Γιάννης Μακρυγιάννης

Τουλάχιστον με τη ΔΗΜΑΡ και ανεξαρτητα απ' όλα τα άλλα, ο παλιός δικομματισμός απέκτησε ένα "άλλοθι", ένα "ηθικό κεφάλαιο", ώστε να αντέξει τον πρώτο δύσκολο χρόνο, μετά τις περσινές εκλογές. Λίγο τα άφθαρτα πρόσωπα, λίγο κάποιες νέες ιδέες και ευαισθησίες, είχαν μπερδέψει την κατάσταση.

Τώρα με μόνους τους δυο, που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, τα πράγματα αλλάζουν. Οχι πολύ, αφου η ΔΗΜΑΡ ειχε ενσωματωθει για καιρό και σε μεγαλο βαθμό, αλλά σίγουρα δυσκολεύουν ακομα περισσοτερο για τους κυβερνώντες.

Τι νέο να περιμένει κανείς απο μια ηγεσία, που απέφυγε τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές σαν το διάολο το λιβάνι;
Τι νέο να περιμένει κανείς απο ένα οικονομικό επιτελείο, που δεν κατάφερε ούτε ένα δίκαιο φόρο στα ακίνητα να φέρει και συνεχίζει το χαράτσι;

Και τι νέο να φέρει μια κυβερνηση που είναι σε μεγάλο βαθμό μια σύνθεση των σχημάτων Παπανδρέου και Σαμαρά, που δεν κατάφεραν παρά να χειροτερεύουν τη θέση της χώρας και να οξύνουν τα προβλήματα της κοινωνίας;

Ολες οι αλλαγές στα υπουργικά σχήματα, σχεδόν όλες οι ανακυκλώσεις προσώπων είναι τραγικά φτωχές και απελπιστικά περιορισμένες, που μοιάζουν να παίζουν οι ιδιοι ανθρωποι μονίμως το ίδιο έργο, με απλή εναλλαγή σε ρόλους.

Ούτε διαφορετική πολιτική συνταγή θα εφαρμοστεί - αυτή την καθορίζουν άλλοι, όπως η τρόικα -, ούτε και διάθεση για επιμέρους αλλαγή πλεύσης, όπως σε θεσμικά θέματα διαφαίνεται.

Κυβερνηση, που θα ακολουθεί πίστα το μνημόνιο, δεν έχει τύχη, όσα και οποία πρόσωπα κι αν αλλάξει. Ανασχηματισμό στρατηγικής θέλει η χώρα και νεα αφήγηση, όχι αναδιανομή ρόλων και κελαϊδίσματα απο παλιές φωλιές...