Γιάννης Μακρυγιάννης

Τελικά τα «μέτρα» είναι για τη Μέρκελ, ό,τι και η θρησκεία για λαό: Όπιο! Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο μεγαλύτερη η εξάρτηση και πάει λέγοντας. Γι’ αυτό και είναι αυταπάτη να νομίζουν κάποιοι ότι τα πράγματα θα αλλάξουν εάν λάβουμε αυτά τα περιβόητα μέτρων των 11,5 δις ευρώ, που θα πείσουν, λέει, την τρόικα ότι η Ελλάδα και αλλάζει και μπορεί και θα της δώσουν εμπιστοσύνη και χρόνο, για να φέρει την ανάπτυξη. Ωραίο το παραμύθι, μόνο, που έχει νεράιδες πολλές και δράκο κανένα.

Τα 11,5 δις είναι ακόμα μία στροφή στον ατέλειωτο χορό του Ζαλόγγου. Νέες περικοπές και νέοι φόροι, οδηγούν μόνο σε νέες περικοπές και ξανά σε νέους φόρους. Όπως γίνεται διαρκώς από τις αρχές του 2010 όταν άρχισε να υλοποιείται αυτή η συνταγή.

Και θα συνεχίσει να γίνεται. Αυτού του είδους τα μέτρα οδηγούν μόνο σε αύξηση της ύφεσης. Η αύξηση της ύφεσης φέρνει μείωση των φορολογικών εσόδων, καθώς μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα και μείωση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, αφού μειώνεται η απασχόληση. Η αύξηση της ανεργίας επιβαρύνει το κράτος, μέσω του ΟΑΕΔ και πάει λέγοντας.     

Οι επιπτώσεις αυτές οδηγούν στην ανάγκη μέτρων, νέων περικοπών και νέων φορολογικών επιδρομών. Γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες γίνεται λόγος για πακέτο μέτρων 13,5 δις ευρώ και όχι 11,5 δις ευρώ. Για να είναι ήσυχη, λέει, η τρόικα ότι τελικά το δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα είναι το ζητούμενο! Αργότερα ο λογαριασμός θα αυξηθεί, ας μην υπάρχει καμία ψευδαίσθηση.

Τι άλλο σημαίνουν τα νέα μέτρα; Σημαίνουν κοινωνική αναταραχή και πολιτική κρίση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέντιουμ για να καταλάβει τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις αυτού του πακέτου, που ζητάει η τρόικα και πρόθυμα εξετάζει η κυβέρνηση.

Πιο βαθιά οικονομική ύφεση, κοινωνικός πόλεμος και πολιτική αστάθεια είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να οδηγηθούμε στη χρεοκοπία. Και ουσιαστική, που ήδη συντελείται, αλλά, πιθανόν και τυπική. Δεν ξέρω εάν πρόκειται για σχέδιο των δανειστών για να πετύχουν άλλους στόχους – αγορά κοψοχρονιά, ας πούμε, της δημόσιας περιουσίας - ή απλά έτσι πάει το πράγμα εξαιτίας της ανεξέλεγκτης δυναμικής των πραγμάτων και της δικής μας ανικανότητας, να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, όπως λέγεται. Αυτό, που ξέρω είναι ότι δεν καταβάλλεται καμία σοβαρή προσπάθεια, ούτε υπάρχει κάποιο σοβαρό σχέδιο για να αποφευχθεί το αδιέξοδο…