Γρ. Νικολόπουλος

Εχοντας αποδεχθεί σκληρότατους όρους από τους δανειστές, πραγματοποιώντας θυσίες πρωτοφανείς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, έχοντας υιοθετήσει μέσα σε δύο χρόνια (εξαιτίας της δικής μας καθυστέρησης) αλλαγές που οι άλλες χώρες της Ευρώπης έκαναν δεκαετίες να επιβάλουν, η Ελλάδα μπορεί σήμερα να διεκδικήσει υπερηφάνως πλέον και τα δικαιώματά της.

Η Ευρώπη έχει αντιληφθεί ότι οι Ελληνες πολίτες πλήρωσαν για λογαριασμό των διεφθαρμένων πολιτικών τους το κόστος αυτής της εξαιρετικά βίαιης προσαρμογής στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Αποδέχθηκαν όρους, υποχρεώσεις και μεταρρυθμίσεις που κανένας άλλος ελεύθερος ευρωπαϊκός λαός δεν έχει αποδεχθεί ειρηνικά. Η θέληση του ελληνικού λαού να παραμείνει στην «ευρωπαϊκή παρέα» έχει διαφανεί και θα πιστοποιηθεί στις επόμενες εκλογές, παρά τις επιφυλάξεις και την αγανάκτηση που ασφαλώς θα εκφραστούν.

Εχοντας λοιπόν εκτελέσει έναν άθλο, μια υπερπροσπάθεια και, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων και του χρόνου που θα χρειαστεί για να φανούν (αν τελικά ο σχεδιασμός δεν αποδειχθεί τραγικά λανθασμένος), η Ελλάδα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να διεκδικήσει ξανά τη θέση της στη διεθνή κοινότητα. Και η διεθνής κοινότητα έχει υποχρέωση να αναγνωρίσει το μέγεθος της προσπάθειας και την αντοχή του ελληνικού λαού και να αλλάξει στάση απέναντί μας.

Τα δύο τελευταία χρόνια το όνομά μας και η φήμη μας καταρρακώθηκαν. Χαρακτηριστήκαμε κλέφτες, τεμπέληδες, άχρηστοι εκμεταλλευτές. Οπου εμφανιζόταν Ελληνας στο εξωτερικό, οι ευγενέστεροι και διακριτικότεροι ξένοι κρυφογελούσαν και σιγοψιθύριζαν και οι λιγότερο ευγενείς μάς έδειχναν καταπρόσωπο την περιφρόνησή τους. Η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί, τα στελέχη της Ε.Ε., όπως ο κ. Ολι Ρεν και ο κ. Μπαρόζο, ακόμα και οι απεσταλμένοι τους, όπως οι κύριοι Ράιχενμπαχ, Τόμσεν κ.ά., έχουν κατά καιρούς μιλήσει εξαιρετικά απαξιωτικά για τους πολιτικούς εκπροσώπους μας, αλλά και για τη χώρα μας συνολικά. Και αυτό έχει επιβαρύνει πάρα πολύ την άποψη της διεθνούς κοινότητας για τον ελληνικό λαό.

Ομως, τώρα αυτό πρέπει και θα αρχίσει να αλλάζει. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας πρέπει να δώσει έμφαση στην προσπάθεια των Ελλήνων και να απαιτήσει την αποκατάσταση του ονόματός μας, με πρώτο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνει οποιοσδήποτε έρχεται σε επαφή με το εξωτερικό, είτε είναι επιχειρηματίας, είτε εργαζόμενος, είτε φοιτητής.

Χωρίς να θέλω να είμαι κυνικός, το γεγονός ότι αποδεχθήκαμε να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας κάνοντας τεράστιες θυσίες ενώ είχαμε και άλλες -πολύ δυσάρεστες ομολογουμένως και για εμάς και για ολόκληρο τον κόσμο- επιλογές πρέπει να αναγνωριστεί και μάλιστα εμπράκτως. Και εφόσον έχουν πλέον γίνει δεκτές και υλοποιούνται οι προϋποθέσεις που έθεσαν οι δανειστές μας, πρέπει πλέον και εμείς να απαιτήσουμε την ισότιμη συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Και ισότιμη συμμετοχή σημαίνει ότι εφόσον οι τράπεζές μας στηρίζονται από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και δεν κινδυνεύουν να πτωχεύσουν, οι εγγυητικές τους επιστολές πρέπει να αρχίσουν ξανά να γίνονται αποδεκτές διεθνώς. Σημαίνει ότι εφόσον το τραπεζικό σύστημα αρχίσει να επαναλειτουργεί με ασφάλεια, θα πρέπει και το διεθνές τραπεζικό σύστημα να δανείζει χρήματα στις ελληνικές τράπεζες. Σημαίνει ότι εφόσον οι ελληνικές τράπεζες θα μπορούν να δανειστούν από αυτό, θα έχουν τη ρευστότητα για να χρηματοδοτήσουν τις ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες έτσι θα είναι σε θέση να πληρώσουν τους ξένους προμηθευτές και συνεργάτες τους και θα πρέπει να αποκτήσουν ξανά πίστωση από τις διεθνείς αγορές, αντί να προπληρώνουν τοις μετρητοίς όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια.

Αντίστοιχα, σε πολιτικό αλλά και σε πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, οι ελληνικές απόψεις και οι ελληνικές φωνές πρέπει να ακούγονται όπως ακούγονται και όλες οι άλλες.

Με λίγα λόγια, η Ελλάδα έκανε το χρέος της έναντι των εταίρων - συμμάχων - δανειστών και μπορεί να έχει ψηλά το κεφάλι. Δεν την «κοπανήσαμε» όπως πάρα πολλοί Ελληνες και ξένοι οικονομολόγοι και πολιτικοί συνιστούσαν, αντίθετα δεχτήκαμε να θυσιάσουμε πάρα πολλά -αδίκως κεκτημένα ίσως, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και χωράει πολλή αμφισβήτηση- για να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας.

Κατόπιν όλων αυτών το «μπαλάκι» γυρνάει ξανά στη διεθνή κοινότητα που πρέπει να κάνει και εκείνη το δικό της χρέος. Να συμπεριφέρεται στην Ελλάδα ως αξιόπιστο και ισότιμο μέλος της και όχι ως αποδιοπομπαίο τράγο. Διότι, αν δεν το κάνει και αν οι θυσίες που έγιναν και γίνονται ακόμη πάνε χαμένες, τότε πλέον την ευθύνη του «ατυχήματος» της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα την έχουν οι Ελληνες αλλά οι Ευρωπαίοι.