Γιάννης Μακρυγιάννης

Για όποιον δεν κατάλαβε τι έγινε με το Κυπριακό, ήλθε ο Ντάισενμπλουμ και ο Μπαρνιέ – το ίδιο παράφρονες, όσο κι ο Σόιμπλε, να προσέξει κανείς το μάτι τους που γυαλίζει και μόνο - να το πουν με όσο πιο σαφές τρόπο γίνεται: Τα ψέματα τελείωσαν κύριοι, λένε, όπως το κάναμε με την Κύπρο, θα το κάνουμε στο εξής και με όλους.

Τι κάνανε με την Κύπρο; Τρία πράγματα:

-      Εισήγαγαν το κούρεμα των καταθέσεων, ως λύση στην εξεύρεση χρημάτων. Μην έχει κανείς αμφιβολία ότι αύριο θα το εφαρμόσουν όπου θέλουν. Δεν πιάνει ο Στουρνάρας τα νούμερα και οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι «ανίκανοι»; Ε, κάνε ένα κουρεματάκι με την ψιλή ή τη χοντρή μηχανή, ανάλογα με την υστέρηση των εσόδων, για να καλυφθεί η τρύπα. Το λεν οι άνθρωποι ανοιχτά, τι άλλο να κάνουν; Πέρα από την εύκολη εξεύρεση κάποιων χρημάτων, το κούρεμα είναι εργαλείο για τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή της οικονομίας κάθε χώρας, οποιαδήποτε στιγμή. Ήθελαν να το επιβάλλουν κάπου για να το κατοχυρώσουν σαν όπλο – διάλεξαν απλά την Κύπρο και με την ανοχή ή τη στήριξη όλων των ηγεσιών το κατάφεραν. Όποια χώρα νομίζει ότι ελέγχει πλέον το τραπεζικό της σύστημα αυταπατάται. Το Βερολίνο και μόνο το Βερολίνο ελέγχει όλο το σύστημα, γι’ αυτό και βλέπουμε τον Ολάντ και κάτι άλλους φιρφιρίκους σαν τον Ραχόι να μοιάζουν με ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα.

-      Διαμήνυσαν ότι το οικονομικό, παραγωγικό και επιχειρηματικό μοντέλο, ου μην και το κοινωνικό μοντέλο, κάθε χώρας θα το επιλέγει πλέον το Βερολίνο. Ίσως δεν θα χρειάζεται πια καν μνημόνια. Την Κύπρο τη διέλυσαν πριν  μπει στο μνημόνιο.

-      Η νέα (ή η παλιά;) Γερμανία, θέλει πια γεωστρατηγικό ρόλο. Θέλει τον έλεγχο της Ευρώπης, της λειτουργίας των κρατών, των πόρων, τα πάντα. Με τη νέα πολιτική του Βερολίνου – αν συνεχιστεί - τελειώνει και η ευρωπαϊκή ιδέα. Η Ευρώπη της όποιας αλληλεγγύης έσβησε.

Μπορεί το Βερολίνο να τα πετύχει όλα αυτά; Αυτή την ώρα μπορεί. Κυρίως γιατί κανείς στη σημερινή Ευρώπη δεν αμφισβητεί τη στρατηγική της. Υπακούουν όλοι σαν αποχαυνωμένοι τους παρανοϊκούς του Βερολίνου, να βυσσοδομούν πάνω σε λαούς, εθνικές κυριαρχίες, πάνω στην ίδια την ιστορία. Με το ευρώ, έτσι όπως εξελίχθηκε τελικά, είναι σαν να φτιάξαμε ένα υπερόπλο και το δώσαμε στους παρανοϊκούς.  

Η Κύπρος ήταν η πρώτη που προσπάθησε να αντισταθεί σε αυτό το μοντέλο. Απροετοίμαστη, μικρή και μόνη, προδόθηκε από τους δικούς της και απ’ όλους και ισοπεδώθηκε. Δεν θα γλίτωνε έτσι κι αλλιώς, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε κι είπε ένα ΟΧΙ.

Η διάλυσή της όμως σήμανε και την ουσιαστική διάλυση της Ευρώπης. Και την επικυριαρχία της Γερμανίας. Δεν ήταν απλά μία «ειδική περίπτωση», όπως έλεγαν. Δεν υπάρχει πια το «μακριά από μας και ό,τι θέλει ας γίνει». Ούτε η λογική του να είμαστε «καλά παιδιά και να κάνουμε ό,τι μας λέει η Μέρκελ» είναι αποτελεσματική – πέρα από το γεγονός ότι είναι ντροπιαστική και αναξιοπρεπής.

Η Ελλάδα και όλοι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο οι κάπως προοδευτικές δυνάμεις, έπρεπε να πουν ΟΧΙ στα σχέδια του Βερολίνου για την Κύπρου, όχι κυρίως ή μόνο για την Κύπρο, αλλά πρωτίστως για την Ευρώπη. Δεν το είπαν. Και θα το πληρώσουμε.