Γιάννης Μακρυγιάννης

Ανεξαρτήτως εάν ενοχλεί πολλούς, που τα βρήκαν ξανά ο Βενιζέλος με τον Λοβέρδο, ώστε να υποστηριχθεί ο πρώτος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, η κίνηση αυτή βοηθά στην αποφυγή του διχασμού και τη διάσπαση. Αρκεί φυσικά να συνδράμει ανάλογα, ως οφείλει και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια τη μάχη της διαδοχής, υπάρχει πλέον ένα ακλόνητο φαβορί για τη θέση του προέδρου και αυτός είναι ο Βενιζέλος, ανεξάρτητα από το ποιόν θα έχει αντίπαλο – αν έχει.

Το δυστύχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι δεν φτάνει η αποφυγή της διάσπασης και η ανάδειξη νέου αρχηγού για να διασωθεί. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα διαλυμένο, με βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για την τραγική πορεία, που πήρε η χώρα την τελευταία διετία. Με διαρρηγμένες τις σχέσεις του με την κοινωνική του βάση, με απογοητευμένα στελέχη και δυσαρεστημένα μέλη, με φθαρμένη την ηγετική του ομάδα, που διαχειρίστηκε από υπουργικές θέσεις τα πράγματα.

Ακόμη χειρότερα: είναι ένα κόμμα, που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά. Είναι ένα κόμμα χωρίς σοβαρές οργανωτικές δομές – κληρονομιά της «παπανδρεϊκής» εφαρμογής του χάους – με απολύτως αρχηγοκεντρικό σύστημα διεύθυνσης.
Τα γκάλοπ λοιπόν, που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ ακόμη και σε μονοψήφιο ποσοστό, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου ή απλώς ένδειξη όλων των παραπάνω. Το να τα βρουν τα κορυφαία στελέχη μεταξύ τους, είναι το λιγότερο και το απολύτως αυτονόητο. Ειδικά το παράδειγμα του Λοβέρδου ο οποίος, παρότι έχει ισχυρή δημοσκοπική επίδοση, αναγνωρίζει το προβάδισμα του Βενιζέλου, τον οποίο στήριξε και το 2007, είναι χαρακτηριστικό και δεν αφήνει περιθώρια σε πολλούς, να προτάξουν την προσωπική τους φιλοδοξία.

Πέρα από τις συμφωνίες για τα πρόσωπα, όμως χρειάζονται συμφωνίες για τη συνολική πορεία του ΠΑΣΟΚ. Και εδώ ίσως τα πράγματα να είναι ακόμη πιο δύσκολα. Γιατί ένα κόμμα σε αυτή την κατάσταση αποσύνθεσης, θα είναι θαύμα, εάν καταφέρει να σταθεί όρθιο.