Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο Τσίπρας όντως έχει να πλεονέκτημα σε αυτό το πεδίο: Η αριστερά δεν έχει τόσους σκελετούς στο ντουλάπι της, ούτε τόσες αμαρτίες όσες οι άλλοι. Αλλά αυτό μέτρησε ήδη ώστε να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν μπορεί να μετράει αιώνια. Είτε γιατί η άσκηση εξουσίας μαζεύει “σύννεφα” και πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί δεν μπορεί να αποτελεί αυτό το στοιχείο το μόνο, ούτε καν το κύριο, κριτήριο, για να αποφασίσει ο πολίτης τι θα επιλέξει στις επόμενες εκλογές.

Με άλλα λόγια, η σκανδαλολογία και η ταύτιση της ΝΔ με τη διαπλοκή, είναι μεν μία “σωστή απάντηση”, αλλά σε λάθος ερώτημα. Διότι το ερώτημα είναι άλλο και οφείλουν να το απαντήσουν σύντομα ο Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει με την οικονομία, πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι χωρίς να επιβαρυνθεί περαιτέρω η κοινωνία (πρωτίστως οι αδύναμοι, αλλά και τα πιο δυναμικά στρώματα, που μπορούν να σύρουν το κάρο της ανάπτυξης), πώς θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση τον κίνδυνο της ρευστότητας, ου μην και αστάθειας στο πολιτικό σκηνικό, με τις τόσες (και τόσο) αρνητικές δημοσκοπήσεις.

Διότι, όταν έχεις έναν Σόιμπλε να θέτει νέα εμπόδια – για τους δικούς του εσωτερικούς λόγους, ενόψει των γερμανικών εκλογών – σε μία ουσιαστικά δέσμευση για την ελάφρυνση του χρέους, με την έγκαιρη περιγραφή των επόμενων βημάτων, τότε το πρόβλημα (το δικό σου ως κυβέρνησης και της χώρας συνολικά) δεν είναι αν ο Μητσοτάκης μπέρδεψε τον Ρουσσώ με τον Μοντεσκιέ, τα τηλεφωνικά κέντρα με δωροεπιταγές και τα κομματικά δάνεια με διακοποδάνεια, αλλά ποια θα είναι η πορεία της χώρας το αμέσως επόμενο διάστημα.

Διασκεδαστικό είναι το θέαμα στην αρένα της κοκοραμαχίας των πολιτικών αρχηγών – ιδίως πριν ξεκινήσουν τα.... ποδόσφαιρα στην τηλεόραση, όπως χθες – αλλά γίνεται μονότονο έως θλιβερό, όταν τα μείζονα μένουν στη γωνία.

Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας χρειάζονται επειγόντως ένα νέο σχέδιο, μία εναλλακτική διαδρομή και σοβαρές αποφάσεις, εάν δεν έλθει μία καταλυτική ρύθμιση για το χρέος – ακόμη κι αν έλθει πρέπει να ξέρουν τι να την κάνουν βέβαια, πράγμα διόλου σίγουρο όπως κινούνται. Διαφορετικά θα εγκλωβιστούν σε ένα σύνηθες, για να θυμηθούμε την πορεία των τελευταίων χρόνων, μνημονιακό αδιέξοδο, να προσπαθούν, -πιθανόν ματαίως- δια του αναθέματος στον Μητσοτάκη, να επιβιώσουν πολιτικά.

Αλλά δεν πρέπει να τους διαφεύγει ότι τις περισσότερες φορές οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί δεν χάνουν από τον αντίπαλό τους, αλλά από τα δικά τους λάθη, καθυστερήσεις και παραλείψεις.