Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι λοιπόν «δώρο», όχι γιατί θα «επιβεβαιωθεί το συμπαγές της κυβερνητικής παράταξης», όπως λένε κάποιοι κυβερνώντες, αλλά γιατί είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να φύγουν. Όπως την έκαναν τόσοι και τόσοι την τελευταία 4ετία (Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος) έτσι τώρα και η κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί να αποχωρήσει ήσυχα. Ούτε παραιτήσεις, ούτε κλάματα, ούτε τίποτα: Μια απλή ψηφοφορία στη Βουλή και όλα τελειώνουν σαν πολιτική ευθανασία.

Ας το ξανασκεφτούν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ορισμένοι της ΝΔ. Δεν είναι ανάγκη να πάρει 151 η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως απαιτείται για να πέσει και τυπικά η κυβέρνηση – ας όψεται η ΔΗΜΑΡ.  

Είναι αρκετό και το να μην υπάρχουν περισσότερες από 150 θετικές ψήφοι, για να δρομολογηθούν αμέσως οι εξελίξεις και η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Είναι μία μεγάλη ευκαιρία, θα έλεγε σχεδόν λυτρωτική και για πολλούς μέσα στην κυβέρνηση – για την κοινωνία και τη χώρα δεν το συζητώ: Είναι λυτρωτική για την καραμανλική και μετριοπαθή πτέρυγα της ΝΔ, εκείνη που διατηρεί ακόμη δημοκρατικές ευαισθησίες, ανήκει δηλαδή κανονικά στο χώρο της αστικής δημοκρατίας και σέβεται τους κανόνες της.

Είναι εξίσου λυτρωτική για εκείνο το ΠΑΣΟΚ που έχει ακόμη κάποια αναφορά στις δημοκρατικές και κεντροαριστερές παραδόσεις του. Που δεν το μπορεί να χωρέσει κάτω από την ομπρέλα μίας ακροδεξιάς διακυβέρνησης.

Είναι ευκαιρία για όλους εκείνους τους βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν απίθανα νέα μέτρα και να επιβάλλουν ένα ακόμη σκληρό πρόγραμμα, γεμάτο με φορομπηχτικές επιδρομές, με πλειστηριασμούς σπιτιών, με μειώσεις συντάξεων. Που θα αναγκαστούν να σαρώσουν ακόμη περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, αλλά και να διαλύσουν οριστικά τη μεσαία τάξη. Ειδικά για το ρόλο της μεσαίας τάξης, ας αναλογιστούν πότε γίνονται οι μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις – η απάντηση είναι, φυσικά και όταν μπαίνει στο στόχαστρο για τα καλά η μεσαία τάξη.

Είναι δώρο λοιπόν αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δώρο σε όσους αντιλαμβάνονται ότι το πλήρες αδιέξοδο πλησιάζει και δεν θέλουν να σηκώσουν κι άλλες αμαρτίες. Στο κάτω κάτω δεν σημαίνει ότι εάν πέσει η τωρινή κυβέρνηση θα χαθεί κι ο κόσμος ή ότι θα έλθει σώνει και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του στα πράγματα.

Γιατί να φορτωθούν τις αμαρτίες μίας κυβέρνησης βουλευτές και πολιτικοί, που δεν είχαν καμία ουσιαστική συμμετοχή στη χάραξη της πολιτικής της; Η κυβέρνηση Σαμαρά παίρνει ένα μεγάλο μηδέν στη συλλογική, θεσμική λειτουργία της: Ούτε το υπουργικό συνεδριάζει, ούτε κυβερνητική επιτροπή υπάρχει, ούτε στη Βουλή τρέχει να παρουσιάσει τις επιλογές της και να πάρει έγκριση.

Άλλωστε έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουν ότι η τούτη η κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, λίγους μήνες ακόμη. Κι ότι αυτοί οι μήνες θα είναι ένα σκέτο μαρτύριο γι’ αυτήν, που θα κορυφωθεί με το δράμα των εκλογών.  

Δώρο κανονικό λοιπόν η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δώρα δεν έρχονται κάθε μέρα. Τα ανοίγουμε – επί του προκειμένου δεν δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση - και λέμε κι ευχαριστώ…