Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν ξέρω με ποιο ακριβώς σκεπτικό επέλεξε να πάει στο Κόμο ο Αλέξης Τσίπρας αντί για τις διαδηλώσεις της ΔΕΘ το περασμένο σαββατοκύριακο, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα πρόσεξε πώς έγινε δεκτή αυτή η επιλογή του και ποιοι είπαν και έγραψαν τι.

Και επίσης είμαι βέβαιος ότι θα πήρε κάποια μηνύματα, τα οποία προφανώς και θα αξιολογήσει. Όπως για παράδειγμα ότι κάποια από τα κέντρα με οποία έχει ανοιχτό μέτωπο και στα οποία ασκεί κριτική και υπόσχεται σύγκρουση μαζί τους όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση, περίπου τον αποθέωσαν. Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι κολακείες μπορεί να κάνουν κάποιους στην Κουμουνδούρου να αισθάνονται καλά. Και να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.

Ίσως θα έπρεπε να το έχει αντιληφθεί από νωρίτερα. Η συμμετοχή στην περίεργη αυτή λέσχη – κάτι σαν παιδάκι της Μίλτνεμπεργκ ένα πράμα – που διοργάνωσε τη συζήτηση για την Ευρώπη στο θέρετρο της βόρειας Ιταλίας, δεν είναι και η πιο φυσιολογική κίνηση για έναν ηγέτη ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος.

Προφανώς και δεν υπάρχει θέμα συμμετοχής του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε διεθνή φόρα. Ούτε γενικό θέμα για τις συναντήσεις του. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για ένα θεσμικό όργανο, ούτε για κάποια «αναγνωρισμένη» διαδικασία. Μιλάμε για μια λέσχη που συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών, με «ειδικά» διαπιστευμένους δημοσιογράφους και η οποία δεν ξέρει κανείς τι ακριβώς ρόλο παίζει.

Κι αν ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας να δει από κοντά πώς διαμορφώνονται οι εξελίξεις στο ευρωπαϊκό πεδίο και να διερευνήσει τη δυνατότητα συμμαχιών κατά της Μέρκελ, η συγκεκριμένη λέσχη και τα συγκεκριμένα πρόσωπα μάλλον δεν ήταν και τα προσφορότερα γι αυτή τη δουλειά.

Πόσο μάλλον που για να παραστεί εκεί απουσίασε από μια κοινωνική κινητοποίηση, στην οποία πάντα έδινε ένα πολιτικό βάρος και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό η παρουσία του.

Ακόμα χειρότερα: Όταν αμέσως μετά δηλώνεις ότι η Ευρώπη δεν φοβάται πια τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, ούτε η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, που χτίζει εδώ και χρόνια η Μέρκελ δεν φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ; Τι είδους γενικόλογη και άνευ πολιτικού και ιδεολογικού πρόσημου είναι αυτή η διαβεβαίωση;  

Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς ή με κορμό την αριστερά θα κάνει υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αναγκαίους, είναι αναπόφευκτο στην πολιτική. Ιδίως την ώρα που δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Αλλά τους όποιους συμβιβασμούς το λογικό είναι να τους κάνεις αφού έλθεις στην εξουσία, δηλαδή από θέση ισχύος. Και όχι πριν, ελπίζοντας ότι με αυτούς τους συμβιβασμούς θα ανοίξει ευκολότερα ο δρόμος προς την εξουσία. Ή έστω να βρεις την κατάλληλη ισορροπία και δοσολογία.

Μην βάλουμε με άλλα λόγια το κάρο μπροστά από το άλογο, γιατί το πιθανότερο είναι να μην πάμε πουθενά. Εν ολίγοις, οι συμβιβασμοί αυτοί να γυρίζουν μπούμερανγκ και αντί να σε οδηγήσουν στην εξουσία, σε απομακρύνουν.