Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο μοιραίος πρώην πρωθυπουργός είχε ζητήσει και, ω του θαύματος θα έλεγε κανείς ανυποψίαστος, έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλη τον Νοέμβριο του 2011, ακριβώς πριν εκδιωχθεί κακήν κακώς απο την πρωθυπουργία. Η ψήφος που έλαβε απο ενα σώμα, που βρισκόταν σε πλήρη πολιτική παράκρουση, ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα. Ή, για την ακρίβεια, ήταν το σουρεαλιστικό αντάλλαγμα προκειμένου να μην αποχωρήσει εντελως ταπεινωμένος - προφανώς προτιμούσε τη γελοιότητα απο την κυνική περιφρόνηση.

Στη παρούσα φάση δεν μιλάμε για πιστή επανάληψη του τότε σκηνικού, ειναι όμως εμφανές ότι θυμίζει κατα πολυ εκείνη την ιλαροτραγωδία: μια κυβερνηση σε πλήρη απομόνωση και σφοδρή αποδοκιμασία απο την κοινωνία, με τα σημάδια της αποσύνθεσης σε κάθε κίνησή της, προσπαθεί να γαντζωθεί και να κερδίσει χρόνο, απο μια παραπαίουσα πλειοψηφία, που απαρτίζεται απο ζαλισμένους πολιτικά και με ελάχιστα περιθώρια επιλογών, βουλευτές.

Όπως και το 2011, έτσι και τώρα μια τέτοια πλειοψηφία, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ουσιαστικό. Πιθανόν, εφόσον πάνε καλά τα πράγματα για την κυβερνηση, να υπάρξει μια πρόσκαιρη εκτόνωση σε ενα πολιτικο και κοινοβουλευτικό καζάνι που βράζει εδώ και καιρό.

Ίσως της εξασφαλίσει πέραν πάσης αμφιβολίας, το επόμενο τετράμηνο στην εξουσία  - έως την προεδρική εκλογή δηλαδή.

Αλλα σε καμιά περίπτωση μια ψήφος εμπιστοσύνης απο τη σημερινή βουλη δεν την αναβαπτιζει στην κοινωνία, δεν της επιστρέφει τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών.

Ειναι απλά μια αναγκαία πολιτική διευθέτηση των μεγάλων εσωτερικών προβλημάτων της, ώστε να αντέξει μέχρι την προεδρική εκλογή. Άλλωστε την εκλογολογία δεν την τροφοδότησε κανένας άλλος, παρά μονο η ίδια με πολλές περίεργες κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε εκλογές απο την άνοιξη του 2013, αλλα ουδέποτε μέχρι τώρα η κυβερνηση έσπευσε στη βουλη να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ως απάντηση στην πίεση αυτή. Τώρα το κάνει γιατί ακριβώς ειναι σε δυσκολη θέση και πιθανόν σε αξιεξοδο: πώς αλλιως θα εγκλωβίσει τους βουλευτές της ώστε να μην μπορούν το επόμενο δίμηνο να αρνηθούν θετική ψήφο σε επώδυνα νομοσχέδια και μέτρα, που έρχονται στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων;

Εκτός κι αν ισχύει κάτι αλλο, που δεν το θεωρώ καθόλου πιθανό, αλλα το σημειώνω. Κάτι εντελως σατανικο, αλλα εξίσου γελοίο και αδιέξοδο για την κυβερνηση: να ζητήσει δηλαδή ο Σαμαράς ψήφο εμπιστοσύνης για να συγκρουστεί σε αυτή τη φάση με την τρόικα και να στήσει έτσι ενα σκηνικό, που θα τον βοηθήσει να παει σε εκλογές εμφανιζόμενος ως... αντιτροϊκανός και υποσχόμενος... μονομερή έξοδο απο το μνημονιο... Και έτσι, είτε να κερδίσει -απίθανο φυσικά, αλλά ας κάνουμε την υπόθεση -, είτε να χάσει με όρους που θα του επιτρέπουν - ή ετσι θα νομίζει - να διασωθεί μετεκλογικά και να ελέγξει το παιχνίδι στο κομμα του. Θυμάστε ακομα φυσικά πώς προσπαθούσε να ελέγξει τις εξελίξεις ο Παπανδρέου, ακόμη και την ώρα που έφευγε απο την πρωθυπουργία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα, μονο που στην Ελλαδα εχει την σαδιστική ροπή να επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία και ως φάρσα ταυτόχρονα...

ΥΓ 1: το πρόβλημα με την ψήφο εμπιστοσύνης κάθε φορά, ειναι ότι τη ζητά η κυβερνηση απο μια Βουλη, η οποία δεν ειναι καθόλου βέβαιο ότι εχει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος! Άρα μηδέν απο μηδέν ίσον μηδέν!

ΥΓ 2: Η ψήφος εμπιστοσύνης ειναι σαν την απελπισμένη έκκληση του ή της συζύγου, όταν ειναι σε απόλυτα δυσκολη θέση και ζητείται επειδή ακριβώς τα πράγματα ειναι πραγματικά πολυ, μα πολυ, σκούρα: "μα, αγαπη μου δεν μου εχεις εμπιστοσύνη;"... Φυσικά και δεν σου εχει, μην το παιδευεις... απλά δεν ειναι εύκολο και να σε διώξει, όμως η σχέση ουσιαστικά τελείωσε και αργά ή γρήγορα θα υπάρξει και τυπικός χωρισμός...