Γρ. Νικολόπουλος

Και φυσικά δεν έχει ούτε σχέδιο για να τους πετύχει, ούτε στελέχη. Για να μη χάνουμε χρόνο με τη διαπραγμάτευση του νάρκισσου Βαρουφάκη, που ενδεχομένως να ήταν η πιο μεγάλη γκάφα στην Ιστορία των διαπραγματεύσεων διότι στηρίχθηκε στη λογική -στρατηγική την ονόμαζαν οι αφελείς- «ή θα κάνετε ό,τι πω ΕΓΩ (Βαρουφάκης) ή δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω». Φυσικά μας πήρε ο διάολος, χάσαμε χρόνο, χάσαμε χρήμα, χάσαμε πολλά, ξεφτιλιστήκαμε και ο Βαρουφάκης έφτιαξε μια καριέρα χολιγουντιανού τύπου όπως την ήθελε, περιφέρεται διεθνώς και λέει τις απόψεις του για όλα. Μια χαρά.

Πάμε τώρα στο νέο διαπραγματευτικό χαρτί του Τσίπρα (που είναι το παλιό), το χρέος. Ο Τσίπρας ζητάει ρύθμιση του χρέους. Το ίδιο ζητάει και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ, το ίδιο και ο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δύο άνθρωποι -καλώς ή κακώς- πολύ ισχυρότεροι από τον Τσίπρα στη διεθνή σκηνή. Το δε αστείο είναι ότι ο Τσίπρας φέτος, πριν από λίγους μήνες, υπέγραψε μια συμφωνία με τους Ευρωπαίους ότι η ρύθμιση του χρέους μεταφέρεται για το 2018. Και έρχεται τώρα και «απαιτεί» να συζητηθεί μέσα στο 2016. Λάθος μέγα, αλλά ας ελπίσουμε ότι κάτι παραπάνω ξέρει λόγω θέσεως. Οι ξένοι τού είπαν ορθά κοφτά «όχι», αλλά εν πάση περιπτώσει υπάρχει μια σχισμή ελπίδας αφού υπέρ της ρύθμισης επιμένουν και η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι. 

Ποια είναι αυτή η ελπίδα; Οτι θα πετύχουμε σε κάποιο Eurogroup, σχετικά σύντομα, μια δέσμευση ότι το ελληνικό χρέος θα ρυθμιστεί με επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής και μετατροπή των επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά (και χαμηλά) μέσα στο 2018. Αυτό δηλαδή που είχαν πετύχει και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας (με υποσχετική αφηρημένη, και όχι συγκεκριμένη). 

Ετσι κατοχυρώνει ο Τσίπρας ότι αυτός πέτυχε τη συγκεκριμένη ρύθμιση του χρέους και όχι ο πρωθυπουργός του 2018, όποιος κι αν θα είναι, βολεύονται η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι, κατοχυρώνουμε κι εμείς μια δέσμευση πολύ συγκεκριμένη για να πανηγυρίσουμε και να ελπίζουμε και, αν είμαστε τυχεροί, οι αγορές θα εκτιμήσουν αυτή τη δέσμευση και θα μας φερθούν σχεδόν σαν να έγινε η ρύθμιση. Θα θεωρούμαστε δηλαδή βιώσιμοι. Θα στενοχωρηθεί λίγο ο Σόιμπλε που λέει ότι αν τους ρυθμίσουμε το χρέος τώρα, οι Ελληνες θα χαλαρώσουν και δεν θα κάνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά θα χαρεί μετά, όταν θα δικαιωθεί και θα κυκλοφορεί λέγοντας: «Εγώ σας τα ’λεγα». Ολα καλά λοιπόν.
 
Ξαφνικά όμως βγαίνει ο Ρέντσι (που είναι πολύ ισχυρότερος διεθνώς επειδή η Ιταλία είναι πολύ μεγαλύτερη χώρα) και λέει ότι θα βάλει βέτο στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης αν οι ανατολικές χώρες δεν δεχτούν πρόσφυγες. Αυτό, λοιπόν, είναι σοβαρή διαπραγμάτευση. Οπως σοβαρή ήταν και η προηγούμενη διαπραγμάτευση που έκανε ο Ρέντσι, ο οποίος είπε στη Μέρκελ ότι αν η Ευρώπη επιμένει να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος του κουρέματος καταθέσεων (bail in) στην Ιταλία για τη διάσωση των τραπεζών της, τότε να ετοιμάζεται άμεσα για έξοδο της Ιταλίας. Και αυτό έπιασε. Σύμφωνα με κύκλους πολύ καλά ενημερωμένους για τις συζητήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες της ΕΚΤ και της Κομισιόν, η μέθοδος του bail in στην Ευρώπη τελείωσε.

