Γιάννης Μακρυγιάννης

Ας λέει ότι θέλει η κυβέρνηση – η κάθε κυβέρνηση. Κανένα κόμμα που είναι στην αντιπολίτευση δεν θα δώσει στην κυβέρνηση χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι, οποιαδήποτε συναίνεση σε οποιοδήποτε θέμα. Πάρτε για παράδειγμα τον καιρό της κρίσης, που υποτίθεται η συναίνεση ήταν περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Καμία αντιπολίτευση, από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν παρείχαν την παραμικρή συναίνεση σε καμία κυβέρνηση. «Συναίνεσαν» μόλις μπήκαν στην κυβέρνηση τα ίδια.

Λέει τώρα η κυβέρνηση: δώστε μου συναίνεση για να διαπραγματευτώ από ισχυρή θέση για το ασφαλιστικό.

Πρώτον, δεν την πιστεύει κανένας. Οι δανειστές έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις για την λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση και τη διάλυση των συντάξεων. Είτε πάει ένας, είτε πάνε δυο, ακόμα κι αν πάνε όλοι κι ο Χατζηπετρής μαζί, η τρόικα τα ίδια περίπου θα απαιτήσει και αυτά που θέλει να επιβάλλει θα τα επιβάλλει, έτσι όπως είναι η κατάσταση. Άρα, σου λέει η αντιπολίτευση, γιατί να μπλεχτώ με τα πίτουρα;

Δεύτερον, δεν έχει κανένας από την αντιπολίτευση τη διάθεση ή τον παραμικρό λόγο να δώσει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, η οποία τους πέρασε πριονοκορδέλα στις εκλογές και όλα τα προηγούμενα χρόνια τήρησε μία σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή.  

Και τρίτον, η αντιπολίτευση περιμένει πώς και πώς να φτάσει και τούτη η κυβέρνηση στο σημείο που έφτασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που εφάρμοσαν μνημόνιο – δεν χρειάζονται λεπτομέρειες εδώ.

Μοναδική εξαίρεση που τα κόμματα της αντιπολίτευσης στήριξαν κυβερνητικές επιλογές και ψήφισαν μαζί στη Βουλή ήταν το περασμένο καλοκαίρι, όταν ήλθε, μέσα σε συνθήκες οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χάους, η συμφωνία, το τρίτο μνημόνιο δηλαδή με τους δανειστές.

Προφανώς όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ιδίως όταν παρείχαν τη συναίνεση εκείνη με την λαθεμένη εκτίμηση και την ψεύτικη ελπίδα ότι ο Τσίπρας δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι πολύ απλό. Για να έχει νόημα οποιαδήποτε συζήτηση για συναίνεση πρέπει να εμπεριέχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε συγκεκριμένα πολιτικά ανταλλάγματα από μέρους της κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση, είτε την προοπτική της κυβερνητικής συνεργασίας. Και επειδή η κυβερνητική συνεργασία δεν είναι έτοιμο κρύο φαγητό, αλλά θέλει «ψήσιμο» και ώρα για να ετοιμαστεί, οι προκαταρκτικές συζητήσεις και βολιδοσκοπήσεις γίνονται και μέσω κινήσεων όπως οι συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών και άλλες πρωτοβουλίες, αναλόγου περιεχομένου.

Η αυριανή σύσκεψη λοιπόν είτε δεν θα έχει νόημα - παρά μόνο επικοινωνιακή χρησιμότητα -, είτε ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο προς μία κυβέρνηση συνεργασίας σύντομα ή αργότερα, ανάλογα με τις εξελίξεις και τα ζόρια που θα βρει η κυβέρνηση σε κοινοβούλιο και κοινωνία με την εφαρμογή των δεσμεύσεων προς τους δανειστές.