Γρ. Νικολόπουλος

Τι δεν έχουμε καταλάβει λοιπόν;
Καταρχάς ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο κορυφής στην Ευρώπη καθορίζονται σχεδόν σε ασφυκτικό βαθμό από τις εισηγήσεις μιας τεράστιας γραφειοκρατίας τεχνοκρατών. Η Μέρκελ, για παράδειγμα, ή ο Ολάντ δεν μπορούν να αποφασίσουν ανεξάρτητα από τις εισηγήσεις της τρόικας. Ολοι αυτοί οι τεχνοκράτες, τους οποίους ο Σαμαράς και ο Τσίπρας ονόμαζαν χαμηλόβαθμους υπαλλήλους, και οι οποίοι πηγαινοέρχονται επί χρόνια με μπλοκάκια και σημειώνουν έχουν προσδιορίσει τις διαδικασίες για να λύσουν το πρόβλημα όπως αυτοί νομίζουν. Οι σημειώσεις τους αποτελούν το πακέτο των μέτρων που εμείς καλούμαστε να εφαρμόσουμε.

Εμείς, δηλαδή οι ηγέτες μας Σαμαράς και Τσίπρας -αλλά και ο Βενιζέλος που λόγω αυξημένης ευφυΐας τού πήρε μόλις λίγες ημέρες για να καταλάβει ότι αυτό δεν γίνεται- επιμέναμε στην «πολιτική διαπραγμάτευση». Πολιτική διαπραγμάτευση δεν υπάρχει και αυτό αποδείχθηκε τρεις φορές μέχρι τώρα. Κάθε προσπάθεια των Ελλήνων ηγετών για «πολιτική διαπραγμάτευση» κατέληγε στο να μας στέλνουν πίσω στην τρόικα για να συμπληρώσουμε το μπλοκάκι της με τα προαπαιτούμενα. Τα προαπαιτούμενα έχουν κουτάκια που πρέπει να τα τσεκάρεις ότι τα έκανες και αν δεν τα κάνεις, μπαίνει ένα Χ. Οταν συμπληρωθούν τα κουτάκια, μας δίνουν τα λεφτά, όταν λείπουν τα κουτάκια, μας λένε «ξαναπεράστε όταν τα ολοκληρώσετε» ή, στην καλύτερη περίπτωση, μας δίνουν μια μικρή δόση χρημάτων έναντι, για να μη βουλιάξουμε. 


Το μόνο που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε εμείς είναι να επιλέξουμε ισοδύναμα μέτρα, και αυτό μόνο σε περίπτωση που συμφωνήσουν οι εταίροι. Κάθε φορά που επιλέγουμε ισοδύναμα είναι για κακό μας, διότι οι Ελληνες πολιτικοί με τη λέξη «ισοδύναμα» εννοούν πάντα την αύξηση των φόρων ή τη μείωση μισθών και συντάξεων. Με αυτά τα «ισοδύναμα» μέτρα αντικαθιστούν μεταρρυθμίσεις που θα διευκόλυναν την ανάπτυξη διότι αυτές θίγουν είτε ορισμένες ομάδες τις οποίες οι ίδιοι πολιτικοί έχουν ευνοήσει είτε την τοπική διαπλοκή. 

Το δεύτερο που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι η Ευρωπαϊ­κή Ενωση λειτουργεί καθοδηγούμενη σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από τις εταιρείες-λόμπι που βρίσκονται στις Βρυξέλλες. Εκεί δραστηριοποιούνται 30.000 λομπίστες οι οποίοι έχουν μοναδικό σκοπό να επηρεάσουν τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς όφελος των πελατών τους, που είναι χώρες, πολυεθνικές και καρτέλ επιχειρήσεων. Δικηγόροι, οικονομολόγοι, σύμβουλοι, εμπειρογνώμονες και δημοσιοσχεσίτες περνάνε τη μέρα τους στους διαδρόμους των κτιρίων της Ε.Ε. συνομιλώντας, τρώγοντας και πίνοντας με υπαλλήλους όλων των επιπέδων, με τεχνοκράτες, με μέλη της Ευρωβουλής και της Κομισιόν και με όσους εμπλέκονται με τις αποφάσεις, δηλαδή τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στις συναντήσεις αυτές τους τροφοδοτούν με εισηγήσεις, non papers, απόψεις, γνωμοδοτήσεις, επιχειρήματα και μελέτες που στο σύνολό τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να γίνει αυτό που θέλει ο πελάτης του λομπίστα. 

