Γιώργος Δ. Ανδρέου

Οταν το θελήσει και το αποφασίσει η ίδια, η δύναμη της πολιτικής εξουσίας είναι ασυγκράτητη. Μιλάμε βέβαια για την πολιτική εκτελεστική εξουσία, γιατί, όπως αποδεικνύεται κάθε μέρα, αυτή είναι που διαθέτει τη δύναμη, τα όπλα και το ουσιαστικό προνόμιο και δικαίωμα να αποκαλείται και να είναι εξουσία. Οι άλλες δύο συνιστώσες -υποτίθεται- του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία, διατηρούν μόνο τον μανδύα ή την τήβεννο, τα εξωτερικά δηλαδή σύμβολα, της εξουσίας -για τις τελετές- έχοντας απολέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πραγματική ουσιαστική τους δύναμη. Η πολιτική εκτελεστική εξουσία μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της, σωστή ή λαθεμένη, δίκαιη ή άδικη, νόμιμη ή παράνομη, προς κάθε κατεύθυνση, γιατί ουσιαστικά αυτή νομοθετεί διά της αρχής της δεδηλωμένης και της κομματικής πειθαρχίας και αυτή μπορεί να επιβάλει, με τις δυνάμεις καταστολής, τη νομοθετημένη ή και μη βούλησή της. Η παντοδυναμία της στη χώρα αυτή είναι, δυστυχώς, απεριόριστη για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Πρώτον, γιατί υστερούμε σε θεσμική θωράκιση και μηχανισμούς ελέγχου.

Δεύτερον, γιατί δεν λειτουργούν αποτελεσματικά και έγκαιρα οι υπάρχοντες ελεγκτικοί θεσμοί και μηχανισμοί, με προεξάρχουσα τη Δικαιοσύνη.
 
Τρίτον και κύριον, γιατί η εξάρτηση και ο εναγκαλισμός των θεσμών που είναι εντεταλμένοι να ελέγχουν την τήρηση των νόμων και του Συντάγματος με την πολιτική - κρατική - εκτελεστική εξουσία είναι τόσο μεγάλοι και σφιχτοί που έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους που στελεχώνουν τους θεσμικούς αυτούς φορείς τοις πράγμασι σε όργανα, υπαλλήλους της εκτελεστικής, δηλαδή της πολιτικής εξουσίας, από τις ορέξεις της οποίας εξαρτάται η εξέλιξή τους.

Τέταρτον, γιατί η πολιτική εξουσία είναι εκδικητική και διαχέει τον φόβο αντιποίνων σε αυτούς που την αμφισβητούν ή τη βλάπτουν.

Ετσι, τοις πράγμασι, ο έλεγχος, η καταγγελία και η ακύρωση των αυθαιρεσιών της εκτελεστικής - πολιτικής εξουσίας έχουν εξελιχθεί, ακόμα και για τα πρόσωπα που είναι θεσμικά αρμόδια να το κάνουν, σε πράξη προσωπικού ηρωισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι να αδρανούν και οι περισσότεροι να συμβιβάζονται ικανοποιώντας τις επιθυμίες των εξουσιαστών. Δυστυχώς, τα θεσμικά ελεγκτικά όργανα έχουν αποδεχθεί πειθήνια και μοιρολατρικά τη θεσμική τους υποβάθμιση και τον ρόλο του βραχίονα της πολιτικής εξουσίας που υποτίθεται ότι οφείλουν να ελέγχουν. Τα παραδείγματα άπειρα, καθημερινά αλλά και διαχρονικά. Το πιο πρόσφατο, και ατράνταχτη απόδειξη της καταλυτικής δύναμης της πολιτικής κρατικής εξουσίας, είναι η επιβολή της απόφασης να κλείσουν τα κατεξοχήν σύμβολα της σύγχρονης πολιτικής δύναμης. Τα τηλεοπτικά κανάλια. Που όταν και αν δικαιωθούν δικαστικά, αν και αμφιβάλλω μετά τη δημόσια προαναγγελία της απόφασης του ΣτΕ από τον επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, οι αποφάσεις θα έχουν υλοποιηθεί και οι ιδιοκτήτες τους δεν θα είναι πλέον καναλάρχες. Θα είναι, νομικά, δικαιούχοι αποζημίωσης για τις «παράνομες πράξεις του Δημοσίου». Οπως έγινε και παλαιότερα με την εν μια νυκτί επιχειρηματική εξαφάνιση, διά της κρατικοποιήσεως των επιχειρήσεών τους που εκβιαζόμαστε τώρα ως χώρα να ανατρέψουμε, των οικογενειών Ανδρεάδη, Τσάτσου κ.λπ. (που κέρδισαν στα δικαστήρια μετά από 10ετίες) από τους αείμνηστους «σοσιαλιστές» Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου.

Ειδικά όμως για την τρέχουσα πολιτικά «αριστερή» εκτελεστική εξουσία, που θεωρεί -αυτάρεσκα και υπεροπτικά- ότι είναι ο μοναδικός φορέας της δημοκρατικής νομιμότητας και προστάτης των δικαιωμάτων του λαού η αυθαιρεσία και η επίδειξη δύναμης, εμπλουτισμένη με ακραίο λαϊκισμό και παραποίηση της αλήθειας, έχει εξελιχθεί σε προσφιλή πρακτική. Στον αντίποδα, οι εντεταλμένοι από το Σύνταγμα και τους νόμους θεσμοί να ελέγχουν και να περιστέλλουν την κρατική αυθαιρεσία, είτε υπνώττουν τον ύπνο του δικαίου, είτε έχουν αποδεχθεί τη μοίρα και τον ρόλο τους. Κλασικό παράδειγμα, τα δικαστήρια που αναλώνονται να δικάζουν, κατά προτεραιότητα μάλιστα, και να καταδικάζουν οφειλέτες του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων κ.ά., ενώ είτε ραθυμούν είτε πειθαρχούν στα κελεύσματα της εξουσίας στις περιπτώσεις όπου απαιτείται άμεση παρέμβαση για την καταδίκη ή το φρένο σε θεσμική εκτροπή. Παράδειγμα «συμμόρφωσης» εντελώς πρόσφατο: ασκεί έφεση ο υπουργός Δικαιοσύνης κατά της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου, εξ αρεοπαγιτών, που τιμώρησε ελαφρά, κατά την άποψη του δημοκράτη υπουργού, τον μη ελεγχόμενο και αρεστό στο γκουβέρνο δικαστικό λειτουργό. Το δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό, εξ αρεοπαγιτών και αυτό, δέχεται την έφεση και τιμωρεί βαρύτερα τον ίδιο δικαστικό λειτουργό. Και όλως «τυχαίως» εκδίδει την απόφασή του την παραμονή των εκλογών για την επιλογή των προϊσταμένων των δικαστηρίων. Τυχαία, επίσης, τον τιμωρεί τόσο βαρύτερα ώστε να εμποδίζεται η υποψηφιότητά του. Σατανικές συμπτώσεις ή… Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο λαός, κουρασμένος και μπουχτισμένος, έχει εθιστεί και τα δέχεται όλα στωϊκά και δεν αντιδρά καν.