Γρ. Νικολόπουλος

Η Ελλάδα ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις ζητώντας τιμή ανάλογη με τον ευρωπαικό μέσο όρο, δηλαδή μεταξύ 383 και 385 δολάρια και αναδρομικότητα ενός έτους τουλάχιστον. Το αίτημα αυτό είναι σε κάθε περίπτωση λογικό και τεκμηριωμένο.

Υπάρχουν ευρωπαικές χώρες που αγοράζουν φυσικό αέριο με τιμές από 340 έως 360 δολάρια. Η διαφορά από τα 395 είναι προφανώς τεράστια. Οι δε ευρωπαικές επιχειρήσεις που διαπραγματεύτηκαν μειώσεις στις τιμές του φυσικού αερίου που αγόραζαν, πέτυχαν αναδρομικότητες από το 2010 και το 2011 και όχι από το 2013 που παρακαλάμε εμείς.

Τη στιγμή αυτή η ιταλική ΕΝΙ παρότι έχει πάρει ήδη πάρα πολλά χρήματα από τις αναδρομικότητες, παρόλο που αγοράζει το φυσικό αέριο φθηνότερα από την Ελλάδα, παρόλο που μόλις πριν λίγιο καιρό πέτυχε νέες ευνοικότερες συμφωνίες για τις τιμές, προαναγγέλει την έναρξη νέου κύκλου διαπραγματεύσεων για ακόμη χαμηλότερες τιμές. Η διαπραγμάτευση για τις τιμές του φυσικού αερίου είναι διαρκής. Και το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Αυτή ήταν η διαπραγματευτική μας ικανότητα, εκεί τελείωνε όταν υπάρχουν διεθνώς άλλες συμφωνίες, ή μήπως κάποια κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα θέλουν άρον - άρον να σταματήσει η διαπραγμάτευση εκεί, να πανηγυρίσουμε για μια δήθεν επιτυχία και να συνεχίσουμε να αγοράζουμε ακριβότερα από όλους τους άλλους το φυσικό αέριο;

Οι Έλληνες καταναλωτές πληρώνουν πανάκριβα και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η βιομηχανία πληρώνει πανάκριβα και το ρεύμα και το φυσικό αέριο. Η ανταγωνιστικότητα μας μειώνεται σε διεθνές επίπεδο και τα προιόντα μας γίνονται ακριβότερα ακριβώς εξαιτίας του υψηλού ενεργειακού κόστους. Και ενώ η κυβέρνηση με μεγάλη άνεση κατάφερε να μειώσει τους μισθούς και να οδηγήσει την εσωτερική κατανάλωση στο μηδέν, προκειμένου να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, δεν φαίνεται να έχει ούτε τα αντανακλαστικά ούτε τη διάθεση , ούτε φυσικά τη δύναμη να περιορίσει βασικές αιτίες του υψηλού κόστους παραγωγής, μία από τις οποίες είναι η τιμή στην οποία η Ελλάδα αγοράζει φυσικό αέριο από τους Ρώσους.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τώρα; Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει οδηγίες στην ΔΕΠΑ να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση, να ασκήσει όση πολιτική επιρροή μπορεί στη Ρωσική κυβέρνηση (και ο Σαμαράς είχε μιλήσει για το θέμα αυτό με τον Πούτιν και ο Παπούλιας είχε κάνει αίτημα πρόσφατα στον Ρώσο Πρόεδρο) και να πετύχει μια ακόμη καλύτερη συμφωνία. Μια συμφωνία που θα έχει και ετήσια αναδρομικότητα και καλύτερη τιμή, αφού η συμφωνία είναι για μια δεκαετία . Αυτός πρέπει να είναι ο επίμονος στόχος της κυβένρησης για το φυσικό αέριο. και τη συμφωνία πρέπει να την κλείσει τώρα, όσο πιο γρήγορα μπορεί διότι οποιοδήποτε υψηλό κόστος στην ελληνική πραγματικότητα είναι έγκλημα. Αν όμως δεν τα καταφέρει και πάλι δεν πρέπει να δεχθεί μια τόσο βαριά συμφωνία. Πρέπει να καταφύγει στη διαιτησία και να διεκδικήσει τα πάντα, με άλλη πλέον επιχειρηματολογία, στηριζόμενη στις πολύ χαμηλότερες τιμές που παίρνουν άλλες ευρωπαικές χώρες. Η δέσμευση μας σε αυτές τις υψηλές τιμές που συζητιούνται τώρα για ολόκληρη την επόμενη δεκαετία η οποία φιλοδοξούμε ότι θα είναι μια δεκαετία ανάπτυξης είναι πολύ επιβαρρυντική για την ελληνική οικονομία.