Γρ. Νικολόπουλος

Οι αλλαγές αυτές είναι ουσιαστικά οι μόνες που εξυγιαίνουν την οικονομία και μειώνουν τη διαπλοκή και την παρέμβαση του Δημοσίου στην οικονομική και επιχειρηματική καθημερινότητα. Αυτές οι αλλαγές αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη της οικονομίας, μια ανάπτυξη που θα στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι στη διαπλοκή με το Δημόσιο.

Αυτές οι αλλαγές είναι που θα φτιάξουν τη βάση για ένα νέο οικονομικό μοντέλο στην Ελλάδα, ένα μοντέλο που δεν θα στηρίζεται πλέον στην εύνοια του κάθε βουλευτή, του κάθε υπουργού ή του κάθε κομματικού παράγοντα για να βρει κανείς δουλειά ή για να στήσει μια επιχείρηση.

Η απελευθέρωση των αγορών και το άνοιγμα των επαγγελμάτων δημιουργούν ευκαιρίες για νέες δουλειές -όχι μόνο στις ξένες πολυεθνικές, όπως καταγγέλλει το ΚΚΕ, αλλά και- σε κάθε Ελληνα που θέλει να δουλέψει ή να φτιάξει μια επιχείρηση. Η κατάργηση των προστατευτικών μέτρων, δηλαδή των εμποδίων για να δουλέψει κάποιος σε δεκάδες κλάδους που χτίζονταν επί δεκαετίες ελέω ψηφοθηρίας, ανοίγει τις προοπτικές για όλους. Ο περιορισμός του δημόσιου τομέα με το κλείσιμο δεκάδων ή και εκατοντάδων άχρηστων οργανισμών δεν ενοχλεί κανέναν εκτός από τους βολεμένους συγγενείς των βουλευτών, τα κομματικά στελέχη και τους αποτυχόντες βουλευτές που είναι τοποθετημένοι σε αυτές τις θέσεις και σπαταλούν το δημόσιο χρήμα χωρίς να προσφέρουν τίποτα.

Η απόλυση διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, λαμόγιων και εκβιαστών μόνο καλό θα κάνει σε όλους και οι μόνοι που θα τους κλάψουν θα είναι διάφοροι φοροφυγάδες και παράνομοι που συνεργάζονταν μαζί τους για κάθε είδους απάτες.

Αυτές είναι οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση με καθυστέρηση τριών ετών από το πρώτο μνημόνιο. Αν τις είχε υλοποιήσει, σήμερα η οικονομία θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Δεν το έκανε, όμως, και προτίμησε να εξαντλήσει φορολογικά κάθε έντιμο φορολογούμενο και να οδηγήσει σε κλείσιμο εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις μόνο και μόνο για να προστατεύσει αυτούς τους «ημέτερους».

Τώρα πια δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα αναβολή. Οι ξένοι πιέζουν, οι φορολογούμενοι δεν έχουν άλλα λεφτά για να πληρώνουν φόρους και να ταΐζουν όλους αυτούς τους απίθανους τύπους, ενώ η κοινωνία κραυγάζει για εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες, θα αποφύγει όσο μπορεί την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Διότι, όπως είναι λογικό, τα δικά της παιδιά, όπως και τα παιδιά όλων των βουλευτών και των κομματαρχών, είναι βολεμένα στο Δημόσιο. Οσο και αν προσπαθήσει όμως να αποφύγει τις αλλαγές, το πολιτικό σύστημα διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.

Μέσα στο επόμενο εξάμηνο είτε θα έχουν προχωρήσει αυτές οι μεταρρυθμίσεις είτε θα είμαστε πλέον μπροστά σε μια ηρωική έξοδο από την ΟΝΕ. Και θεωρώ απίθανο να προτιμήσουμε το δεύτερο. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δηλαδή το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να μπλοκάρει τις μεταρρυθμίσεις, αυτό που θα μας συμβεί θα είναι ότι θα σερνόμαστε χωρίς λεφτά και χωρίς δουλειές μέχρις ότου καταλάβουν οι Ελληνες πολιτικοί τι πρέπει να κάνουν και λειτουργήσουν έστω για μία φορά υπέρ του συνολικού καλού - υπό την ασφυκτική μέχρι χυδαιότητας πολλές φορές πίεση των «κακών» ξένων. Ας ελπίσουμε...