Οριστικά λένε. Ισως βέβαια να επανέλθει αν χρειαστεί, αλλά προς το παρόν τελείωσε.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε τι σημαίνει διαπραγμάτευση και ότι ένας ισχυρός ηγέτης μιας ισχυρής χώρας που ξέρει τι θέλει και πώς να απειλήσει πετυχαίνει, ενώ ένας άπειρος ηγέτης μιας μικρής χώρας που δεν ξέρει τι θέλει και τι είναι εφικτό να πετύχει, ούτε διαθέτει οπλοστάσιο, περιορίζεται να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται για να πείθει τους αφελείς ψηφοφόρους του, αλλά και χάνει και πληρώνει (εμείς, όχι αυτός) για να μάθει.

Λάθος στόχοι, λοιπόν, από τον Τσίπρα. Το Προσφυγικό θα ήταν για εμάς σημαντικός στόχος, όπως και οι στρατιωτικές και διπλωματικές σχέσεις μας με τους Τούρκους, όπως και άλλοι που δεν τίθενται. Δεν τίθενται επειδή δεν ταιριάζουν με τους στόχους που έθετε η καφενόβια Αριστερά, ούτε με τις ιδεοληψίες τους, ούτε με τους μελλοντικούς τους στόχους που είναι η παραμονή στην εξουσία, άρα η κοροΐδία των ντόπιων.

Λάθος στόχοι και στο εσωτερικό, πάλι εξαιτίας της καφενόβιας ιδεοληψίας, πάλι λόγω αδυναμίας και ανικανότητας.  Στο εσωτερικό είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν τον δημόσιο τομέα αντί να διαλύσουν τον ιδιωτικό. 

Επειδή ο δημόσιος τομέας, που τον θέλουν μεγάλο και ισχυρό, είναι το δικό τους μοντέλο, ας ασχολιόντουσαν με τη δημιουργία ενός αποδοτικού δημόσιου τομέα. Θα τους έγραφε η Ιστορία με χρυσά γράμματα αν μπορούσαν να κάνουν αυτό το τέρας να λειτουργήσει υπέρ της χώρας και της κοινωνίας. Ας έφτιαχναν καλύτερες υπηρεσίες υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Θα μου πείτε, με τι λεφτά; Με ό,τι υπάρχει. Με αυτά τα ολίγα, ας αξιολογήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους, ας καταργήσουν άδειες θέσεις που είναι και άχρηστες, ας κλείσουν μη λειτουργικους οργανισμούς και ας μεταφέρουν τους άχρηστους υπαλλήλους τους εκεί που χρειάζονται, ας εντοπίσουν τους διεφθαρμένους και ας τους διώξουν, ας προβάλουν τους ικανούς δημοσίους υπαλλήλους, ας κάνουν κάτι τέλος πάντων για να βελτιώσουν την απόδοση του «μαγαζιού τους». Στο κάτω-κάτω, αν δεν το κάνει αυτό η Αριστερά, ποιος θα το κάνει; Αυτοί που θα έρθουν μετά θα το διαλύσουν αναγκαστικά. Ομως, όχι. Δεν το κάνουν αυτό, είναι δύσκολο. 

Προτιμούν να κάνουν ψευδείς διαπραγματεύσεις, να λοιδορούν και να αναθεματίζουν όλους τους ανεξάρτητους θεσμούς και όλους όσοι τους κάνουν κριτική και να πορεύονται χαλαρά μέχρι να δούνε τι θα γίνει. Καλά είμαστε εδώ που καθόμαστε, άσε τώρα, για όλα φταίνε τα πουλημένα media, οι δικαστές, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι πλούσιοι, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι επιχειρηματίες και πάει λέγοντας. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε και τον Καρανίκα.