Γρ. Νικολόπουλος

Ας τα δούμε, όμως, ένα-ένα. Οι πολίτες βρίσκονται σε ομηρία από το κράτος διότι δεν υπάρχουν διαδικασίες ρύθμισης των εκκρεμοτήτων τους. Δύο πολύ συνηθισμένα παραδείγματα:

1. Πολλοί επιχειρηματίες που έχουν δραστηριότητα στην Ελλάδα θέλουν να κάνουν αυξήσεις κεφαλαίου στις επιχειρήσεις τους με λεφτά που έχουν στο εξωτερικό. Καθώς όμως δεν είναι δηλωμένα όλα τα λεφτά (διότι μέχρι σήμερα όλοι αυτοί φοροδιέφευγαν κατά το σύνηθες) δεν μπορούν να τα φέρουν και να τα βάλουν στην επιχείρησή τους διότι θα κληθούν να πληρώσουν πρόστιμα. Αποτέλεσμα, αφήνουν την ελληνική εταιρεία τους να πτωχεύσει και ανοίγουν νέα στη Βουλγαρία, στην οποία επενδύουν χωρίς πολλά-πολλά. Το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει ακόμη καταφέρει να βρει μια διαδικασία γι’ αυτές τις περιπτώσεις και τα μαύρα λεφτά δεν επιστρέφουν στην Ελλάδα όσο οι επιχειρηματίες αυτοί είναι όμηροι.

2. Πολλοί πολίτες πούλησαν ακίνητα σε υψηλότερες τιμές από την αντικειμενική και δήλωσαν την αντικειμενική. Εχουν λοιπόν αδικαιολόγητα λεφτά. Κάποιοι από τον φόβο των ελέγχων θέλουν να τα δηλώσουν και να πληρώσουν τη διαφορά σε φόρους, αλλά δεν γίνεται. Δεν υπάρχει διαδικασία. Το Δημόσιο χάνει έσοδα. Δεδομένου ότι αυτή ήταν επί δεκαετίες η πάγια τακτική όλων στις αγοραπωλησίες ακινήτων, αν το υπουργείο είχε φτιάξει μια διαδικασία, ενδεχομένως το χρήμα που θα μάζευε σήμερα να έλυνε πολλά προβλήματα.

Σχετικά με το θέμα των φόρων, δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση. Ουδείς γνωρίζει τι θα του ξημερώσει αύριο, καθώς το κράτος είναι αναγκασμένο να καλύπτει τα ελλείμματα και του λείπουν λεφτά. Η τακτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα είναι τα αιφνιδιαστικά χαράτσια. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να προγραμματίσει μια επιχειρηματική δραστηριότητα, να προχωρήσει σε μια επένδυση και να φτιάξει ένα ρεαλιστικό business plan αφού δεν ξέρει τι φόρους θα πληρώσει. Ούτε Ελληνας, ούτε φυσικά ξένος επενδυτής. Για να πέσουν οι φόροι, όμως, όσο υπάρχουν ελλείμματα και χρέη, θα πρέπει το Δημόσιο να μειώσει τις δαπάνες του γενναία και παράλληλα να δημιουργήσει διαδικασίες αποτρεπτικές για τη φοροδιαφυγή. Δεν το έχει κάνει ακόμη. Η οποιαδήποτε αύξηση των φορολογικών εσόδων στηρίζεται μόνο στην αύξηση των φόρων σε όσους πληρώνουν και όχι στη μείωση της φοροδιαφυγής.

Η επίπτωση των υψηλών φόρων στην παραγωγή είναι καταστροφική. Τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες επιβαρύνονται με τεράστιο κόστος εξαιτίας των φόρων αλλά και της γραφειοκρατίας, συνεπώς δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικά σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό. Αν συνυπολογίσουμε και το εξωφρενικό κόστος ενέργειας για την ελληνική βιομηχανία, θα καταλάβουμε γιατί δεν παράγουμε τίποτα και φυσικά γιατί δεν μπορούμε να εξάγουμε.

Τέλος, χωρίς χρηματοδότηση, επενδύσεις και ανάπτυξη δεν γίνονται. Οι τράπεζες δεν είναι σε θέση να δανείσουν τις επιχειρήσεις. Και όταν δανείζουν (αναγκαστικές αναχρηματοδοτήσεις), τα επιτόκια είναι καταστροφικά για τις επιχειρήσεις. Ακόμη και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, μιλώντας προχθές σε επιχειρηματίες, τους παρότρυνε να προχωρήσουν σε αυξήσεις κεφαλαίου και να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους με ίδια κεφάλαια και επιδοτήσεις, διότι οι τράπεζες δεν έχουν λεφτά να τους δώσουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η συζήτηση για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι σχεδόν κενή περιεχομένου. Και είναι ευθύνη της κυβέρνησης -και όχι της τρόικας- να βρεθεί τρόπος να ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια άμεσα. Αν αυτή η κυβέρνηση δεν τολμήσει, οι πολίτες θα τη διώξουν και θα φέρουν την επόμενη. Και αυτό θα το κάνουν όλο και ταχύτερα - μέχρις ότου κάποιος Ελληνας πολιτικός τολμήσει να τα βάλει με το Δημόσιο που δημιουργεί αυτό το ασφυκτικό πρόβλημα. Μέχρι τότε ανάπτυξη δεν μπορούμε να περιμένουμε.