Γιώργος Δ. Ανδρέου

Τέτοια περίπου κρώζουν ανεύθυνα πολλοί νεοεθνικόφρονες πολεμοχαρείς Ελληναράδες, με πρωτοστάτη τη μείζονα λαϊκίστικη αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι προχθές Κυβέρνηση. Οργιάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι σύγχρονοι πολεμιστές του καναπέως. Ζωσμένοι σταυρωτά φισεκλίκια, τα πλαστικά των παιδιών και εγγονιών τους, φαντασιώνονται, στη θαλπωρή του καλοριφέρ και τη δροσιά του air condition, μάχες, ναυμαχίες, αερομααχίες και νίκες περίλαμπρες. Ιδίως στα διαλλείματα των τηλεοπτικών realities ή όταν δεν έχει κάτι καλό το Netflix. Πλημμυρίδα οι αναρτήσεις και οι άναρθρες κραυγές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι φτάνουν να κατηγορούν την κυβέρνηση για εθνική μειοδοσία. Ζοφερό πολεμικό κλίμα. Στο πάρτυ και κάποιοι καθηγητάδες, που τριγυρίζουν εκ του ασφαλούς στα πάνελ, με λευκό απολυτήριο στρατού. Κλίμα Οκτωβρίου 1940, μέρες που είναι.

Δεν απαιτούνε όμως οι «υπερπατριώτες» αυτοί, αυτό που θα ήταν δικαιολογημένο και επιβεβλημένο στις περιστάσεις. Την άμεση ενίσχυση και εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων για να είναι η χώρα ικανή να αντιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά στις προκλήσεις. Να γίνουμε Ισραήλ, να μας τρέμουν οι απέναντι. Αυτό βλέπεις χρειάζεται χρήματα, που είναι μετρημένα και αν πάνε σε εξοπλισμούς δεν θα επιστραφούν οι συντάξεις που κόπηκαν και θα περιοριστούν οι οικονομικές ενισχύσεις από τις συνέπειες της πανδημίας. Την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Στον καταιγισμό της πολεμοκαπηλείας, κάποιες φωνές σωφροσύνης και μετριοπάθειας μάταια προσπαθούν να ισοσκελίσουν τις εντυπώσεις. Να δώσουν την άλλη, ρεαλιστική διάσταση του προβλήματος. Υπενθυμίζοντας τι σημαίνει για τη χώρα, για την κοινωνία, την οικονομία, τη ζωή, τους νέους, ο εφιάλτης που λέγεται πόλεμος, έστω και λίγων ωρών. Πόσο πίσω θα πάει τη χώρα αυτή, την καθημαγμένη από την δεκαετή οικονομική κρίση και την πανδημία, η παραμικρή σύρραξη στο Αιγαίο. Που θα πάει ο Τουρισμός. Ότι ο πόλεμος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έσχατο μέσο, αφού εξαντληθούν τα ειρηνικά. Να ήμασταν τουλάχιστον Ισραήλ λένε.

Οι ψύχραιμες φωνές αυτές χάνονται στον ορυμαγδό των αργόσχολων του διαδικτύου, που βρίσκουν ευκαιρία για σπέκουλα, χαβαλέ, πατριδοκαπηλεία. Τους κατηγορούν για ενδοτισμό και μειοδοσία.

Στα πρόθυρα όμως της κατάθλιψης έρχονται οι δημοσκοπήσεις και αποδεικνύεται ότι όλοι αυτοί που φωνασκούν και σηκώνουν κουρνιαχτό είναι μειοψηφία στην κοινωνία, αν και σοβαρή δυστυχώς. Η πλειοψηφία εγκρίνει:

• την μετριοπαθή, ψύχραιμη και σθεναρή στάση της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού στην αντιμετώπιση της εθνικής κρίσης.
• την επιλογή του δρόμου της διπλωματίας και την εμμονή στους διεθνείς θεσμούς και κανόνες.
• την εκμετάλλευση της προνομιακής διεθνούς θέσης και τα ερείσματα της χώρας στην Ευρώπη και το δυτικό πολιτισμένο δημοκρατικό κόσμο.
• με παράλληλα σταθερή και ανυποχώρητη θέση στα εθνικά δίκαια.

• Με τις ένοπλες δυνάμεις σε επιφυλακή και εγρήγορση να επεμβαίνουν αποτελεσματικά, όπου γίνεται υπέρβαση των ορίων και παράλληλα να ενισχύονται, διακριτικά, ταχύτατα και έξυπνα, με εξοπλισμό και στελέχη. Si vis pacem para bellum (Αν θες ειρήνη, να ετοιμάζεσαι για πόλεμο).

