Γιάννης Μακρυγιάννης

Υπάρχει δε η αίσθηση ότι το ελληνικό αίτημα βρίσκει ευήκοα ώτα στη διεθνή κοινότητα, ιδίως στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ιδίως στην έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Και ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει γρήγορα και απλά σε μία βιώσιμη λύση στο μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας.

Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Μάλλον και δυστυχώς όχι. Οι δε προσδοκίες κινούνται πιθανότατα στη σφαίρα της επιθυμίας, παρά της ψύχραιμης ανάλυσης των δεδομένων.

Κατ’ αρχάς δεν έχει τόσο σημασία τι λέει το ΔΝΤ για το χρέος όσο οι Γερμανοί και οι ευρωπαίοι εταίροι. Η άποψη του ΔΝΤ για το θέμα είναι γνωστή και διατυπωμένη εδώ και πολύ καιρό. Και είναι μία άποψη υποκριτική πέρα για πέρα: Όταν λες ότι πρέπει να ελαφρυνθεί το χρέος της Ελλάδας, αλλά εσύ δεν θες ή δεν μπορείς ν συμμετέχεις σε αυτή την ελάφρυνση και καλείς μόνο τους άλλους να το πράξουν – δηλαδή να χάσουν οι άλλοι και όχι εσύ – τότε αυτό συνιστά υποκρισία, αν όχι και κοροϊδία μαζί.

Ας συνυπολογιστεί και τούτο σε σχέση με το Ταμείο: Παράλληλα με την ελάφρυνση του χρέους ή και ως όρο για την ελάφρυνση ζητά τη λήψη των πιο σκληρών μέτρων. Μέτρων, που αποφεύγουν να ζητήσουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, καθώς πρόκειται για ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή, αυτή που προωθεί το ΔΝΤ.

Και ένα τρίτο: Το ΔΝΤ λέει για βιώσιμο χρέος, αλλά δεν διευκρινίζει ή δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα επιτευχθεί. Η μία λύση για να γίνει βιώσιμο το χρέος είναι το «κούρεμα» για παράδειγμα, για το οποίο όντως μιλά συχνά ανοιχτά. Το άλλο όμως είναι η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, οι δραστικές απολύσεις στο δημόσιο, η μείωση των δαπανών για το κοινωνικό κράτος. Όσο εύκολα λέει για το κούρεμα, άλλο τόσο εύκολα λέει και για τη διάλυση του δημοσίου. Αύριο, δηλαδή μπορεί να πει «ναι πρέπει να γίνει βιώσιμο χρέος, αλλά αφού το επιτυγχάνετε με τις μειώσεις των δημοσίων δαπανών, δεν χρειάζεται αναδιάρθρωση του χρέους». Και να συμφωνήσει με τους ευρωπαίους δανειστές. Για την ακρίβεια δεν είναι ανάγκη να το πει αύριο. Το έχει πει μέχρι τώρα πολλές φορές.

Και όλα αυτά τα περί αποχώρησής του από το πρόγραμμα, αν δεν γίνει λέει βιώσιμο το πρόγραμμα, είναι κουραφέξαλα. Η δουλειά στην Ελλάδα είναι πολύ προσοδοφόρα για το ΔΝΤ για να την αφήσει έτσι εύκολα, επειδή δεν συμφωνούν με κάποιες από τις απόψεις του οι Γερμανοί. Σε αυτή την περίπτωση και επειδή δεν μπορούν να αλλάξουν οι Γερμανοί, αλλάζουν οι απόψεις του ΔΝΤ. Επειδή λοιπόν το έχουμε δει μέχρι τώρα, ας μην στηρίζει εκεί τις ελπίδες της η κυβέρνηση.

Έτσι όπως ήρθαν - ή τα έφεραν - τα πράγματα η οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για χρέος θα έλθει μόνο με την  εφαρμογή του μνημονίου. Σε αυτό συμφωνούν και οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ. Όλα τα άλλα να έχουμε να λέμε… Το πικρό ποτήρι είναι μπροστά μας...