Γιώργος Δ. Ανδρέου

Για τις αληθείς προθέσεις όσων, υποκριτικά, εν ονόματι της «δημοκρατίας» διεγείρουν εξεγέρσεις, στήνουν επεισόδια, επιθέσεις και βανδαλισμούς, υποθάλπουν την ανομία, εξωθώντας και ενθαρρύνοντας την κοινωνία σε ανυπακοή στα μέτρα προστασίας του πληθυσμού. Στο βωμό της πολιτικής εκμετάλλευσης ο κίνδυνος της ζωής πολιτών, τα αρνητικά αποτελέσματα των ελέγχων, ακόμα και ο αριθμός των νεκρών.

Όλα αυτά παράλληλα με την ενεργή συμπαράσταση στον κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο της τρομοκρατίας, ισοβίτη, κατά συρροή δολοφόνο αθώων πολιτών. Εν ονόματι της «δημοκρατίας». Με την ανάδειξη του τρομοκράτη ως άτυπου ηγέτη και καθοδηγητή, από τη φυλακή, της ελληνικής αριστεράς, που με τον τρόπο αυτό δικαιολογεί, πολιτικά και ηθικά, και υιοθετεί την ένοπλη τρομοκρατία, ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο πρωθυπουργός, από το θεσμικό του ρόλο, συνιστά ηρεμία και αποφυγή του διαφαινόμενου διχασμού της κοινωνίας, που προκαλούν άκριτα οι ηγεσίες της ελληνικής αριστεράς. Οι παραινέσεις βέβαια απευθύνονται σε λογικούς και καλοπροαίρετους και δεν έχουν καμία τύχη σε αυτούς που οργανώνουν και υποθάλπουν διχαστικές καταστάσεις και συνθήκες εξέγερσης. Οφείλει όμως ο πρωθυπουργός, αν και «εν ου παικτοίς», να εξαντλήσει όλα τα μέσα και τρόπους συναινετικής αποκατάστασης κοινωνικής γαλήνης.

Από την εν γένει όμως συμπεριφορά της εγχώριας αριστεράς φαίνεται καθαρά πως «ρίχνει το γάντι» επιζητώντας να αναμετρηθεί, όχι με την Κυβέρνηση, αλλά με αυτά που εκπροσωπεί. Το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, το πολίτευμα της χώρας. Τον «ταξικό εχθρό», που, προς ώρας, βολεύει και επιθυμούν διακαώς να ελέγχουν, για να απολαμβάνουν τα προνόμιά του.

Η Ελληνική αριστερά, δυστυχώς, κολακεύθηκε, στο βωμό της κοινωνικής ειρήνης, από τις περισσότερες μετεμφυλιακές πολιτικές ηγεσίες του τόπου και πέτυχε, αν και ηττημένη στον εμφύλιο που προκάλεσε, να αναγορευθεί σε σχεδόν κυρίαρχη πολιτική δύναμη, δυσανάλογη για τα εκλογικά της ποσοστά. Απολαμβάνοντας μια πρωτοφανή ασυλία, ακόμα κι όταν εμποδίζει ηθελημένα κάθε αστική πρόοδο και εξέλιξη.

Αυτή η αριστερά νοιώθει πως σήμερα για πρώτη φορά υπάρχει στον τόπο καθαρή αστική φιλελεύθερη ηγεσία, που θέλει και μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Οσφραίνεται την επερχόμενη συρρίκνωση της πολιτικής της επιρροής στο πραγματικό της μέγεθος. Ότι θα υποχρεωθεί, αργά ή γρήγορα, να λειτουργήσει στα όρια της πολιτικής εμβέλειας που της δίνει ο λαός, με τα δικαιώματα που της δίνει ο νόμος και το πολίτευμα και όχι το ψευδεπίγραφο «δίκιο του εργάτη».

Με τις εκτιμήσεις αυτές η ελληνική αριστερά αποφάσισε, όπως φαίνεται από τη στάση της, να δημιουργήσει συνθήκες μετωπικής σύγκρουσης .

