Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι άλλο να δίνουμε αισιόδοξο τόνο στα πράγματα για να διατηρείται το ηθικό ακμαίο κι άλλο να διολισθαίνουμε σε μία συστηματική συλλογική ψευδαίσθηση.

Ειδικά όταν η τέχνη της ωραιοποίησης, με το πρόσχημα «να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο», είναι η βάση της πολιτικής εξαπάτησης εάν μιλάμε για το δημόσιο βίο.

Και δυστυχώς έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα τελευταία.

Παράδειγμα πρώτο και «καυτό»: Καίγονται το τρίτο δεκαήμερο του Μαίου σε μία μεσογειακή χώρα 73.000 στρέμματα δάσους, αλλά οι αρμόδιοι μας λένε ότι πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα, καθότι ήμασταν απλά άτυχοι αφού τα πυροσβεστικά μέσα τα έχουμε παραγγείλει για μέσα Ιουνίου και πως κανείς δεν περίμενε τέτοια στραβή αυτή την περίοδο. Αντί για «συγνώμη, κάναμε λάθος, θα τρέξουμε να διορθώσουμε», ακούμε ότι η χώρα έχει προετοιμαστεί άριστα έναντι των πυρκαγιών! αυτό το λένε τώρα για καλό;

Παράδειγμα δεύτερο και διόλου μυστικό: μυστικοί πράκτορες ακόμα κι από τη… Λευκορωσία – φανταστείτε να μπλέκονταν μυστικές υπηρεσίες άλλων, πιο μεγάλων κρατών – στήνουν κατασκοπικό πάρτι στην Αθήνα, καταλαμβάνουν στην ουσία αεροσκάφος που φεύγει από το ελληνικό έδαφος και επιδίδονται σε μία πρωτοφανή αεροπειρατεία, βάζοντας σε κίνδυνο δεκάδες ζωές, μεταξύ αυτών και ελληνικές, εκθέτοντας και εξευτελίζοντας κάθε έννοια εθνικής ασφάλειας και σοβαρότητας του ελληνικού κράτους. Οι αρμόδιοι κάνουν πως δεν τρέχει και τίποτα, και πρωτοστατούν σε μία υποτιθέμενη ουσιαστικά ευρωπαϊκή αντίδραση – για γέλια και για κλάματα.

Παράδειγμα τρίτο και προανακριτικό: επί πέντε μέρες ένας αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας με εμφανείς ιδιοτελείς επιδιώξεις περιπαίζει μία κοινοβουλευτική επιτροπή αραδιάζοντας διάφορες (πραγματικές ή φανταστικές άγνωστο) ιστορίες, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, που να δικαιολογεί το βάρος των καταγγελιών του και να δίνει νόημα στο έργο της επιτροπής αυτής. Παρά ταύτα η όλη διαδικασία εμφανίζεται ως σημαντικό έργο, παρότι είναι εμφανές ότι πρόκειται για ένα επικοινωνιακό και πολιτικό σόου – τουλάχιστον μέχρι να έρθει οποιαδήποτε απτή απόδειξη των λεγομένων του, αν έρθει!

Παράδειγμα τέταρτο και εμβολιαστικό: Εδώ κι αν γίνεται ωραιοποίηση μίας κατάστασης, που κανονικά, με την έναρξη της τουριστικής περιόδου θα έπρεπε να χτυπήσει καμπανάκι και να οδηγήσει σε εφαρμογή εκτάκτων σχεδίων για να διασωθεί η φετινή σεζόν, που τόσο ανάγκη έχει η οικονομία και η κοινωνία. Διαφημίζονται αριθμοί, ποσοστά, συγκριτικά στοιχεία, επίτευξη στόχων, ανοίγματα ψηφιακών πλατφορμών για διάφορες ηλικιακές ομάδες, που στο τέλος θα νομίζει κανείς ότι στην Ελλάδα εμβολιάζονται ήδη και τα έμβρυα! Αναλύοντας τα πραγματικά στοιχεία διαπιστώνει κανείς ότι σε κρίσιμες ηλικιακές ομάδες τα ποσοστά εμβολιασμών υστερούν δραματικά – γι’ αυτό και έχουμε ένα ακατάπαυστο ρυθμό θανάτων, σε λίγο μπορεί να ξεπεράσουμε και τη Σουηδία. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση είμαστε 16οι , δεν είμαστε στους τελευταίους, αλλά δεν ξεχωρίζουμε κιόλας.

Κι όπως θα έλεγε και ο Στέφανος Μάνος, είμαστε πίσω από ανταγωνίστριες χώρες στον τουρισμό, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Κοιτάζοντας ακόμα πιο προσεκτικά και μάλιστα σε μία περίοδο που τα περιστατικά με το AstraZeneca πληθαίνουν, διαπιστώνει κανείς ότι από το συγκεκριμένο εμβόλιο έχουν δοθεί 740.000 δόσεις σε πολίτες, όταν η χώρα έχει ζητήσει να προμηθευτεί περί τα 7 εκατομμύρια δόσεις! Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι είναι ρεαλιστικό να γίνουν 7 εκατομμύρια εμβολιασμοί AstraZeneca στην Ελλάδα, εάν συνεχιστούν τα προβλήματα και ο θόρυβος γύρω από το εμβόλιο αυτό; Ανεξαρτήτως εάν κάποιος το θεωρεί (ή και είναι γενικά) ένα καλό εμβόλιο. Άρα, αντί για πανηγυρισμούς, μήπως θα έπρεπε να παραδεχθούν οι αρμόδιοι ότι χρειάζεται προσαρμογή της εμβολιαστικής στρατηγικής;;

Αυτά με την ωραιοποίηση και την κανονική πραγματικότητα. Εκτός κι αν οι κυβερνώντες έχουν υιοθετήσει αυτό που έλεγε ο Τσόρτσιλ «η επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου».