Γιάννης Αντύπας

Άλλες φορές οι επιλογές του βγαίνουν, άλλες όχι. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άλλαξε πολλά μετά το 1974. Είχε αλλάξει ο ίδιος, λένε οι παλαιότεροι που τα έζησαν, άλλαξε το πολίτευμα, άλλαξε τη ΝΔ. 

Το μόνο που δεν μπόρεσε να κάνει η συντηρητική παράταξη τότε ήταν να πιάσει το μήνυμα της κοινωνίας που ένιωθε αποκλεισμένη. Το «διάβασε» το... γράμμα της ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μίλησε για «Αλλαγή» και προχώρησε και αυτός αρκετές σελίδες μπροστά το μυθιστόρημα της ζωής μας. 

Ακολούθησαν ο Κώνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης. Φιλελεύθερος ο πρώτος καβάλησε το κύμα αισιοδοξίας που προκάλεσε η πτώση του σοσιαλισμού, αλλά δεν πρόλαβε να αλλάξει όσα θα ήθελε. Οι πολιτικοί συντάκτες της εποχής λένε ότι του έλειπε η ευαισθησία. Η επιτυχία είχε έρθει αργά στη ζωή του (σχετικά) και έδειχνε να βιάζεται. Εκσυγχρονιστής ο δεύτερος,έπεσε πάνω στα καλύτερα της ΕΕ, δημιούργησε υποδομές, αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν το άλλαξε και τελικά ηττήθηκε από αυτό το 2001. Τότε έπεσε στην πραγματικότητα. 

Κάπως έτσι περάσαμε στην εποχή των επιγόνων. Της επόμενης γενιάς. Που τα είχε βρει όλα εύκολα. Καλές σπουδές. Γνωριμίες. Όλα τα καλά του κόσμου τα είχαν στα πόδια τους. Μπορούσαν πλέον να γυρίσουν κάτι από την τύχη τους στην κοινωνία. 

Οι πολίτες κάλεσαν αρχικά τον Κώστα Καραμανλή, που τους υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους. Δεν το έκανε. Φαντάζομαι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό..Ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου. «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα» του είπαν. Τι άλλο να του πουν; Το τι έκανε το ξέρουμε όλοι μας. Παρέδωσε την εξουσία στον Λουκά Παπαδήμο και τον Αντώνη Σαμαρά. 

Έναν τραπεζίτη και έναν πολιτικό που κλήθηκαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια. Δεν το έκαναν. Προσπάθησαν αλλά χωρίς φαντασία. Αυτό δεν το λένε οι «παλαιότεροι» ή οι «πολιτικοί συντάκτες της εποχής», το λέω εγώ. Δεν τα έβγαλαν τα πτυχία τους και τον κοσμοπολιτισμό τους πάνω στη χώρα. Περπάτησαν στον δρόμο που βρήκαν ανοιχτό. Δεν μπήκαν στο δάσος, δεν έψαξαν νέα μονοπάτια. . 

Κουράστηκε από τα ίδια και τα ίδια ο λαός και αποφάσισε να τα σκίσει τα ρημάδια τα μνημόνια. Είχε έρθει η ώρα του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, όμως, αντί να τα αλλάξει όλα, άλλαξε ο ίδιος. Μια από τα ίδια και αυτός. Η τρόικα στην Αθήνα, διαπραγματεύσεις, μπλα, μπλα, μπλα, μέτρα και άλλα μέτρα. 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο κλήρος φαίνεται να πέφτει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Που επαίρεται για τις καλές του σπουδές και τα ένσημά του στη δουλειά. Κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ γιατί εμφανίστηκε έτοιμος να τα αλλάξει όλα. Χρησιμοποίησε καινούργια συνθήματα, τολμηρές προτάσεις. 

Αλλά, που έχουν πάει πια όλα αυτά; Έγιναν 30% μείωση του ΕΝΦΙΑ σε δύο χρόνια και συναντήσεις υποταγής στην ηγεσία της Εκκλησίας; Μου είναι αδιανόητο ο αρχηγός της αξιωατικής αντιπολίτευσης να ετεροσποσδιορίζεται εξαιτίας του αντιθρησκευτικού φανατισμού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υποτάσσεται σε τόσο απλές σκοπιμότητες τι θα συμβεί όταν θα έρθει αντιμέτωπος με τα θηρία των αγορών; 

Ο Κυριάκος την έχει ακόμη την «μπάλα» στα πόδια του. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να την κρατήσει στο γήπεδο. Να μην την πετάξει στην εξέδρα. Να πιάσει ξανά το νήμα από εκεί που το άφησε από τη στιγμή που κέρδισε το γραφείο του προέδρου της ΝΔ. Για να μη γίνει ο τίτλος μας κάποια στιγμή στο μέλλον... Κούλα, μια από τα ίδια ήταν και ο Κυριάκος. Στο χέρι του είναι. 

Ο κόσμος είναι έτοιμος. Έχει κουραστεί από την πεπατημένη. Έχει κουραστεί και από τα μεγάλα λόγια. Πράξεις θέλει. Νέες ιδέες. Τι του μαθαίνουν του νέου στα ακριβά κολλέγια για να πετύχει στη ζωή του; Αυτό θέλει να μάθε ο κόσμος. Να ακούσει κάτι καινούργιο. Λύσεις πέρα από περικοπές και φόρους. Αλλιώς, τσάμπα τα...  δίδακτρα.  

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια τεράστια ευκαιρία. Μπορεί να προσθέσει το όνομά του στη σειρά διαδοχής Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου ή στη σειρά Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου. Η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες, ή θα απολαύσει τα οφέλη της επιλογή τους. Στο χέρι του είναι. 

Κούλα, είναι πολύ τυχερός άνθρωπος ο Κυριάκος. Ας ελπίσουμε να κάνει κάτι και για εμάς, που θα έλεγε και ο αείμνηστος Στάθης Ψάλτης, αν η εμπομπή του στο πειρατικό ραδιόφωνο ήταν πολιτική και όχι συναισθηματική. Αν και πολιτική χωρίς συναίσθημα δεν βγαίνει. Μια από τα ίδια θα είναι... 

ΥΓ. Τα όσα γράφω για τον Κυριάκο ισχύουν και για τους αρχηγούς των κομμάτων της ήσσονος αντιπολίτευσης, ισχύουν και για τους αρχηγούς μικρότερων σχηματισμών, κινήσεων και ομίλων. Όλοι τους πρέπει να έχουν στο μυαλό τους το δίδαγμα της θρησκείας μας: «Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι». Και ο Κυριακος βεβαίως. 

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο ψήφοι. Δεν είναι μόνο μηχανισμός εξουσίας. Είναι και θεσμός κοινωνικής εξισορρόπησης. Συγκολητική ουσία. Η Εκκλησία πάνω από όλα, όμως, είναι σοφία. Για αυτό και της αξίζει σεβασμός από όλους. Της αξίζει και η συνεργασία της Πολιτείας. Όχι όμως η υποταγή. Γιατί θολώνει το μήνυμα στην κοινωνία.