Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι περισσότερο από σαφές ότι το πράγμα πάει σε αδιέξοδο. Πολιτικό αδιέξοδο, γιατί το κοινωνικό έχει έλθει προ καιρού. Ότι η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια ελιγμών και άλλων παρελκυστικών κινήσεων: Η τρόικα την πιέζει για νέα επώδυνα μέτρα, οι δανειστές καθυστερούν την όποια νέα συμφωνία για το χρέος και οι γερμανοί δεν της δίνουν ουσιαστική λύση για τη βιωσιμότητά του, η χώρα δεν μπορεί να βγει στις αγορές, η κοινωνία έχει υποστεί μη ανατάξιμες ζημιές, οι δημοσκοπήσεις έχουν «γυρίσει» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ όλες, στο εσωτερικό τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σπαράσσονται, ενώ υπάρχει πλέον συγκεκριμένος και σύντομος ορίζοντας για την πορεία αυτής της κυβέρνησης, που είναι κατ’ αρχήν οι ευρωεκλογές και στο βάθος η προεδρική εκλογή. Μετά από αυτά τα σημεία ορόσημα, κυβέρνηση Σαμαρά δεν υπάρχει, ας μην έχουν αυταπάτες οι θιασώτες της. Στην καλύτερη – για την ίδια την κυβέρνηση - θα πάει ένα χρόνο ακόμη, στη χειρότερη έξι με εννέα μήνες. Όπερ σημαίνει, για όσους αντιλαμβάνονται πώς δουλεύει ο πολιτικός χρόνος, το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται από τώρα.

Τι θα μπορούσε να «σώσει» την κυβέρνηση; Δύο πράγματα: Πρώτον να αλλάξει εντελώς στρατηγική και να πάει σε σύγκρουση με την τρόικα, το Βερολίνο και τους δανειστές. Δεύτερον να αντικατασταθεί ο Σαμαράς, ώστε να συγκροτηθεί ένα άλλο κυβερνητικό σχήμα – προφανώς χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ – που θα κινηθεί κάπως στη λογική της σύγκρουσης με τους δανειστές και θα περιλαμβάνει τουλάχιστον και κάποιες πρόθυμες δυνάμεις από το χώρο της ΔΗΜΑΡ ή και ανεξάρτητους.

Υπάρχουν όμως τα εξής εμπόδια: Το να ξαναπαίξει ο Σαμαράς το ρόλο του αντιμνημονιακού και αντιτροϊκανού, θα ήταν σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία ως ιλαροτραγωδία. Ούτε θέλει, ούτε μπορεί. Επίσης δεν θέλουν, ούτε μπορούν κι άλλοι εντός του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού. Άρα με τους σημερινούς, ως έχουν, δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Όσο για το δεύτερο σενάριο, αυτό προϋποθέτει ότι θα δεχθεί να φύγει ο Σαμαράς. Και να βρεθεί κοινός τόπος για τις άλλες δυνάμεις να συγκροτήσουν ένα κάποιο μέτωπο κατά της τρόικας. Αλλά αν δει κανείς ποιοι μπορεί να ενταχθούν σε ένα νέο κυβερνητικό σχήμα είναι σαφές ότι μόνο αντιτροϊκανή στάση δεν μπορούν να τηρήσουν – ειδικά κάτι τύποι από τη ΔΗΜΑΡ, που δεν κρύβουν τον έρωτά τους για την Μέρκελ.

Το σημαντικότερο απ’ όλα όμως είναι ότι με τη δυναμική που έχει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τις άγριες διαθέσεις που υπάρχουν ήδη στην κοινωνία, φαίνεται να είναι αργά για «σενάρια ύστατης διάσωσης». Όλα αυτά θα μπορούσαν ίσως να επιχειρηθούν το περασμένο φθινόπωρο, όταν ο Σαμαράς είχε χάσει τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ και ήταν ορατή η αδυναμία του να συνεχίσει για πολύ. Αλλά τότε κανείς δεν ήθελε να σκεφτεί την αλλαγή στην κυβερνητική πορεία. Τώρα όμως δεν μπορούν να αλλάξουν… γι’ αυτό θα το πιθανότερο είναι να βουλιάξουν…