Γρ. Νικολόπουλος

Φυσικά ο Ολάντ επανέλαβε όλα όσα λένε εν χορώ οι εταίροι (και κάθε λογικός άνθρωπος), ότι δηλαδή πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε σε γενναίες μεταρρυθμίσεις ώστε αυτό το απολύτως διαλυμένο και πτωχευμένο κράτος να σταθεί ξανά στα πόδια του. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η Γαλλία έχει επίσης μεγάλα προβλήματα, όχι βεβαίως σαν τα δικά μας, αλλά προβλήματα που σχετίζονται με το κόστος του κράτους πρόνοιας - με την ευρεία έννοια, γιατί η Γαλλία υπερβαίνει το κράτος πρόνοιας και παρέχει πολύ περισσότερα όχι μόνο στους πολίτες της, αλλά και σε όσους βρίσκονται εκεί, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται οι φορολογούμενοι να πληρώνουν περισσότερους φόρους απ’ όσους θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες.
Το πρόβλημα της Γαλλίας λοιπόν καταλήγει σε κάποιον βαθμό να μοιάζει με το δικό μας.

Για να το πω τελείως απλουστευτικά, αν δεν αλλάξει η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική ώστε να υποτιμηθεί το ευρώ και να αυξηθεί το χρήμα που κυκλοφορεί, και εμείς και η Γαλλία θα βρισκόμαστε υπό πίεση. Εννοείται, και το επαναλαμβάνω γιατί πολλοί θα επισημάνουν ότι δεν είμαστε το ίδιο, ότι όντως δεν είμαστε το ίδιο, δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ της αντιπαραγωγικής και πτωχευμένης Ελλάδας και της υπερδύναμης που είναι η Γαλλία, αλλά τελικά η πολύ σφιxτή νομισματική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι πρόβλημα τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη Γαλλία και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. 

Αν δούμε το θέμα γενικότερα, αυτό που αποδεικνύεται στην Ευρώπη είναι ότι κοινωνικό κράτος χωρίς πληθωρισμό, χωρίς ελλείμματα και χωρίς τύπωμα χρήματος δεν μπορεί να υπάρξει. Το αν θα καταφέρει η Γαλλία να αλλάξει τις ισορροπίες και την οικονομική πολιτική της Ευρώπης παραμένει αβέβαιο. Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα έχει καταφέρει να παραμείνει μέσα στην ΟΝΕ μέχρι να αλλάξει η ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική και αυτό είναι ακόμη πολύ αμφίβολο. Η οικονομική πολιτική αυτής της κυβέρνησης στηρίζεται, όπως και η πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη, σε αυξημένους φόρους για να καλυφθούν οι θεωρούμενες ως «ανελαστικές» δαπάνες του Δημοσίου που είναι τεράστιες. Καλείται λοιπόν μια οικονομία της οποίας ο ιδιωτικός τομέας έχει διαλυθεί και το ΑΕΠ της έχει καταρρεύσει να πληρώνει ολοένα περισσότερους φόρους για να συνεχίσει το Δημόσιο να ξοδεύει.

Αυτό είναι προφανές ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει και κατά πάσα πιθανότητα τα φορολογικά έσοδα που προβλέπονται στον Προϋπολογισμό δεν θα συγκεντρωθούν. Θα μείνει λοιπόν ένα δημοσιονομικό κενό το οποίο ήδη έχουν επισημάνει οι τροϊκανοί, και το ερώτημα είναι αν η Γαλλία θα καταφέρει να πείσει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν παρόλο που δεν πετυχαίνουμε τα συμφωνηθέντα. Αυτό βέβαια είναι πολύ αμφίβολο αφού ήδη υπάρχουν έντονες κραυγές σε ολόκληρη την Ευρώπη να μας στείλουν στην ευχή του Θεού και της Παναγίας μέσω ενός παράλληλου νομίσματος και με μια υπόσχεση στήριξης της ισοτιμίας του αν και εφόσον εμείς τηρούμε τις μνημονιακές συμφωνίες και δεν τυπώνουμε χρήμα ασύστολα. 

Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι θα μας δώσουν οι Ευρωπαίοι μια αφορμή, μην εγκρίνοντας κάποια χορήγηση δανείου, για να τυπώσουμε χρήμα, αφού αν δεν το κάνουμε, θα έχουμε επισήμως παύση πληρωμών στο Δημόσιο. Για να μας δώσουν οι Ευρωπαίοι την αφορμή θα πρέπει πρώτα εμείς να τους δώσουμε μια άλλη αφορμή, η οποία θα είναι το γεγονός ότι δεν θα έχουμε εφαρμόσει όλα τα μέτρα και ότι δεν θα έχουμε καλύψει το δημοσιονομικό κενό. 
Εν πάση περιπτώσει, η παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ μετά το πρώτο εξάμηνο του 2016 (ίσως και  νωρίτερα) είναι πολύ αβέβαιη, ενώ το ενδεχόμενο έκδοσης παράλληλου νομίσματος φαντάζει πολύ πιθανό. 

Θεωρητικά, για να το αποφύγουμε θα πρέπει να μειώσουμε σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες και αυτό δεν το θέλει ούτε η ηγεσία των πολιτικών κομμάτων, ούτε οι κομματικοί στρατοί που είναι βολεμένοι επί δεκαετίες στο Δημόσιο και δεν πρόκειται να το κάνουν. Συνεπώς, τα πράγματα απλοποιούνται: αφού δεν μειώνουμε το Δημόσιο και οι πολίτες δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν τους φόρους που χρειάζονται για να καλυφθούν οι δημόσιες δαπάνες, το Ελληνικό Δημόσιο θα πτωχεύσει και θα αναγκαστεί να τυπώσει δικό του χρήμα για να πληρώσει τις εσωτερικές υποχρεώσεις του, δηλαδή μισθούς, συντάξεις και εγχώριους προμηθευτές.
Ετσι, μέσα στο 2016 με κάποιον τρόπο θα βρεθούμε με διπλό νόμισμα, εμείς θα πληρωνόμαστε με δραχμές και θα πληρώνουμε ευρώ για τις εισαγωγές μας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για όλους μας.

Εξι χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης και αφού διαλύσαμε την ελληνική οικονομία, αυξήσαμε το χρέος, καταστρέψαμε τον ιδιωτικό τομέα και αφήσαμε ενάμισι εκατομμύριο ανέργους στον δρόμο, επιστρέψαμε στο μηδέν, δηλαδή στην πτώχευση και την έξοδο από την ΟΝΕ με την εκτύπωση παράλληλου νομίσματος, αν όχι την ολοκληρωτική έξοδο από το ευρώ. Ολα αυτά τα έκανε το πολιτικό σύστημα για να διατηρήσει το πελατειακό κράτος και την ισχύ του και μάλιστα ήταν πρόθυμο και χωρίς κανέναν δισταγμό να το κάνει αυτό καταστρέφοντας ολόκληρη τη χώρα.