Γρ. Νικολόπουλος

Οι οικονομικές εξελίξεις φέρνουν δυσάρεστες αλλαγές για όλους τους Ελληνες. Μια χώρα υπερχρεωμένη που σώζεται από αλλεπάλληλες οικονομικές ενισχύσεις και που αποφεύγει την πτώχευση μόνο επειδή οι «προστάτιδες δυνάμεις» τη δανείζουν, δεν έχει και πολλές δυνατότητες να ζει όπως στο παρελθόν. Είναι δεδομένο ότι πρέπει να ξεχάσουμε το βιοτικό επίπεδο των προηγούμενων ετών. Με τη «σωτηρία» μας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις μείωσης του ελλείμματος και του χρέους που οδηγούν σε μείωση όλων των εισοδημάτων μας κατά σημαντικό ποσοστό (αν δεν μας «έσωζαν», το βιοτικό μας επίπεδο θα έπεφτε σε αυτό της Παλαιστίνης). Η μείωση των εισοδημάτων, η απελευθέρωση όλων των κλάδων, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, ο περιορισμός των δημοσίων δαπανών που αποτελούν εισόδημα για όλη την οικονομία μέσω κατανάλωσης, η απώλεια θέσεων εργασίας, η μείωση του κοινωνικού κράτους είναι το κόστος αυτής της προσπάθειας της χώρας να επιβιώσει και να παραμείνει στο γκρουπ των ευρωπαϊκών χωρών. Η αλλαγή λοιπόν των συνθηκών ζωής μας προκαλεί αβεβαιότητα για το μέλλον, ανατρέπει τους προγραμματισμούς μας, μας χαλάει την ησυχία μας - και όχι αδίκως, αφού θα ζούμε πιο μετρημένα από όσο ζούσαμε μέχρι σήμερα. Ολοι μας. Και αυτή η κατάσταση οδηγεί στην αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία. Τη στιγμή αυτή οι ταξιτζήδες, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι νιώθουν να απειλούνται. Ηδη έχουν χάσει τις δουλειές τους 300.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι. Ηδη έχουν μειωθεί οι μισθοί και οι συντάξεις, έχουν ουσιαστικά καταργηθεί τα επιδόματα των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της καλοκαιρινής
άδειας. Ηδη οι απολύσεις έχουν γίνει ευκολότερες, ήδη έχουν κλείσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις.

Μέχρι σήμερα το μοντέλο διαχείρισης της κρίσης από κυβερνητικής πλευράς στηρίζεται στην αδικία. Οπως πάντα. Και θα συνεχίσει να στηρίζεται στην αδικία, αφού όσοι είναι ειλικρινείς και δηλώνουν τα εισοδήματα και την περιουσία τους φορολογούνται βάναυσα και επιβαρύνονται με έκ τακτους φόρους και όσοι δεν δηλώνουν τίποτα δεν ελέγχονται και δεν φορολογούνται. Η αδικία επικρατεί, αφού αθώοι ή ένοχοι φορολογούνται μέσω της αύξησης των φόρων κατανάλωσης και μέσω της φορολόγησης των Ι.Χ., των ακινήτων, της περιουσίας κάθε είδους. Ολοι νιώθουμε και όλοι είμαστε αδικημένοι. Και δικαίως αγανακτούν όσοι αγανακτούν, αφού η ζωή τους χειροτερεύει. Χειροτερεύει όμως έναντι ποιας σύγκρισης; Εναντι του προσφάτου παρελθόντος, σίγουρα. Εναντι της υπόλοιπης κοινωνίας ίσως όχι. Ολοι σχεδόν έχουν απώλειες. Υπάρχουν όμως δυο ομάδες πολιτών που διαφεύγουν μέχρι στιγμής και δεν πληρώνουν την κρίση: οι φοροφυγάδες και οι πολιτικοί. Και εκεί ίσως βρίσκεται το μυστικό της αποτυχίας μας. Οι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά -και προσωπικά όπως και όλοι μας- ποιοι είναι φοροφυγάδες. Μπορεί το υπουργείο Οικονομικών πολύ εύκολα να συγκρίνει επίπεδο περιουσίας και διαβίωσης με τα δηλωθέντα εισοδήματα. Κάνοντας μερικές βόλτες στις ακριβές γειτονιές, στα πάρκινγκ των νυχτερινών κέντρων, στις μαρίνες, μπορεί απλώς να ρωτήσει όσους βρει εκεί πού βρήκαν τα λεφτά για να ζουν όπως ζουν - και αναλόγως να κινηθεί. Οσον αφορά στους ολιτικούς, η άρνησή τους να περικόψουν τις δαπάνες που τους αφορούν και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα είναι πράγματι πέραν κάθε λογικής και ήθους. Και αυτό είναι που εντείνει την οργή των αγανακτισμένων πολιτών κάθε κλάδου. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση; Ο δρόμος είναι ένας: η εφαρμογή των νόμων για όλους. Για τους ταξιτζήδες που ρίχνουν λάδια στους δρόμους και κλείνουν δρόμους, αεροδρόμια και λιμάνια, οπότε παραβαίνουν τον Ποινικό Κώδικα και πρέπει να τιμωρηθούν, αλλά και για τους πολιτικούς που έκλεψαν και πρέπει να μπουν φυλακή και να κατασχεθούν οι περιουσίες τους. Και φυσικά για όλους τους άλλους που παραβαίνουν τους νόμους. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση και διάφοροι σοφοί να μας μιλάνε για αλλαγή νοοτροπίας -που δεν μπορεί να γίνει από μόνη της-, θα πρέπει απλώς να εφαρμοστούν οι νόμοι για όλους: και τους μικρούς και τους μεγάλους. Ετσι θωρακίζονται οι Δημοκρατίες και έτσι θα επανέλθουμε σε ομαλή λειτουργία της οικονομίας αλλά κυρίως και της κοινωνίας, η οποία σήμερα δεν λειτουργεί.