Γιάννης Μακρυγιάννης

Ξέρω πολλούς που ταλαιπωρήθηκαν με τις απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Ξέρω και πολλούς που πανηγύρισαν με την επίταξη των υπηρεσιών στο μέτρο και την απειλή επίταξης σε άλλους χώρους. Δεν ξέρω κανέναν όμως, όσο κι αν ικανοποιήθηκε που βρήκε μέσα μεταφοράς την επομένη για να πάει στη δουλειά του, να έγινε ξαφνικά ευχαριστημένος για τα όσα συμβαίνουν στη δουλειά του και στη ζωή του. Και η όποια ικανοποίηση, για την αποτυχία της απεργίας που έκαναν οι διπλανοί τους, δεν βελτίωσε στο παραμικρό τη δική τους μίζερη κατάσταση.

Βλέπω φυσικά και την κυβέρνηση να πανηγυρίζει για τη «μεγάλη νίκη» που πέτυχε έναντι των εργαζομένων. Αυτή λέει έναντι των συνδικαλιστών και των συντεχνιών, όμως σκοπίμως υποκρύπτουν όλοι οι πανηγυρίζοντες ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες – όποιες κι αν είναι αυτές – εκπροσωπούν κανονικούς εργαζόμενους, με ανάγκες, προβλήματα, αγωνίες. Δεν ηττώνται λοιπόν οι συνδικαλιστές κάθε φορά, αλλά οι εργαζόμενοι.

Όταν όμως η εργασία αποσπάται με τη βία από τους εργαζόμενους, τότε μιλάμε για την εσχατιά του πολιτισμού και της κοινωνικής μας οργάνωσης.

Μα τι νομίζουν ότι διακυβεύεται; Ένα λίγο μεγαλύτερο μεροκάματο; Και θα σωθεί η χώρα με ακόμη μεγαλύτερη μείωση των μισθών – τέσσερα χρόνια τώρα κόβουν μισθούς και καμία σωτηρία δεν ήρθε.

Όχι διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μίας ολόκληρης κοινωνίας. Η αξιοπρέπεια του κόσμου της εργασίας. Ακόμη κι αν κάποιος μπήκε στο δημόσιο και στους οργανισμούς με αμφιλεγόμενες διαδικασίες – τις οποίες πάντως δεν καθόρισε αυτός, αλλά οι κρατούντες κάθε φορά και μάλιστα αυτοί που τώρα θέλουν πάλι να τον σώσουν– κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι, να τον διαβάλει και να τον στέλνει στο πυρ το εξώτερον, όπως κάνει η κυβερνητική προπαγάνδα σε διάφορα επίπεδα.

Ταπεινώνουν την κοινωνία.

Μόνο, που όταν το κράτος καταφεύγει στη βία τα επίταξης έχει ήδη χάσει. Έχει ήδη υποστεί το ίδιο μία ήττα. Κανένας εθνικός στόχος, όπως θέλουν να ονομάζουν τις επιδιώξεις τους, δεν μπορεί να επιτευχθεί με την κοινωνία διαλυμένη, ταπεινωμένη.

Με την αυταρχική και προσβλητική συμπεριφορά τους φτιάχνουν βουνό οργής και ποτάμι αγανάκτησης στην κοινωνία. Και, δεν ξέρω τι μπορεί να πει κανείς ως χειρότερο: Να εκφραστεί αυτή η οργή και η αγανάκτηση και να τους παρασύρει ή να το καταπιεί η κοινωνία και να συνεχίσει ηττημένη, σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Αναμένω το πρώτο, δεν θα με ξενίσει το δεύτερο – εδώ εφτά χρόνια άντεξε η γελοία χούντα του Παπαδόπουλου, που έχει ακόμη θιασώτες στη χώρα!  

ΥΓ: Ελπίζω, η επισήμανση – προφητεία του τίτλου να μην εκληφθεί από την κυβέρνηση ως απειλή και… έμμεση προαναγγελία ή παραίνεση προς τρομοκρατική βία. Γιατί έτσι όπως συμπεριφέρεται πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, τι φοράμε, πού κυκλοφορούμε…