Ευελπιστώντας πως η Κυβέρνηση, πιεζόμενη από την ευθύνη αντιμετώπισης της χειρότερης κρίσης, στη χώρα, όλων των εποχών και εν ονόματι της κοινωνικής ηρεμίας, θα κάνει πίσω και θα συνεχίσει να ανέχεται την ασυδοσία και την πολιτική της ασυλία. Την κατάφωρη καταπάτηση νόμων και θεσμών, την υποστήριξη της ανομίας.

Οι παραινέσεις του πρωθυπουργού, δυστυχώς, θα πέσουν στο κενό. Δεν ελέγχεται με συμβουλές η ασυγκράτητη μανία επιστροφής στην αξέχαστη γλυκιά γεύση της εξουσίας. Την ένοιωσαν και εθίστηκαν.

(Καλά αυτοί που δοκίμασαν, οι άλλοι, οι ορθόδοξοι, οι κατ’ επιλογή εκτός εξουσίας, με ποια λογική τρέχουν πίσω από τους ασυγκράτητους εξουσιομανείς, υποστηρίζοντας στημένα σκηνικά και κοινωνικές προκλήσεις εγκάθετων, αναγορεύοντάς τα σε κοινωνικές αντιδράσεις;).

Υπάρχουν όμως και οι πολίτες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των αληθώς προοδευτικών Ελλήνων που ασπάζονται την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους θεσμούς της. Που θεωρούν προοδευτικό αυτόν που δουλεύει και προοδεύει τίμια, με σεβασμό στους θεσμούς και αλληλεγγύη στους συνανθρώπους. Όχι τους αργόσχολους, τους αργόμισθους, τους μπαχαλάκηδες που διαλύουν το σύμπαν αδίστακτα. Οι πολίτες που υπομένουν αγόγγυστα, σιωπηλοί, την υγειονομική, οικονομική και κοινωνική κρίση, βάζοντας πλάτη να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα. Οι πολίτες αυτοί βλέπουν και αισθάνονται:
τον κίνδυνο από την εξέλιξη της πανδημίας που γιγαντώνεται στη χώρα και στον κόσμο όλο,
κάποιους να υπονομεύουν συστηματικά και οργανωμένα την τεράστια προσπάθεια των πολλών να ξεπεραστεί όσο γίνεται ανώδυνα η υγειονομική κρίση .

την ακραία μορφή πολιτικού αριβισμού που εκδηλώνεται από τη μια με την πρόκληση και υπόθαλψη συνθηκών ευρείας και ανεξέλεγκτης μετάδοσης του δολοφονικού ιού και από την άλλη με την πολιτική εκμετάλλευση της κοινωνικής κόπωσης μέχρι και το θάνατο πολιτών.

Τα ορατά αληθινά κίνητρα και τις προθέσεις της ελληνικής αριστεράς,
Εξαντλούνται, κ. πρωθυπουργέ, οι αντοχές, οι ανοχές και η υπομονή των πολιτών, της πλειοψηφίας. Στις προκλήσεις και τις παράνομες συμπεριφορές, στο, με το έτσι θέλω, κουμάντο της αριστεράς στον τόπο.

Κυβερνάει πραγματικά αυτός που του δίνει ο λαός την εντολή με νόμιμες διαδικασίες.

Μήπως ήρθε, αναρωτιούνται κάποιοι, η ώρα, ωρίμασαν οι συνθήκες, να ξεκαθαρισθεί το τοπίο μια και καλή; Να «κάτσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»;.

Δυστυχώς οι συνθήκες δεν επιτρέπουν εκλογές. Επιτρέπουν όμως την συνεπή και συστηματική εφαρμογή του νόμου.

Μήπως είναι ώρα «να σηκώσεις το γάντι», που σου έριξαν με υπερφίαλη αναίδεια, αποδεχόμενος την πρόκληση;

Να αναμετρηθείς, πολιτικά, με την οπισθοδρόμηση, το σκοταδισμό, την ανομία;

Οι πολλοί θα συμπαραταχθούν.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)