Ετσι λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση 
Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει καμία τέτοια εταιρεία να την εκπροσωπεί. Η Ελλάδα δεν έχει λομπίστες στις Βρυξέλλες. Η χώρα μας δέχεται και εφαρμόζει νόμους που θίγουν τα συμφέροντά της αφού τους έχουν γράψει οι ανταγωνιστές μας. Αν, για παράδειγμα, θέλουν οι μεγάλες αλιευτικές εταιρείες της Ευρώπης να διαλύσουν τους μικρούς αλιείς περνάνε νόμους για την καταστροφή όλων των ελληνικών καϊκιών με ένα μικρό κόστος, δίνοντας 30.000 ευρώ σε κάθε ψαρά για να «κόψει» το καΐκι του. Αν θέλουν οι μεγάλες οινοποιίες και αποσταγματοποιίες να ξεμπερδεύουν με το τσίπουρο, ψηφίζουν νόμους που καταδικάζουν τους μικρούς Ελληνες παραγωγούς. Αν θέλουν να τα βάλουν με τον ελληνικό τουρισμό, επιβάλλουν μέτρα αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά. Αν θέλουν να τα βάλουν οι Γερμανοί εφοπλιστές με τους Ελληνες ανταγωνιστές τους, επιβάλλουν μέτρα κατά των Ελλήνων εφοπλιστών κ.λπ. (Τα παραδείγματα δεν είναι τα πιο χαρακτηριστικά, αλλά είναι επίκαιρα.) Φυσικά οι μεθοδεύσεις αυτές δεν στρέφονται εναντίον μόνο της Ελλάδας αλλά και όλων των χωρών ή κλάδων επιχειρήσεων που εμποδίζουν τα σχέδια των εταιρειών που χρησιμοποιούν τους λομπίστες.

Υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν έχουμε καταλάβει για το πώς λειτουργεί η Ευρώπη. Εξάλλου η αναφορά του Σόιμπλε μόλις προχθές ότι η καθυστέρηση της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων κατά μισό χρόνο σχετίζεται με μια «πρόοδο μάθησης που ήταν απαραίτητη για την Αθήνα» δείχνει αυτό ακριβώς, ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και πώς λειτουργεί αυτή η Ενωση στην οποία είμαστε μέλη.

Για να προασπίσουμε λοιπόν τα συμφέροντά μας στις Βρυξέλλες, το απόλυτο μίνιμουμ που πρέπει να κάνουμε είναι να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για τους στόχους που έχουμε και αφού το κάνουμε αυτό, να βρούμε τον τρόπο και τα μέσα, ευθέως ή πλαγίως, για να τους πετύχουμε. Εμείς όμως, όπως προκύπτει από τη συμπεριφορά των πολιτικών μας, δεν έχουμε καν συμφωνήσει στους στόχους. Απέχουμε λοιπόν μερικές δεκαετίες από το να πετύχουμε τους στόχους μας και μέχρι τότε μόνο ζημιές θα παθαίνουμε λόγω άγνοιας. Την απόλυτη άγνοιά μας, δε, την ομολόγησε πλειστάκις και ο πρωθυπουργός που συχνά πυκνά δικαιολογείται λέγοντας: «Σόρι, δεν ήξερα, δεν είχα καταλάβει»…