Γρ. Νικολόπουλος

Τρεις πολύ σημαντικές έννοιες, τρία πολύ σημαντικά προεκλογικά συνθήματα που κάηκαν τα προηγούμενα χρόνια από πολλά υποσχόμενους και τελικά αποτυχημένους πρωθυπουργούς είναι το επειγόντως ζητούμενο για τη χώρα σήμερα.

Οι τρεις αυτές έννοιες είναι ο «εκσυγχρονισμός» (Σημίτης), η «επανίδρυση του κράτους» (Καραμανλής) και η «μεταρρύθμιση» (Παπανδρέου).

Αν καταφέρουμε και προχωρήσουμε σε αυτά, τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Δυστυχώς, πολλοί ψηφοφόροι δεν θέλουν να ακούνε καμία από αυτές τις έννοιες. Γιατί παραπλανήθηκαν και από τους τρεις πολιτικούς, όπως φυσικά και από όλους τους άλλους που ακολούθησαν.

Η ουσία όμως ήταν ότι αυτοί οι τρεις, ακόμη κι αν δεν εφάρμοσαν αυτά που υποσχέθηκαν, είχαν εντοπίσει τη σωστή κατεύθυνση, αυτήν περιέγραφαν, παρόλο που δεν τα κατάφεραν. Οι επόμενοι, δηλαδή Σαμαράς και Τσίπρας, έδωσαν ανέφικτες και, κατά τη γνώμη μου, ανήθικες υποσχέσεις, εκπαίδευσαν τους ψηφοφόρους στο ψέμα, στην ουτοπία, στη χυδαιότητα. Εξαιτίας αυτών των δύο εθιστήκαμε στην ιδέα να περιμένουμε από τους πολιτικούς μας την «κωλοτούμπα». Παράλληλα η οικονομία έπεσε στον γκρεμό και βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, με τις επιχειρήσεις να διαλύονται και τη φτώχεια και την ανεργία να βασιλεύουν.

Τι πρέπει να γίνει τώρα;

Να βρεθεί ένας ειλικρινής και ρεαλιστής πολιτικός και να υιοθετήσει αυτά τα τρία καμένα συνθήματα, θέτοντας εκ νέου τον σωστό, ξεχασμένο στόχο.

Και ας μη θέλουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι να τα ακούνε. Αυτά χρειάζονται στην Ελλάδα, αυτά θα έπρεπε να προσφέρει κάθε πολιτικός. Θα έπρεπε να τσακώνονται ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα σε αυτούς τους στόχους και όχι ποιος θα τους αποφύγει όπως κάνουν σήμερα.

Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν περιμένουμε να πει κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως η ασυναρτησία και η «θολούρα» είναι το παιχνίδι που παίζει. Για τον Λαφαζάνη δεν συζητάμε καν, ο άνθρωπος θέλει επιστροφή στη δραχμή, έξοδο από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ και κρατικοποίηση τελικά της ιδιωτικής περιουσίας. Νομίζει ότι βρίσκεται στην παλιά Σοβιετική Ενωση. Το ίδιο και το ΚΚΕ. Για τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝ.ΕΛ., τον Λεβέντη κ.ά. δεν συζητάμε.

Μένουν ο Μεϊμαράκης και ο Θεοδωράκης. Και οι δύο θα μπορούσαν να υιοθετήσουν αυτή τη σωστή λογική και να επαναφέρουν τη σωστή συζήτηση στο τραπέζι της πολιτικής. Αμφότεροι θεωρούν ότι πρέπει να ξαναβρεί η πολιτική το κύρος της, θέλουν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη και πιστεύουν στην ελεύθερη οικονομία.

Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε αν κάποιος από τους πολιτικούς αυτούς θα τολμήσει να πει αυτή την αλήθεια και να επαναφέρει τη συζήτηση στη σωστή της βάση.

Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε αν θα ακούσουμε μέχρι τις εκλογές κάτι ειλικρινές και ρεαλιστικό από οποιοδήποτε κόμμα. Ειλικρινές και ρεαλιστικό εννοώ, για παράδειγμα, ένα στοιχειώδες έστω πρόγραμμα για την οικονομία που να λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα, δηλαδή να θεωρεί δεδομένη την εφαρμογή των μέτρων και των μεταρρυθμίσεων του μνημονίου και παράλληλα να περιγράφει μια πολιτική η οποία μπορεί να επιταχύνει κατά το δυνατόν την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο όχι με σκίσιμο και ρήξη, αλλά με επιτυχή ολοκλήρωση του μνημονίου και επάνοδο της Ελλάδας σε αναπτυξιακή πορεία.
 
Δυστυχώς, εξαιτίας της ρητορικής Σαμαρά και Τσίπρα, αλλά και όλων των άλλων μικρότερων κομμάτων, δεν είναι σαφές στους πολίτες τι επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι να κάνουν με τα μνημόνια και την επιβολή μεταρρυθμίσεων. Πολλοί θεωρούν ότι οι Ευρωπαίοι και η παγκόσμια κοινότητα μας επιβουλεύονται, ότι θέλουν να μας κλέψουν τα «ασημικά», να μας εξαφανίσουν από τον χάρτη. Φυσικά, όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας με μηδενική αξία.

Αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι (εκτός από το να επιβάλουν το σκληρό συμμάζεμμα των δημοσιονομικών μας ελλειμμάτων) είναι να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο καμία από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν κατάφερε να φτιάξει.

Το βασικό πρόβλημα της χώρας, όπως όλοι διαπιστώνουν καθημερινά, είναι ότι «δεν υπάρχει κράτος». Είναι μια πολύ συνηθισμένη φράση που όλοι λέμε συνεχώς, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι πράγματι αυτό ισχύει. Το «δεν υπάρχει κράτος» σημαίνει ότι το κράτος δεν λειτουργεί σωστά, δεν καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών, δεν είναι δίκαιο, ούτε αποτελεσματικό. Και αυτό προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να επιβάλουν μέσω των μεταρρυθμίσεων και κυρίως της αποκομματικοποίησης της δημόσιας διοίκησης. Για να υπάρξει κράτος πρέπει η δημόσια διοίκηση να είναι ανεξάρτητη από τα κόμματα και να λειτουργεί σωστά. Αν το πετύχουμε αυτό, η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει. Δυστυχώς, όλα αυτά μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός όταν παρακολουθεί κανείς τους Ελληνες πολιτικούς και την προεκλογική εκστρατεία τους. Από ασυναρτησία σε ασυναρτησία, από ψέμα σε ψέμα, από κουτοπονηριά σε κουτοπονηριά.

Και ενώ η πραγματικότητα δεν επιτρέπει σε κανέναν λογικό άνθρωπο να ελπίζει σε κάποιο έστω και στοιχειωδώς καλύτερο οικονομικό μέλλον, η ελπίδα -ως γνωστόν- πεθαίνει τελευταία. Και η ελπίδα είναι να πέσουν έστω μετά τις εκλογές οι πολιτικοί τόνοι και να καθίσουν οι πολιτικοί να δουν πώς μέσα από το μνημόνιο και την κρίση μπορεί να βγει κάτι καλό για τη χώρα.

Για να γίνει όμως αυτό, κάποιος πολιτικός πρέπει να το πιστέψει και να αναλάβει να το υλοποιήσει. Περιμένουμε να δούμε ποιος.