Γιάννης Μακρυγιάννης

Φυσικά με «συναίνεση». Στον άνεργο δηλαδή και στον καταδιωκόμενο από την εφορία του λένε φάε… μια μερίδα πολιτική σταθερότητα, καλά ψημένη στο φούρνο, με γαρνιτούρα βραστή συναίνεση! Και, αλίμονο, με τίποτα πρόωρες εκλογές – πειράζουν στο… στομάχι!

Βλέπω με πόση ζέση ανακάλυψαν κάποιοι την αξία των δύο αυτών στοιχείων. Και μας τις παρουσιάζουν ως… μέγα αγαθό της δημοκρατίας. Μα, η πολιτική σταθερότητα και η συναίνεση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι απλά τα μέσα για να επιτευχθεί ο σκοπός. Εάν η χώρα πάει καλά, ναι, χρειάζεται πολιτική σταθερότητα. Και αν υπάρχει πραγματική σύγκλιση απόψεων μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, ναι, χρειάζεται συναίνεση. Εδώ, όμως δεν συμβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Άρα, πολιτική σταθερότητα και συναίνεση για ποιον και γιατί; Για να συνεχιστεί κι άλλο αυτή η (δήθεν) στρατηγική έναντι των δανειστών, που μέχρι και οι Financial Times καταδικάζουν, αναγνωρίζοντας ότι η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς είναι η ορθή; Ή για να διατηρήσουν την εξουσία, όσοι μας έφεραν στα πρόθυρα νέου μνημονίου, αποτυγχάνοντας παταγωδώς στους ίδιους τους στόχους τους;   

Επειδή λοιπόν η σχετική συζήτηση και η επίκληση της συναίνεσης, της πολιτικής σταθερότητας και της ανάγκης, λέει, να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές με βάζει σε μεγάλο πειρασμό, θυμήθηκα τι ακριβώς έκαναν την τελευταία 20ετία τα κόμματα, που μιλούν για όλα αυτά:

·         Το 1993 ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη (στην οποία αρχικά μετείχε) δέκα μήνες πριν την ολοκλήρωση της θητείας της. Τότε προφανώς «υπήρχε λόγος σοβαρός»!

·         Το 1996, ο Σημίτης πήγε σε πρόωρες εκλογές 13 μήνες πριν τη λήξη της τετραετίας. Όλοι κατάλαβαν ότι το έκανε γιατί κέρδιζε, αλλά κανείς δεν τον κατηγόρησε – τουλάχιστον όχι μέσα από το ΠΑΣΟΚ!

·         Το 2000, ο Κώστας Καραμανλής ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε να επισπευστούν οι εκλογές για να ψηφίσει κι αυτός τον Στεφανόπουλο στην προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Σημίτης συμφώνησε και οι εκλογές έγιναν 5 μήνες πριν την τετραετία.

·         Το 2004, ο Σημίτης επίσπευσε τις εκλογές κατά 3 μήνες, θεωρώντας ότι έτσι θα ωφελούνταν το ΠΑΣΟΚ από τη δυναμική του Γιώργου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει την ηγεσία του Κινήματος.

·         Το 2007, ο Κώστας Καραμανλής πήγε σε εκλογές οκτώ μήνες πριν τη συμπλήρωση της τετραετίας, προφανώς επειδή κέρδιζε άνετα τον Παπανδρέου και κανείς δεν τον κατηγόρησε – τουλάχιστον όχι μέσα από τη ΝΔ!

·         Το 2009, ο Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι θα έριχνε – αφού μπορούσε – την κυβέρνηση Καραμανλή ενάμιση χρόνο πριν την ολοκλήρωση της θητείας της. Ο Καραμανλής το αντιλήφθηκε και πήγε σε εκλογές, προφανώς για να σκάσει η χρεοκοπία στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, 2 χρόνια πριν την τετραετία!

·         Το 2011 ο Σαμαράς ζήτησε να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, 2 χρόνια πριν να λήξει η θητεία της. Συμφώνησε σε αυτό και ο Βενιζέλος. Οι εκλογές έγιναν τελικά 17 μήνες πριν να λήξει η τετραετία της τότε Βουλής, με την κυβέρνηση Παπαδήμου να απομακρύνεται κακήν κακώς.

Επί 21 χρόνια δηλαδή, σε επτά περιπτώσεις, οι εκλογές δεν έγιναν ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ στην ώρα τους. Με ευθύνη και των δύο κομμάτων, ενώ υπεύθυνος 2 φορές ήταν ο Σαμαράς, 3 ο Σημίτης, 3 ο Καραμανλής και μία ο Παπανδρέου – σε ορισμένες περιπτώσεις ευθυνόταν περισσότεροι από ένας!   

Ποιος είπαμε ότι μίλησε για πολιτική σταθερότητα, συναίνεση και αποφυγή πρόωρων εκλογών;