Γιάννης Μακρυγιάννης

Για την ακρίβεια και πάντα σύμφωνα με την… «θεόπνευστη» λογική της κυβέρνησης, η ηγεσία θα έχει πετύχει, απλά δεν τα κατάφεραν οι στρατιώτες! Πρέπει να είναι μία από τις πιο παράδοξες θεωρίες, που ούτε οι πιο μεγάλοι θεωρητικοί της τέχνης του πολέμου (Κλαούζεβιτς, Σουν Τσου κι άλλα… «γατάκια» μπροστά στους δικούς μας) δεν θα είχαν φανταστεί (ή σκαρφιστεί) να πλασάρουν!

Υπάρχει βέβαια και η οπτική του Τσόρτσιλ, στην οποία φαίνεται ότι είναι κοντά και οι φωστήρες οι κυβερνητικοί μας: «Η επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου» έλεγε ο Ουίνστον.

Κάπως έτσι και με εξαίρεση την τυχαία, όπως αποδεικνύουν οι μετέπειτα εξελίξεις, επιτυχία στο πρώτο κύμα, βαδίζουμε από πέρσι το καλοκαίρι από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς όμως η κυβέρνηση να χάνει τον ενθουσιασμό της! Λίγο να παρακολουθήσει κανείς τις δηλώσεις υπουργών και άλλων αρμοδίων παραγόντων και να είναι καλοπροαίρετος και ευκολόπιστος, θα συμπεράνει ότι πάνε καλά, το εμβολιαστικό πρόγραμμα πετυχαίνει, τα μέτρα που αποφασίζονται κάθε φορά από τους επιστήμονες και τους κυβερνητικούς αρμόδιους είναι καταπληκτικά (και τέλεια και φανταστικά, που έλεγε και μία κοπέλα σε ένα παλαιότερο survivor), ο τουρισμός δεν φταίει ποτέ, το σύστημα υγείας αντέχει και περισσεύει κιόλας (γι’ αυτό κλείνουμε νοσοκομεία) και το μόνο, που φταίει όταν στραβώνει το πράγμα είναι κάτι πάρτι, μερικοί απείθαρχοι και γενικά, για να μην το παιδεύουμε, «οι άλλοι», που δεν έχουν ατομική ευθύνη. Συνήθως οι νέοι, που πάνε στις πλατείες και τα πάρτι, οι μπαρόβιοι που κάθονται όρθιοι, οι ηλικιωμένοι που δεν εμβολιάζονται, οι διαχυτικοί, οι διαδηλωτές, ο Κοντογιώργης με τον Μακρυκώστα και τον Χατζηπετρή και κάποιοι από το χωριό - δεν τους ξέρετε.

Από την αρχή της πανδημίας η κυβέρνηση και δυστυχώς πολλοί πρόθυμοι επιστήμονες εφάρμοσαν μία αντιπανδημική πολιτική, βασισμένη σε τρία συν ένα σημεία.

Πρώτον, τη καραντίνα, που την είχαν κι εύκολη – η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην Ευρώπη. Δεύτερον, τα σέλφ τεστ, αυτή τη γελοιότητα, που την ανακάλυψαν αφού είχαν απορρίψει στο μεταξύ σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους το testing που συνιστούσε ο ΠΟΥ. Και τρίτο, τα εμβόλια. Για τα οποία και τι δεν είπαν: ότι θα φέρουν την ελευθερία, ότι θα αποτρέψουν νέο κύμα, ότι θα τελειώσουν τον ιό, για να αποδειχθεί ότι ούτε το εμβολιαστικό πρόγραμμα κατάφεραν να οργανώσουν αποτελεσματικά και με πειθώ, ούτε και τα ίδια όμως τα εμβόλια αρκούν από μόνα τους σε αυτή την κρίσιμη καμπή, με τις μεταλλάξεις και την προστασία που δίνουν – αν και είναι το πιο σημαντικό ίσως όπλο απέναντι στον ιό, απ’ όλα τα άλλα, που διαθέτουμε.

Τώρα κι αφού συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι στο εμβολιαστικό πρόγραμμα η κυβέρνηση τα πάει άριστα, απλώς δεν… εμβολιάζονται όσοι πρέπει, και αφού με τις αντιφάσεις, τις αναδιπλώσεις και τη θολούρα που προκάλεσαν έχουν μπερδέψει τον κόσμο, καταφεύγουν στην επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού, υποδαυλίζοντας το διχασμό της κοινωνίας και τον τυφλό διαχωρισμό των πολιτών.

Δεν είναι τυχαία η τακτική. Ρίχνοντας τις ευθύνες στους «ψεκασμένους» και τους επιφυλακτικούς, ξεμπερδεύει η ίδια από τις ευθύνες (ή έτσι νομίζει) και αποπροσανατολίζει τη δημόσια συζήτηση.

Δεν φταίει πχ η AstraZeneca, που έκανε ένα εμβόλιο, για το οποίο υπάρχουν διεθνώς επιφυλάξεις και η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να προμηθευτεί με το τσουβάλι, όταν έκανε τις κατανομές με την Κομισιόν. Ούτε όλη η συζήτηση για τις παρενέργειες, που ενισχύουν τις επιφυλάξεις αυτές, εξαιτίας και της καθυστερημένης συχνά αντίδρασης της επιστημονικής κοινότητας, ίσως και δικαιολογημένα, δεδομένου ότι τα στοιχεία εμπλουτίζονται διαρκώς στην πράξη.

Δεν φταίνε τα αντιφατικά μηνύματα με το εμβολιαστικό πρόγραμμα, που τη μία λένε ότι πάει καλά (άρα «τι νόημα έχει να εμβολιαστώ;» λέει αυτός με τις επιφυλάξεις) και την άλλη δίνουν 150 άρια, επιβάλλουν απαγορεύσεις στους ανεμβολίαστους και αποφασίζουν υποχρεωτικότητες.

Δεν φταίνε οι πανηγυρισμοί ότι ελευθερωθήκαμε, απαλλαγήκαμε, πετάξτε τις μάσκες, κυκλοφορήστε ελεύθεροι, πάτε παντού, χαλαρώστε τώρα που έρχονται και οι τουρίστες, μην είστε μουντρούχες, παρότι στο μεταξύ η ΔΕΛΤΑ σαρώνει σε μία σειρά από χώρες και ήταν θέμα χρόνου το νέο κύμα – απλώς εμείς είμαστε σαν τους απατημένους συζύγους, το μαθαίνουμε τελευταίοι.

Δεν φταίνε οι αστειότητες με τα μέτρα – στους όρθιους στα μαγαζιά κολλάει, αλλά στους όρθιους σε λεωφορεία και εκκλησίες όχι και άλλα που δίνουν τροφή στα πανηγύρια των σόσιαλ μίντια!

Δεν φταίει ότι το ΕΣΥ δεν ενισχύθηκε, ότι τα μέτρα δημόσιας υγείας (πχ. στα ΜΜΜ, στους χώρους εργασίας κλπ) δεν εφαρμόζονται, η δε επιδημιολογική επιτήρηση είναι αστεία!

Με αυτά κι μ’ αυτά πάμε στο τέταρτο κύμα με τους χειρότερους δυνατούς όρους, παρότι είχαμε ενάμιση χρόνο να προετοιμαστούμε για κάθε πιθανό κίνδυνο…

Άννα μην κλαις, θα σου μιλήσουν και πάλι για δόξες – ζήσεις δεν ζήσεις…