Το μέγιστο όμως ολέθριο λάθος, τις κρίσιμες αυτές ώρες, θα είναι να απεμπολήσουμε το μεγαλύτερο όπλο μας, τις διεθνείς συμμαχίες και τους φίλους της χώρας, όπως εισηγούνται κάποιοι εμμονικοί, ανιστόρητοι και ανόητοι. Αναζητώντας στήριξη και νέες συμμαχίες έξω και μακριά από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια, τη μοναδική παγκοσμίως όαση κοινωνικής στήριξης και δημοκρατίας. Συμμαχίες αμφίβολες, περιστασιακές, ιδιοτελείς, επικίνδυνες, υποκριτικές και αδιέξοδες. Η θέση και η σχέση αυτή της χώρας στην Ευρώπη, που αποτελεί προνόμιο και άπιαστο όνειρο πολλών λαών της υφηλίου, είναι ο σοβαρότερος αποτρεπτικός λόγος, αμυντικό τείχος, που η Τουρκία και ο κυκλοθυμικός , σχεδόν παρανοϊκός, σουλτάνος της, δεν τολμούν να υπερβούν τα όρια.
Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε πως για τους Ευρωπαίους ηγέτες, εκτός από την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στη χώρα μας, προέχει να υπηρετήσουν τους λαούς τους, συνεκτιμώντας σχέσεις, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, συμφέροντα. Οι συλλογικές αποφάσεις θέλουν το χρόνο τους, θεσμοθετημένες διαδικασίες, βήματα και στάθμιση πολλών παραγόντων. Είναι μαζί μας όμως, εμφανώς, και μας στηρίζουν δημόσια. Η ουσία είναι πως δεν είμαστε μόνοι στην υφήλιο, «λαός ανάδελφος» όπως έλεγε παλαιότερα κάποιος, γραφικός (Τι επιλογή κι αυτός !). Δεν είναι συνεπώς σοφό, λογικό και δίκαιο να αδημονούμε, απαιτώντας, εδώ και τώρα, μέτρα και κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αμφισβητώντας τις προθέσεις της Ευρώπης. Δεν υπάρχουν περιθώρια στις κρίσιμες αυτές ώρες για υπερβολές, πολιτικές η άλλες σκοπιμότητες, ιδεολογικά κολλήματα, μικροπολιτική, λάθη και αμετροέπειες. Το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων, ο σημαντικότερος παράγων της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας, επιβάλλει την όσο δυνατόν μεγαλύτερη εθνική ομοψυχία και ηρεμία. Γροθιά σφιγμένη.

Είναι επίσης εξ ίσου σημαντικό να συνεκτιμήσουμε, πολίτες και Κυβέρνηση, την διεθνή γεωστρατηγική ισορροπία, ειδικά σε σχέση με το παγκόσμιο Ισλάμ. Η Τουρκία είναι δίπλα μας χώρα Ισλαμική, πολύ μεγάλη. Η προς ανατολάς πύλη και συνέχεια των ισλαμικών χωρών. Με δυτικό όμως προσανατολισμό και για πολλά χρόνια σε αγαστή συνύπαρξη και κοινή πορεία με τη δημοκρατική δύση. Με πολλούς δυτικοσπουδαγμένους αστούς, πετυχημένους επιχειρηματίες παγκόσμιας εμβέλειας, με ανεξίθρησκη αστική τάξη, που δεν θέλει πόλεμο αλλά πρόοδο. Από τις ελάχιστες, στοιχειωδώς έστω, δημοκρατικές ισλαμικές χώρες της υφηλίου. Απαιτούνται προσεκτικοί διπλωματικοί , χειρουργικοί, χειρισμοί με ευρύτερη θεώρηση του προβλήματος «Τουρκία». Να αποφευχθεί πάση θυσία ο ορατός κίνδυνος να «σπρώξει» η Δύση την Τουρκία από τους γιαλατζί του Ερντογάν στην αγκαλιά των εξτρεμιστών του Ισλάμ, τύπου Αγιατολλάχ. Να αποτραπεί πάση θυσία η ενσωμάτωσή της στο λεγόμενο «Ισλαμικό τόξο».

Γιατί τότε ο πόλεμος θα είναι εδώ, δίπλα μας, αναπόφευκτος, καταστροφικός, διαρκής και ανελέητος. Και η ανάπτυξη, η προκοπή, το κοινωνικό κράτος και η ευημερία, που ζήσαμε τουλάχιστον κάποιοι – κάποτε, όνειρο απατηλό και άπιαστο.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)