Γρ. Νικολόπουλος

Πολλοί θεωρούσαμε ότι αν ο Τσίπρας γινόταν πρωθυπουργός, θα έκανε κωλοτούμπα, θα ξέχναγε τα περί μονομερούς διαγραφής του χρέους και τα περί σκισίματος του Μνημονίου και θα μετατρεπόταν σταδιακά σε Βενιζέλο και Σαμαρά. Δεν αποκλείεται να δούμε το αντίθετο: ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να κάνουν την κωλοτούμπα και να μετατραπούν σε «Τσίπρες» αν δεν χορηγηθεί η δόση από το Eurogroup. Γιατί;

Κάθε νοήμων άνθρωπος και ακόμη περισσότερο κάθε οικονομολόγος και πολιτικός αντιλαμβάνεται ότι με τα μέτρα που ελήφθησαν από την Ελληνική Βουλή καθ’ υπόδειξιν των πιστωτών δεν μπορεί να μειωθεί το ελληνικό χρέος. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι τα μέτρα αυτά δημιουργούν από μόνα τους επιπλέον ύφεση, βάζουν την ελληνική οικονομία σε ακόμη χειρότερη θέση και φέρνουν τον Ελληνα πολίτη σε απελπιστική κατάσταση.

Γιατί λοιπόν ελήφθησαν αυτά τα μέτρα, αφού είναι και επώδυνα και αναποτελεσματικά;
Πρώτον, διότι τα απαιτούν οι πιστωτές μας, τους οποίους όποιος θέλει μπορεί να αποκαλεί τοκογλύφους ή σωτήρες, ανάλογα με το πώς εκτιμά την κατάσταση. Σε κάθε διαπραγμάτευση, όμως, τους όρους τους βάζει ο πιστωτής. Εμείς πήγαμε στους πιστωτές, δεν ήρθαν αυτοί σε εμάς, όπως ο δανειολήπτης πηγαίνει στον τοκογλύφο, όχι ο τοκογλύφος στον δανειολήπτη. Αν δεν παίρναμε αυτά τα μέτρα, οι πιστωτές δεν θα μας έδιναν τα λεφτά, οπότε η χώρα θα πτώχευε αυτομάτως προς τα μέσα και προς τα έξω, δηλαδή δεν θα πληρώνονταν ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις ούτε οι τόκοι των δανείων μας στο εξωτερικό.

Δεύτερον, τα μέτρα αυτά τα λάβαμε διότι οι πιστωτές υποσχέθηκαν ότι αν τα λάβουμε, η δόση θα εκταμιευτεί αυτόματα, το ίδιο και οι επόμενες δόσεις, με μερικές ακόμη μικρές παρεμβάσεις μόνο σε διαρθρωτικό επίπεδο και στις αποκρατικοποιήσεις. Και ενώ οι βουλευτές ψήφισαν αυτά τα μέτρα παρόλο που διαφωνούσαν και παρόλο που γνώριζαν τις ολέθριες επιπτώσεις τους, οι πιστωτές ξαφνικά εμφανίζονται διχασμένοι και καθόλου σίγουροι για την καταβολή της δόσης.

Αυτό δημιουργεί σημαντικότατο πρόβλημα στο εσωτερικό της χώρας και θα οδηγήσει άμεσα σε βαθιά πολιτική κρίση, ίσως και σε απόλυτο χάος. Αν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών δεν συμφωνήσουν σε πολιτική απόφαση για την άμεση χορήγηση της ελληνικής δόσης, ενδέχεται να υπάρξει σοβαρή εμπλοκή με την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Η δόση πρέπει να εκταμιευτεί προτού τελειώσουν τα ταμειακά διαθέσιμα ώστε να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, αλλά και οι τόκοι των δανείων μας. Τι μπορεί να κάνει υπό αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση;
Πρώτον, πρέπει να περάσει στους Ευρωπαίους σαφές μήνυμα ότι αυτά ήταν τα τελευταία μέτρα που ελήφθησαν σε επίπεδο περιορισμού του εισοδήματος. Δεύτερον, να τους δώσει να καταλάβουν ότι αν δεν χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, η χώρα θα «γλιστρήσει» εκτός ευρωζώνης.

Δεν έχει και πολλά περιθώρια ο Σαμαράς αν οι Ευρωπαίοι δεν προχωρήσουν στη χρηματοδότησή μας. Ουσιαστικά μία κίνηση και μόνο του μένει του ιδίου, όπως και του Βενιζέλου: να κάνουν ανάποδη τούμπα και να γίνουν οι ίδιοι... Τσίπρες.

Να σηκώσουν δηλαδή την παντιέρα της επανάστασης και να έρθουν σε ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους. Καταστροφική επιλογή; Ασφαλώς, αλλά ενδεχομένως μοναδική. Διότι δεν θα μπορούν να αρθρώσουν ούτε μια λέξη που να δικαιολογεί το γιατί ενώ εμείς εδώ «ήπιαμε το κώνειο» όπως έγραφαν οι «New York Times», οι Ευρωπαίοι δεν μας υποστήριξαν όπως είχαν υποσχεθεί. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορεί η κυβέρνηση να υποχωρήσει, υποσχόμενη νέες παρεμβάσεις στους Ευρωπαίους, αν δεν πάρει πρώτα τη δόση και μια χειροπιαστή υπόσχεση για τη μείωση του χρέους και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης. Με λίγα λόγια, έπειτα από τρία χρόνια παλινωδιών, κοροϊδίας και καθυστερήσεων, η Ελλάδα δεν έχει την υποχρέωση να κάνει τίποτ' άλλο. Τα κάναμε όλα και μένει να δούμε τι θα κάνουν οι εταίροι.

Οι αποφάσεις τους θα καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας αλλά και ενδεχομένως της ευρωζώνης, αφού μια αρνητική εξέλιξη στο ελληνικό ζήτημα θα προκαλέσει τεράστιες αναταραχές στις αγορές και κυρίως τεράστιες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις στους λαούς του Νότου, όπου ο αντιγερμανισμός θα φτάσει σε επίπεδα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (και δικαίως).

Αν οι Ευρωπαίοι μάς εγκαταλείψουν τώρα, εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο να πεινάσουμε εντός ευρωζώνης. Πεινάμε και εκτός αυτής.