Γρ. Νικολόπουλος

Θα τους στεναχωρήσω, αλλά ο σημερινός κόσμος δεν έχει άλλο δρόμο». Τη δήλωση αυτή του κ. Ευάγγελου Μυτιληναίου, προέδρου του ομώνυμου μεγάλου βιομηχανικού ομίλου που ολοκλήρωσε με επιτυχία την έκδοση ομολογιακού δανείου 300 εκατ. με επιτόκιο 3,1%, δεν συμμερίζονται ασφαλώς πολλοί κυβερνητικοί, οι οποίοι θεωρούν ότι μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να φέρει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη. Η αιτία της διαφωνίας είναι ότι, όπως επισημαίνει ο κ. Μυτιληναίος, οι άνθρωποι αυτοί είναι προσκολλημένοι σε άλλου είδους μοντέλα και όχι ότι έχουν κάποια ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να εφαρμόσουν.

Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα, ακόμη κι αν παγκοσμίως επικρατούσαν οι κεϊνσιανές πολιτικές που στηρίζονται στις δημόσιες επενδύσεις, αυτό δεν είναι εφικτό. Ο ελληνικός δημόσιος τομέας, το ελληνικό κράτος, έχει πτωχεύσει εδώ και οκτώ χρόνια. Για να μην το παραδεχθούμε αυτό ως χώρα, μπήκαμε στα μνημόνια και συνεχίζουμε με «μηχανική υποστήριξη», δηλαδή με συνεχή δάνεια από τους εταίρους. 

Στην πορεία, οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να διατηρήσουν την ισχύ του Δημοσίου, της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους και επέλεξαν να υπερφορολογήσουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις αντί να μειώσουν τις δημόσιες σπατάλες. Αυτό οδήγησε στη μακροχρόνια ύφεση, στην αδιανόητη για ευρωπαϊκή χώρα ανεργία, στο κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και στη φυγή των νέων στο εξωτερικό προκειμένου να αναζητήσουν δουλειά και προοπτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο απ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι προσκολλημένος σε αυτές τις παρωχημένες αντιλήψεις και καθώς καταρρέει δημοσκοπικά προσπαθεί με ρουσφέτια να εξαγοράσει ψήφους. Αυτά τα ρουσφέτια όμως δεν θα υλοποιηθούν διότι στηρίζονται σε ψευδείς υποσχέσεις. Το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει λεφτά ούτε για να προσλάβει εργαζομένους, ούτε για να κάνει επενδύσεις, ούτε για να δώσει αυξήσεις. Δανείζεται συνεχώς για να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και ταυτόχρονα κατακλέβει τους πολίτες κατάσχοντας καταθέσεις και περιουσίες αυτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους έκτακτους φόρους, στα χαράτσια και σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις που τους επιβάλλει η γραφειοκρατία.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία απολύτως περίπτωση να δημιουργηθεί ανάπτυξη από τον δημόσιο τομέα ελλείψει χρημάτων. Εκτός αυτού, η ανάπτυξη του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα κοστίζει περισσότερο απ’ ό,τι προσφέρει. Οι πολιτικοί προκειμένου να εξαγοράσουν ψήφους προσλαμβάνουν περισσότερους από όσους χρειάζεται το Δημόσιο για να λειτουργήσει.

Η έλλειψη αξιολόγησης και η μονιμότητα μετατρέπουν τους δημόσιους υπαλλήλους σε αντιπαραγωγικούς και επιζήμιους για την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει η έκφραση «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία» όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε έναν εργαζόμενο που δεν κάνει καλά τη δουλειά του και αδιαφορεί.

Οταν, λοιπόν, ένας κορυφαίος βιομήχανος επιλέγει να κάνει αυτή τη φαινομενικά αυτονόητη δήλωση, ότι η ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο από τον ιδιωτικό τομέα, και μάλιστα αναγνωρίζει ότι θα στεναχωρήσει κάποιους -εννοεί την κυβέρνηση-, το κάνει επειδή ακριβώς θέλει να υπογραμμίσει αυτή την αναγκαιότητα, η οποία δεν έχει γίνει αντιληπτή ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Την αναγκαιότητα της διευκόλυνσης του ιδιωτικού τομέα για να μπορέσει η χώρα να αναπτυχθεί.

Το ερώτημα είναι αν η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι σε θέση να διευκολύνει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και αν είναι διατεθειμένη να χάσει μέρος της επιρροής και της ισχύος της μεταφέροντας το βάρος της ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.

Η απάντηση είναι, δυστυχώς, αρνητική. Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να μειώσουν την ισχύ του δημόσιου τομέα, η οποία αποτελεί τη βάση και για τη δική τους προσωπική ισχύ. Η πραγματικότητα όμως θα επιβάλει αυτή τη μεταφορά της ισχύος από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και θα την επιβάλει διότι, όπως λέει ο κ. Μυτιληναίος, ο σημερινός κόσμος δεν έχει άλλο δρόμο. Και εδώ μπορεί κάποιος να επισημάνει τη διαφορά που υπάρχει στη δήλωση αυτή του κ. Μυτιληναίου από τις παλαιότερες δηλώσεις του πατριάρχη της ελληνικής βιομηχανίας Μποδοσάκη, ο οποίος είχε πει: «Εμείς είμαστε πάντα με το γκουβέρνο». Τότε, στα μέσα του 20ού αιώνα, οι δημόσιες επενδύσεις ήταν ο μόνος τρόπος ανάπτυξης. Τώρα, στον 21ο αιώνα, αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πια. Μπορεί να υπάρξει ξανά στο μέλλον, αλλά όχι σήμερα. Για να αναπτυχθεί η χώρα πρέπει να ακολουθήσει έναν μονόδρομο.

Αυτόν της μείωσης της γραφειοκρατίας, της μείωσης του κόστους με το οποίο επιβαρύνει τις επιχειρήσεις το Ελληνικό Δημόσιο και της αύξησης της παραγωγής και των εξαγωγών. Μόνο η ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων μπορεί να δώσει δουλειές στους άνεργους και να αυξήσει το χρήμα που θα μπαίνει στη χώρα. Το χρήμα που μπορεί να έρθει από την ανάπτυξη του δημόσιου τομέα θα είναι πάντα δανεικό σε αντίθεση με το υγιές χρήμα που θα φέρνουν οι ιδιώτες.