Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Ο ρόλος της Ελλάδας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο έχει αναβαθμιστεί από τη στιγμή που οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία βρέθηκαν σε κρίση και οι δηλώσεις Τραμπ και Τσίπρα έδειξαν ότι υπάρχει αμοιβαία αντίληψη για πολλά ζητήματα, ανάμεσα σε αυτά και η ενίσχυση της αμερικανικής βάσης στη Σούδα αλλά και το πρόγραμμα αναβάθμισης των ελληνικών F-16 έναντι 2,4 δισ. δολ, τα οποία μένει να εξειδικευτούν το επόμενο διάστημα.

Από την άλλη πλευρά, ήρθαν οι θετικές δηλώσεις Τραμπ για την ελληνική οικονομία, τις επενδύσεις αλλά και υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους οι οποίες αντανακλούν το πνεύμα συναντίληψης που εμφανώς επικράτησε μεταξύ των δύο πλευρών.

Άλλωστε ο Ντόναλντ Τραμπ είπε από την πρώτη στιγμή: Θα βοηθήσουμε την Ελλάδα και θα μας βοηθήσει και εκείνη -με άλλα λόγια: κάτι θα πάρουμε, κάτι θα δώσουμε.

Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ συνεχίζει και ενισχύει τη σταθερή θέση των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, ότι η Ελλάδα είναι πολύ σημαντικός παράγων σταθερότητας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και αφοσιωμένος σύμμαχος των ΗΠΑ και κατά συνέπεια δεν πρέπει να αποσταθεροποιηθεί, διότι κάτι τέτοιο θα έπληττε τα στρατηγικά συμφέροντα των Αμερικανών.

Η συγκεκριμένη θέση των ΗΠΑ εξηγεί και τις παρεμβάσεις των τελευταίων ετών από την αμερικανική κυβέρνηση υπέρ της Ελλάδας, για να αποτραπεί το Grexit, για να χαλαρώσει η πολιτική της λιτότητας και η “θηλιά” των Γερμανών καθώς και οι επανειλημμένες δηλώσεις υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους που είχαν γίνει από τον προηγούμενο πρόεδρο, Μπάρακ Ομπάμα και τους υπουργούς του.

Ο Ντόναλντ Τραμπ κινήθηκε στην ίδια γραμμή, την οποία μάλιστα έδειξε να ενισχύει, αφού στην παρούσα φάση η κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας προσδίδει μεγαλύτερη γεωπολιτική αξία στο ρόλο της χώρας μας.

Η αμερικανική υποστήριξη είναι σημαντική, ιδιαίτερα καθώς απηχεί μια βαθύτερη στρατηγική η οποία ταυτίζει την στήριξη της Ελλάδας με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και δεν οφείλεται σε μια συγκυριακή στάση.

Ωστόσο, η υποστήριξη των ΗΠΑ έχει και τα όριά της.

Οι ΗΠΑ έχουν αυξημένη επιρροή στο ΔΝΤ, το οποίο επίσης υποστηρίζει την ελάφρυνση του χρέους και από ότι φαίνεται παραμένει στο ελληνικό πρόγραμμα.

Επομένως, υπάρχει ένα πρόσθετο “χαρτί” στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά, όμως, ο τελικός λόγος ανήκει στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα στη Γερμανία, η οποία είναι αντίθετη  στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και δεν έδειξε να κάμπεται τα τελευταία χρόνια από τις παραινέσεις των Αμερικανών.