Γιάννης Μακρυγιάννης

Τέτοιο φτύσιμο κατάμουτρα στους ανθρώπους που έχασαν περιουσίες, σε ορισμένες δε περιπτώσεις ό,τι είχαν και δεν είχαν, δεν έχει ξαναγίνει. Επειδή δεν είμαι νομικός για να αξιολογήσω την νομική πλευρά της υπόθεσης, δύο τινά πιστεύω ότι συμβαίνουν: ή οι συγκεκριμένοι δικαστές έκαναν τα στραβά μάτια και εξέδωσαν μία ανακοίνωσης κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθεστώτος πάγιας ατιμωρησίας, που απολαμβάνουν οι ισχυροί του τόπου – και κρύβονται πολλοί και πολύ ισχυροί πίσω από τη σφαγή της Σοφοκλέους – ή η που προηγήθηκε της δίκης ήταν εντελώς διάτρητη και αδύναμη νομικά, χωρίς επαρκή στοιχειοθεσία των κατηγοριών, οδηγώντας σε ένα εξ’ ορισμού αθωωτικό αποτέλεσμα.

Εκείνο που δεν μπορεί να ισχύει πάντως είναι ότι το έγκλημα του χρηματιστηρίου δεν έχει ενόχους.

Δεν υπήρξε στη νεώτερη ιστορία της χώρας μεγαλύτερη και βιαιότερη αναδιανομή του πλούτου, όπως έγινε μέσω του χρηματιστηρίου το 1999. Δεν υπήρξε μεγαλύτερο σκάνδαλο με περισσότερα θύματα από εκείνη την υπόθεση.

Και δεν υπήρξε μεγαλύτερη κοροϊδία του κόσμου από το λεγόμενο πάρτι του χρηματιστηρίου, που μεθοδικά και ανερυθρίαστα έστησε η τότε κυβέρνηση, καταστρέφοντας κόσμο και κοσμάκη, ενώ η ίδια εισέπραξε εκατοντάδες δις δρχ., τα οποία πλάσαρε στην προεκλογική περίοδο του 2000 ως «κοινωνικό πακέτο», κερδίζοντας έτσι τις εκλογές.

Επέστρεψαν, η τότε κυβέρνηση και οι κάθε λογής αρμόδιοι για τη λειτουργία του χρηματιστηρίου, σε κάθε αετονύχη να βγάλει περιουσία. Να κάνει τις «αυξήσεις κεφαλαίου» και τα χρήματα των μικροεπενδυτών των εταιριών βίλες και καταθέσεις σε εσωτερικό και το εξωτερικό – από τη Νίκαια της Γαλλίας, το Μονακό και τις Άλπεις, έως το Λονδίνο και το Παρίσι. Το ίδιο το κράτος και η κυβέρνηση συμπεριφέρθηκαν σαν κοινοί απατεώνες, επιτρέποντας ένα καζίνο χωρίς όρια και κανόνες.

Αλλά τώρα όλοι είναι… αθώοι. Κανείς δεν φταίει για τη μεγαλύτερη, ωμή και κυνική κλοπή, με θύματα παρασυρμένους μεν πολίτες, αλλά όχι προστατευμένους, όπως οφείλει να τους έχει κάθε Πολιτεία – η οποία αμείβεται μέσω των προβλεπόμενων φόρων για τις συναλλαγές αυτές – από τους απατεώνες. Για να επιβεβαιωθεί απλά ότι τούτη η χώρα δεν έχει λυτρωμό.

Και ιδού με τι συνέπεσε η προκλητική αυτή απόφαση: Με την δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες των πολιτικών, η πλειοψηφία των οποίων ζει στη χλιδή – οποία ειρωνεία. Αλλά και με την προσπάθεια του μοιραίου πρωθυπουργού κατά την περίοδο του σκανδάλου στο χρηματιστήριο, Κώστα Σημίτη, να επανέλθει στην πολιτική σκηνή και να καθορίσει εξελίξεις – άλλη κοροϊδία τούτη. Προτιμώ πάντως μία τρίτη σύμπτωση: ότι την ίδια περίοδο ο τότε τσάρος της οικονομίας αντιμετωπίζει προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Τουλάχιστον αυτή η σύμπτωση έχει ένα ενδιαφέρον παραπάνω…