Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Το οφείλει άλλωστε, αφού η Ευρωζώνη είχε δεσμευτεί από το 2012 ότι θα λάμβανε μέτρα για να γίνει «βιώσιμο» το ελληνικό χρέος από τη στιγμή που η Ελλάδα θα δημιουργούσε πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό, κάτι που η χώρα μας πέτυχε από το 2014.

Και τώρα, όμως, παρά την αλλαγή προσώπων στο  υπουργείο Οικονομικών, η γερμανική πλευρά δείχνει ότι δεν αλλάζει τη βασική γραμμή της, η οποία συνδέει οποιαδήποτε ανάσα προς τη χώρα μας με προϋποθέσεις και ανταλλάγματα.

Για τον λόγο αυτό επιμένει στο ότι τα όποια μέτρα ελάφρυνσης του χρέους δεν θα ενεργοποιούνται αυτόματα, αλλά θα πρέπει να προηγείται μια αξιολόγηση και το πράσινο φως να δίνεται με πολιτική απόφαση από το Eurogroup. Και τούτο παρά το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι φορείς, όπως η Κομισιόν, το ΔΝΤ αλλά και η Γαλλία, ζητούν τα μέτρα να υλοποιούνται με αυτόματο τρόπο.
Είναι άλλωστε η Γαλλία που έχει προτείνει τον μηχανισμό σύνδεσης των μέτρων για το χρέος με τον ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης. Εάν η αύξηση του εθνικού εισοδήματος (ΑΕΠ) δεν πιάνει ένα προκαθορισμένο όριο, τότε κάποιες πληρωμές δεν θα γίνονται και οι οφειλές θα μεταφέρονται στο τέλος του προγράμματος.

Εάν η διαδικασία αυτή γίνεται με αυτόματο τρόπο, τότε θα υπάρχει μια εγγύηση ότι σε κάθε περίπτωση το ελληνικό χρέος θα μπορεί να εξυπηρετείται, αφού οι πληρωμές θα συνδέονται με τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ακόμα και με αυτά τα μέτρα το ζήτημα του ελληνικού χρέους δεν λύνεται οριστικά και το πρόβλημα μεταφέρεται -για άλλη μια φορά- στο μέλλον. Με τον γαλλικό μηχανισμό, όμως, που συνδέει τις πληρωμές με την ανάπτυξη, το ΔΝΤ μπορεί να δεχθεί τη λύση και να εκδώσει θετική ανάλυση βιωσιμότητας.

Η σφραγίδα του ΔΝΤ θεωρείται απαραίτητη για να μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές και να δανείζεται εκδίδοντας νέα ομόλογα προκειμένου να αποπληρώνει τα δάνεια στήριξης που έχει λάβει από τις χώρες της Ευρωζώνης και τον ESM.

Η γερμανική πλευρά, ωστόσο, έκανε σαφές ότι δεν θα δεχθεί αυτό τον μηχανισμό, παρά μόνο εφόσον συνδεθεί με έναν μηχανισμό παρακολούθησης και την πολιτική έγκριση των μέτρων ελάφρυνσης.

Η επίσημη εκδοχή είναι ότι πρέπει να ελέγχεται εάν η Ελλάδα τηρεί τις δεσμεύσεις, εάν υλοποιεί τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει και ότι δεν κάνει βήματα πίσω, ανατρέποντας μέτρα και πολιτικές που έχουν ήδη υιοθετηθεί επί τρόικας. Εάν για την έγκριση των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους χρειάζεται πολιτική απόφαση, είναι σαφές ότι κάθε φορά η Ελλάδα θα υπόκειται στους συνήθεις εκβιασμούς από τους Γερμανούς που έχουν το πάνω χέρι στο Eurogroup, αναλόγως με το τι εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Το πιθανότερο είναι ότι οι χειρισμοί για το ελληνικό χρέος θα συνδέονται με τα εκάστοτε γερμανικά συμφέροντα σε σχέση είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις μπίζνες που πρόκειται να γίνουν στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια, είτε με μεγάλες διακρατικές συμφωνίες, όπως τα εξοπλιστικά προγράμματα, είτε, ακόμη, με την αέναη γαλλογερμανική αντιπαράθεση για τις ζώνες επιρροής μέσα στην Ε.Ε. και την κατεύθυνση που θα πάρουν οι θεσμικές αλλαγές στην Ευρωζώνη.