Γιάννης Μακρυγιάννης

Αφού ο Γιώργος μας διέλυσε κάθε λογικό ειρμό, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και μας έφτασε ένα βήμα πριν την καταστροφή, ήρθε η ώρα του Σαμαρά να πάρει τη σκυτάλη και να καταλύσει κάθε λογική σκέψη.

Να τα πάρουμε με τη σειρά: Αφού ο Γιώργος τα έκανε  μαντάρα, κατάλαβε (ή το επιβλήθηκε) το αυτονόητο: Ότι δεν μπορεί να είναι  πλέον πρωθυπουργός αυτής της  χώρας. Έλκανε λοιπόν αυτό, που έπρεπε. Είπε, αφού πήρε σχετική εντολή από  τη Βουλή, ώστε να μην φανεί εντελώς  ξεφτιλισμένος πολιτικά, ότι θα ξεκινήσει  συζητήσεις για κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν θα ήταν ο ίδιος  πρωθυπουργός και προκειμένου να μην πάει η χώρα σε εκλογές, που  θα οδηγούσαν εκ των πραγμάτων  σε χρεοκοπία τη χώρα. Αυτό πιστεύει – καλώς ή κακώς δεν έχει σημνασία – και αυτό έκανε.

Με τη  λογική αυτή λοιπόν είπε τα εξής απλό, πολιτικά και  συνταγματικά λογικό και επιβεβλημένο: Να συμφωνήσουμε τι κυβέρνηση θα έχουμε, τη διάρκειά της, το αντικείμενό της  και φυσικά τον επικεφαλής της. Εφόσον συμφωνήσουμε, τότε εγώ θα παραιτηθώ  και θα παραχωρήσω την ηγεσία της  χώρας σε αυτή την κυβέρνηση.

Η σκέψη του, αυτή τη φορά, ήταν απολύτως λογική: Εάν παραιτηθώ  νωρίτερα και η χώρα δεν έχει κυβέρνηση  και πρωθυπουργό, όλα θα εξαρτώνται από τον χαβά του Σαμαρά. Ή θα επιβάλλει ό,τι θέλει σε σχέση με την κυβέρνηση συνεργασίας, ή η χώρα θα πάει σε εκλογές. Συμφωνούμε λοιπόν στην ουσία και μετά ακολουθούμε τη διαδικασία, που προβλέπει το σύνταγμα και η λογική.

Εδώ λοιπόν μπαίνει  στη σκηνή του παραλόγου ο  Σαμαράς. Λέει: Παραιτήσου πρώτα και  μετά συζητάμε και σε διαβεβαιώ ότι θα τα βρούμε. Μα, ρωτάει ένας λογικός άνθρωπος, εάν δεν τα βρείτε; Γίνεται να παραιτηθεί μία κυβέρνηση με την αόριστη υπόσχεση ότι θα τα βρείτε; Τι διαβεβαίωση είναι αυτή, όταν μέχρι το βράδυ της Παρασκευής ο Σαμαράς έφτυνε στον κόρφο του όταν του έλεγαν για κυβέρνηση συνεργασίας – μιλούσε μόνο για μεταβατικό σχήμα είκοσι ημερών, με μοναδικό αντικείμενο να ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση από τη Βουλή, πράγμα άσχετο με την κυβέρνηση συνεργασίας.

Όχι, λέει ο Σαμαράς. Είναι προαπαιτούμενο να παραιτηθεί ο Παπανδρέου. Μα, κύρ Αντώνη μας, από τη στιγμή, που ο Παπανδρέου προτείνει ο ίδιος κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς αυτόν, αυτό ακριβώς σημαίνει, ότι δηλαδή ο άνθρωπος παραιτείται!!! Πώς να το εξηγήσει κανείς;

Το μεγάλο πρόβλημα όμως του Σαμαρά είναι το εξής: Ότι  οδηγείται στο κάνει αυτό ακριβώς  που δεν ήθελε: Να κυβερνήσει δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ, να αποφασίσει και να εφαρμόσει  μέτρα και πολιτικές που δεν  ήθελε. Άντεξε για ένα χρόνο την  πίεση και τώρα αναγκάζεται να συνεργαστεί. Μόλις μέχρι πριν μία  εβδομάδα έλεγε ότι δεν θα ψηφίσει  τη δανειακή σύμβαση και τώρα δεσμεύτηκε ότι θα την ψηφίσει και καλείται μάλιστα να την εφαρμόσει κιόλας!!!!

Διότι δύο ή τρεις  μήνες στην κυβέρνηση είναι κανονική διακυβέρνηση. Με τις ευθύνες και  τα ρίσκα, που έχει. Ο Σαμαράς πια  θα είναι συνυπεύθυνος για ό,τι αποφασιστεί και ό,τι εφαρμοστεί στη χώρα. Μπλέκει άσχημα. Του συμβαίνει ακριβώς αυτό που απευχόταν. Το ότι η κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι ορισμένου χρόνου γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν αποτελεί εγγύηση για τίποτα. Κι αν η Ευρώπη του πει σε δύο μήνες μην τολμήσει να διαλύσει την κυβέρνηση συνεργασίας τι θα κάνει; Η κυβέρνηση συνεργασίας έχει το εξής παράδοξο, την εξής παγίδα: Πρέπει να πάει καλά, αλλά να πάει καλά γιατί να διαλυθεί;

Ο Σαμαράς θέλει  να κάνει την κωλοτούμπα λοιπόν και να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, ελπίζοντας σε ένα τελευταίο επικοινωνιακό κόλπο: Θέλει να εμφανιστεί ότι επέβαλλε την παραίτηση Παπανδρέου – που είναι ήδη παραιτημένος, αφού και συνεργασία να μην γίνει έχει διαβεβαιώσει τους Πασόκους και γι’ αυτό του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης, ότι θα αποχωρήσει και θα αναδειχθεί άλλος πρωθυπουργός έτσι κι αλλιώς.

Και επειδή ο Σαμαράς  θέλει να προφυλάξει κάπως το γόητρό του, μας έχει τρελάνει με τα περί παραίτησης του Γιώργου, ως προαπαιτούμενο της  συνεργασίας!!!

Συμπέρασμα: Ό,τι κι αν γίνει είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο. Και φοβάμαι ότι μακροπρόθεσμα δεν πρόκειται να γλιτώσουμε με αυτούς, που μπλέξαμε…