Γιάννης Μακρυγιάννης

Αντιλήφθηκε δηλαδή πως αν δεν προσέξει αυτή τη φορά θα χάσει και το ΠΑΣΟΚ από σύμμαχο. Πέρσι του έφυγε η ΔΗΜΑΡ όταν επέμεινε στην ακροδεξιάς έμπνευσης και μεθόδευσης κίνηση με την ΕΡΤ, τώρα θα του την έκανε και το ΠΑΣΟΚ.

Η σβελτάδα και η πρεμούρα με την οποία άδειασε τον πιο στενό του συνεργάτη στην κυβέρνηση, τον πανίσχυρο και ενδεδυμένο με την αντίστοιχη θεσμική εξουσία – για να μην ξεχνιόμαστε - Μπαλτάκο, δείχνει ένα άνθρωπο περισσότερο έντρομο, παρά μετανιωμένο, που είχε δίπλα του ένα θιασώτη της Κρυπτείας και του… «εθνικού μεγαλείου». Ο δε εξοβελισμός του Φαήλου Κρανιδιώτη επιβεβαιώνει τον τρόμο, που υπάρχει στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Σαμαράς πιθανόν έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει με πολλούς ακροδεξιούς στη βιτρίνα. Εντάξει, είναι φίλοι του, ιδεολογικοί συνοδοιπόροι του, του στάθηκαν στις δύσκολες στιγμές της πολιτικής μοναξιάς, αλλά οι σημερινοί συσχετισμοί δεν επιτρέπου πολλά πολλά. Εάν για παράδειγμα προέκυπτε το σενάριο που λάνσαρε ο Μπαλτάκος παλαιότερα – και άλλοι παράγοντες της νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής πολιτικής – περί συνεργασίας ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή, τότε ναι, αλλά με το μισό ΠΑΣΟΚ να φωνάζει κατά των ακροδεξιών συνεργατών του και τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκει δυνατό σημείο αντιπολίτευσης, ξέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει. Τουλάχιστον όχι τόσο φανερά και προκλητικά. Ήδη έχει κάνει πολλά σε επίπεδο προσώπων πάντα: Έφερε στη ΝΔ ακραία στοιχεία τους ΛΑΟΣ, όπως τον Βορίδη που τον έκανε υπουργό του Παπαδήμου και τώρα κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Τον Άδωνι τον έκανε επίσης υπουργό. Τον Χρύσανθο Λαζαρίδη τον έχει υπερυπουργό στο Μαξίμου να χαράζει τη στρατηγική της δεξιάς παράταξης και της κυβέρνησης. Ήδη πολύ βαρύ φορτίο για μία παράταξη του Καραμανλή και για μία κυβέρνηση συνεργασίας με τα υπολείμματα του κεντρώου νεοφιλελευθερισμού.

Ωστόσο η ακροδεξιά αντίληψη δεν φεύγει με τον Μπαλτάκο και με τον Φαήλο, αλλά μένει στην κυβερνητική πολιτική και πρακτική. Τελευταίο κορυφαίο δείγμα είναι η ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη – και η άμεση ανταπόκριση αυτής - προκειμένου να αποτραπεί με κάθε τρόπο η δημοσιοποίηση βιντεοσκοπημένων συνομιλιών, σχετικές με τις επαφές κυβερνητικών παραγόντων με τη Χρυσή Αυγή. Προφανώς κάποιοι ζήλωσαν τη δόξα του Ερντογάν!

Στο μεταξύ ο εκβιασμός των βουλευτών και των πολιτών, ώστε να περάσουν τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα και αντικοινωνικά μέτρα, στο όνομα μίας δήθεν «σωτηρίας», μπορεί να ασκείται κανονικά. Αυτός ο εκβιασμός δεν εμπίπτει σε καμία οδηγία του Αρείου Πάγου.  

Η κυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, να κάνει ασκήσεις κοινοβουλευτικής υποβάθμισης, να κλείνει όπως και όποτε θέλει οργανισμούς, να πετάει στο δρόμο εργαζόμενους, να μην αναγνωρίζει δικαιώματα των πολιτών, να διαλύει επαγγελματικές ομάδες. Να ασκεί κατασταλτικές πρακτικές χωρίς όρια. Και φυσικά να δηλητηριάζει τη δημόσια ζωή με θεωρίες όπως εκείνη των δύο άκρως, διακηρύσσοντας, με προσοχή πλέον, ότι «ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή», μπας και καταφέρει να κερδίσει ορισμένους ψηφοφόρους που έκαναν κατά τη Χρυσή Αυγή.

Δυστυχώς ο Μπαλτάκος δεν ήταν ο μόνος ακροδεξιός στην κυβέρνηση και δεν βρέθηκε τυχαία εκεί που βρέθηκε, ούτε έμεινε τυχαία για τόσο καιρό μετά την υποκριτική στροφή της κυβέρνησης κατά της Χρυσής Αυγής. Και παρότι έφυγε η ακροδεξιά παραμένει στην κυβέρνηση.