Γρ. Νικολόπουλος

Ούτως ή άλλως, έχουμε μπροστά μας μια τεράστια ταλαιπωρία, με πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν τους επόμενους μήνες ελλείψει ρευστότητας και τζίρου. Οι εκτιμήσεις για την ανεργία πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, καθώς αναμένονται ορδές νέων ανέργων από τις επιχειρήσεις που θα κλείνουν. Πάρα πολλοί πολίτες δεν θα έχουν δυνατότητα να πληρώσουν τους άδικους και βάναυσους φόρους, τα εισοδήματα όλων θα είναι μειωμένα, επενδύσεις αποκλείεται να γίνουν, ακόμη και οι προγραμματισμένες διακόπτονται είτε λόγω των συνθηκών, είτε με αποφάσεις της κυβέρνησης, ενώ το κράτος θα στραγγίζει κάθε ίχνος ρευστότητας από την αγορά για να καλύψει τις δαπάνες και τα χρέη του. Με λίγα λόγια, οικονομία δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει για πολλούς μήνες ακόμη - ελπίζουμε να υπάρχει σε λίγα χρόνια.

Οι εκλογές αυτές είναι μια εσωτερική υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και γίνονται κυρίως για να φύγει ο Τσίπρας χωρίς να φάει στο κεφάλι τις ντομάτες και τα αυγά που έφαγε προχθές ο Καμμένος όταν πήγε στην Κω. Πολλοί πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει. Οτι θα είναι το πρώτο κόμμα στις εκλογές, κάποιοι λένε ακόμη και ότι θα είναι αυτοδύναμος. Παράλογη σκέψη αν σκεφτεί κανείς ότι του φεύγει η αριστερή πτέρυγα, του φεύγουν οι συνταξιούχοι, οι συνδικαλιστές του Δημοσίου, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι πρώην Νεοδημοκράτες και Πασόκοι που τον στήριζαν, αλλά και πολύ μεγάλο μέρος της νεολαίας. Ποιος του μένει και γιατί είναι το ερώτημα, αλλά οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι θα είναι πρώτο κόμμα.

Οχι ότι έχει καμία σημασία, διότι είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα είτε η Ν.Δ., σε κυβέρνηση συνεργασίας ή σε οικουμενική θα πάμε μετά τις εκλογές. Αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (το αποκλείω), εκεί θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος διότι θα πρέπει μόνος του ο Τσίπρας να σηκώσει το πολιτικό βάρος του μνημονίου και να φύγει νύχτα μέσα στο επόμενο εξάμηνο.

Αν φτιαχτεί μια οικουμενική, θα τη βρίζουν όλα τα κόμματα, αλλά θα ψηφίζουν τα μέτρα που θα έρχονται από τις Βρυξέλλες. Οταν, δε, θεωρήσουν ότι το πολιτικό κόστος το φορτώθηκε ένας φουκαράς μη πολιτικός πρωθυπουργός, θα τον ανατρέψουν για να επανέλθουν.

Η Ευρώπη, βέβαια, υποστηρίζει διά των ηγετών της ότι οι εκλογές δεν είναι πρόβλημα, αλλά μέρος της λύσης. Κάνουν μάλλον λάθος, και εγώ τείνω να πιστέψω περισσότερο αυτό που βλέπει η πιάτσα παρά αυτό που βλέπουν οι Ευρωπαίοι.

Η πιάτσα, δηλαδή οι μικροί επιχειρηματίες που έρχονται σε επαφή με τον κόσμο, τη νεολαία, τους απλούς ανθρώπους, προβλέπει μεγάλη άνοδο των ακραίων κομμάτων, άνοδο της Χρυσής Αυγής και ισχυρή παρουσία του κόμματος του Λαφαζάνη. Οι ίδιοι βλέπουν μεταστροφή του κόσμου υπέρ της δραχμής και θεωρούν ότι, αν γίνει σε λίγους μήνες δημοψήφισμα με ερώτημα «δραχμή ή ευρώ», θα κερδίσει η πρώτη. Κάτι ξέρουν και αυτοί προφανώς για να το λένε.

Από την άλλη μεριά, ο Λαφαζάνης συναντήθηκε πρόσφατα με κορυφαίους επιχειρηματίες και εφοπλιστές (κατ’ ιδίαν) και οι κακές γλώσσες λένε ότι κάποιοι από τους ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου στηρίζουν την προοπτική της δραχμής όσο κανείς άλλος. Οπως τη στηρίζουν και αρκετά κόμματα μέσα στη Βουλή, π.χ. το κόμμα του Λαφαζάνη, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, οι ΑΝ.ΕΛ. (που μπορεί να μην υπάρχουν σε λίγο), ενώ από τα μεγάλα «ευρωπαϊκά κόμματα» μόνο μερικοί βουλευτές είναι στ’ αλήθεια άνθρωποι ευρωπαϊκής λογικής - οι περισσότεροι είναι κρυφοί δραχμολάγνοι, διότι εκεί βρίσκεται και η δική τους ευημερία. Σε ένα κράτος με δικό του νόμισμα, κρατική οικονομία, ρουσφέτια, διορισμούς, μίζες, ελεγχόμενη δικαιοσύνη, διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση και χωρίς θεσμούς. Αυτός είναι ο ελληνικός παράδεισος που οι Ελληνες πολιτικοί έφτιαξαν επί δεκαετίες και στον οποίο οι πολίτες ξέρουν να επιβιώνουν. Εκτός αυτού του παραδείσου, τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους.

Εν πάση περιπτώσει, το σκηνικό είναι πολύ τρομακτικό για όλους και πιο πολύ για τους λεγόμενους «νοικοκυραίους», τους μικροαστούς  που απειλούνται με ολική καταστροφή, αφού και μικροϊδιοκτήτες ακινήτων είναι, και μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν, και φόρους πληρώνουν, και τη δουλειά τους χάνουν. Αυτοί είναι, ή μάλλον ήταν, η λεγόμενη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Πλέον δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο και δεν προβλέπεται να ανασυγκροτηθεί αυτή η δυναμική μεν αλλά κατεστραμμένη ομάδα.

Χονδρικά, αυτή νομίζω ότι είναι η κατάσταση, η οποία μπορεί στην πραγματικότητα να γίνει πολύ χειρότερη απ’ ό,τι την περιγράφω.

Ανεξαρτήτως πάντως του τι θα γίνει, την οικονομία πρέπει να την ξεχάσουμε, όπως πρέπει να ξεχάσουμε και κάθε πιθανότητα να συγκεντρωθούν οι προβλεπόμενοι φόροι ή να γίνουν αποκρατικοποιήσεις 50 δισ. ευρώ. Τίποτε απολύτως δεν θα γίνει, διότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να τα κάνει και ο λαός δεν μπορεί να τα πληρώσει.
Πού πάει αυτή η κατάσταση;

Σε διαρκή πολιτική αβεβαιότητα, φτώχεια και των γονέων, ενδεχομένως και σε κοινωνικές εκρήξεις που κάποια στιγμή θα πάρουν μαζικό χαρακτήρα.

 Οποιος ενδιαφέρεται για δουλειές, καλά θα κάνει να κοιτάζει μόνο προς το εξωτερικό.