Γιάννης Μακρυγιάννης

Όχι επειδή θα έχει καταργηθεί, όπως διατυμπανίζει, το μνημόνιο και η συνταγή που αντιπροσωπεύει, ούτε επειδή η τρόικα θα μας έχει αφήσει χρόνους ή θα μας συναντάει στο Παρίσι, ανάμεσα στα σοκάκια της Μονμάρτης και τις κρουασανερί της Σαμπς Ελιζέ.

Αλλά επειδή το κυρίαρχο δίλημμα θα είναι άλλο: Να φύγει ή να μείνει η δεξιά; Να συνεχίσει ο Σαμαράς να κυβερνά αυτή τη χώρα ή όχι; Να παραμείνουν η Βούλτεψη, ο Άδωνις και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε ρόλους καθοριστικούς για την πορεία της χώρας ή όχι;

Για ένα μεγάλο, πιθανόν καθοριστικό για την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης, τμήμα του προοδευτικού, δημοκρατικού κόσμου, αυτό το διακύβευμα θα είναι πιο σημαντικό από το μνημόνιο.  

Γιατί θα κρίνει με βάση τη συμπεριφορά που επέδειξε η δεξιά και στην αντιπολίτευσης από το 2009 έως το 2011 και στην άσκηση της διακυβέρνησης από το 2012 και μετά.

Τα αντιπολιτευτικά ψέματα, έδωσαν τη θέση τους στις πέτσινες προεκλογικές δεσμεύσεις του 2012 και αυτές με τη σειρά τους στην πλήρη αδυναμία να διορθωθεί οτιδήποτε στη χώρα.

Η δεξιά όχι μόνο δέχθηκε με χαρά να υλοποιήσει την επαχθέστατη πολιτική των μνημονίων, αλλά την υλοποίησε και με το χειρότερο τρόπο, υποπίπτοντας σε απίστευτες γκάφες – βλέπε ΕΝΦΙΑ.

Η δεξιά επέστρεψε όχι μετανιωμένη για την καταστροφική περίοδο 2004-2009, αλλά πιο άγρια και με την αλαζονεία του κήνσορα και θεράποντα.

Είδαμε τη δεξιά να συγκυβερνά με την ακροδεξιά, μέσω Μπαλτάκου. Είδαμε πρωτόγνωρες αντιδημοκρατικές συμπεριφορές: Από την καταιγίδα πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και την παύση των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου – ούτε μία (1) φορά δεν συνεδρίασε – έως την παραβίαση ακόμη και της προγραμματικής συμφωνίας των κυβερνητικών εταίρων. Από το μαύρο στην ΕΡΤ, έως την απαγόρευση μετάδοσης της ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ΔΕΘ και την επίθεση κατά… γελοιογράφων

Είδαμε την αναποτελεσματικότητα σε όλο της το μεγαλείο, το ίδιο την υποκρισία, αλλά και την εύνοια στους ισχυρούς: Βλέπε τι έγινε με τις λίστες των καταθέσεων και της φοροδιαφυγής.

Αυτό θα είναι λοιπόν το δίλημμα: Θα συνεχίσει να κυβερνά η πιο αποκρουστική έκφραση της δεξιάς και της συντήρησης ή όχι. Θα εξακολουθήσουμε να εμπιστευόμαστε την τύχη της χώρας σε ένα ασκέρι, ένα συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων, ακροδεξιών και δεξιολαϊκών χαμηλής αισθητικής ή θα αναζητηθεί μια διαφορετική λύση;

Στο κάτω κάτω το καταλάβαμε σχεδόν όλοι – σε αυτό ήταν αποτελεσματική και η κυβερνητική πολιτική που μας έδεσε για τα καλά, αλλά και οι αρνητικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη – ότι η απαλλαγή από τα μνημόνια είναι εξαιρετικά δύσκολη αν όχι απίθανη. Ε, τουλάχιστον, ας απαλλαγούμε από τη δεξιά… Κάτι θα είναι κι αυτό…