Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Σήμερα η θεωρία του ελατηρίου έχει ξεχαστεί, καθώς είναι πλέον σαφές ότι η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στα ίδια χρόνια προβλήματα, στα οποία περιλαμβάνεται και το υψηλό δημόσιο χρέος, το οποίο παρά τις αλλεπάλληλες προσωρινές διευθετήσεις παραμένει μακροχρόνια μη βιώσιμο, λειτουργώντας ως αντικίνητρο για όποιον σοβαρό επενδυτή εξετάζει το ενδεχόμενο μιας παραγωγικής -και άρα μακροχρόνιας- επένδυσης.

Οι δε περίφημες «μεταρρυθμίσεις» ήταν κυρίως διευθετήσεις αφενός φορολογικού χαρακτήρα προκειμένου να μαζεύονται τα χρήματα για να πληρώνονται οι δανειστές και αφετέρου παρεμβάσεις για την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τη μείωση των αμοιβών ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τα φορολογικά βάρη στην Ελλάδα εκτοξεύτηκαν και παραμένουν σε επίπεδα που λειτουργούν ως φρένο στην οικονομική δραστηριότητα: τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και η χώρα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της Ε.Ε. Το χειρότερο είναι ότι με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα για μεγάλα πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό δεν υπάρχουν περιθώρια για ουσιαστική ελάφρυνση στο άμεσο μέλλον.

Από την άλλη πλευρά, οι χαμηλές αμοιβές διευκολύνουν μεν κάποιους οικονομικούς κλάδους έντασης εργασίας (όπως κατεξοχήν ο τουρισμός), χρήσιμους μεν και αποδοτικούς, αλλά που δεν προάγουν την περίφημη αλλαγή του παραγωγικού προτύπου η οποία υποτίθεται ότι είναι ο στόχος, ούτε βέβαια την ευημερία των εργαζομένων. 

Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα και δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από πολιτική επικοινωνία με κάποιες μικρές μειώσεις φόρων για ορισμένες κατηγορίες φορολογουμένων, ούτε από τις καλές επιδόσεις του ελληνικού χρηματιστηρίου και τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της χώρας. Αλλωστε οι εξελίξεις αυτές οφείλονται κυρίως στη μεγάλη ρευστότητα που έχει δημιουργηθεί παγκοσμίως από τις κεντρικές τράπεζες για να αποτρέψουν μια παγκόσμια ύφεση και όχι στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Δυστυχώς, η δεκαετία που μόλις έκλεισε ήταν μια χαμένη δεκαετία για τη χώρα μας, η οποία πλήρωσε μεν τα δικά της λάθη του παρελθόντος, αλλά και πολύ σημαντικά λάθη και σκόπιμους χειρισμούς των δανειστών, τις επιταγές των οποίων ακολουθήσαμε τυφλά υπό καθεστώς εξαναγκασμού - αλλά και χωρίς δικό μας, εναλλακτικό σχέδιο.

Το ζητούμενο πλέον είναι πώς δεν θα χάσουμε και τη δεκαετία που μόλις ξεκινά και προμηνύεται ταραχώδης, καθώς βρίσκονται σε εξέλιξη σημαντικές συγκρούσεις των μεγάλων πόλων οι οποίες δημιουργούν αναταράξεις σε πολλά επίπεδα, τις συνέπειες των οποίων ήδη ζούμε στην περιοχή της Νοτιο-ανατολικής Μεσογείου. 
Και το ερώτημα είναι: έχουμε σχέδιο για την επόμενη δεκαετία ή θα παρασυρόμαστε από τα διεθνή ρεύματα που δημιουργούν οι αλλαγές στις παγκόσμιες ισορροπίες;