Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Οι υποσχέσεις για θυσίες που υποτίθεται ότι ήταν αναγκαίες για να πετύχουμε αύξηση της ανταγωνιστικότητας, εξυγίανση, προσέλκυση ξένων επενδύσεων και μεγέθυνση των εξαγωγών αποδείχθηκαν ψεύτικες και μάλιστα με επίσημα στοιχεία.
Την αποτυχία αναγνωρίζουν πλέον και οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ.

Η εσωτερική υποτίμηση γονάτισε τα νοικοκυριά, χωρίς να υπάρξει από την άλλη πλευρά το ευρύτερο όφελος στην οικονομία το οποίο, υποτίθεται ότι θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και απασχόληση.

Τα εισοδήματα που χάθηκαν σε πολλούς τομείς της οικονομίας οι οποίοι θεωρήθηκαν και ήταν σε μεγάλο βαθμό μη ανταγωνιστικοί, δεν αναπληρώθηκαν ούτε πρόκειται να αναπληρωθούν από άλλους τομείς σε υγιέστερη βάση -γιατί απλούστατα τέτοιες οικονομικές δραστηριότητες δεν αναπτύσσονται.
Είναι αλήθεια ότι οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί στην αγορά αυτοκινήτων, για παράδειγμα, βασίζονταν σε μια φούσκα η οποία λειτουργούσε με δανεικά. Όμως, δεν αναπτύσσονται νέες παραγωγικές δραστηριότητες για να απορροφήσουν τους ανέργους.

Το μοντέλο της εσωτερικής υποτίμησης προβλέπει τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια οικονομία φθηνού κόστους, για παραγωγικές δραστηριότητες χαμηλής προστιθέμενης αξίας - για δραστηριότητες δηλαδή που δεν απαιτούν  υψηλή τεχνογνωσία και αποδίδουν μικρό εισόδημα.

Με λίγα λόγια, η χώρα προορίζεται να γίνει ένα φθηνός τουριστικός προορισμός,  που στην καλύτερη περίπτωση θα αναπτύξει τον αγροτικό τομέα και δραστηριότητες διαμετακομιστικού εμπορίου.

Όσο για τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί καινοτομίας, ψηφιακής οικονομίας και startup επιχειρηματικότητας, μπορεί να ακούγονται όμορφες, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασύμβατες με την πολιτική που εφαρμόζεται η οποία οδηγεί σε αποδόμηση της της δημόσιας Παιδείας και στέλνει τα καλύτερα μυαλά στο εξωτερικό.

Δεν χτίζεται έτσι η καινοτομία.

Κι όσοι ονειρεύονται τις “χίλιες και μία νύχτες” που θα φέρουν οι επενδύσεις σε ξενοδοχεία και θέρετρα για πλούσιους τουρίστες, ας σκεφτούν με τι μισθούς θα εργάζονται οι ντόπιοι και ποια θα είναι η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας έξω από τα θέρετρα.
Στον τουρισμό υπάρχει το μοντέλο της Φλόριντα, αλλά κι εκείνο της Ινδονησίας.

Η μεσαία τάξη έχει πλέον αντιληφθεί την έλλειψη προοπτικής γιαυτό και εγκαταλείπει τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, αναζητώντας ένα φορέα με σχέδιο που θα προσφέρει διέξοδο.
Και αυτή είναι και η πρόκληση για την Αριστερά, η οποία μεγεθύνεται σταθερά και βρίσκεται σε πορεία εξουσίας, καθώς υποδέχεται τα μεσαία στρώματα και τις ελπίδες τους για απασχόληση και εισόδημα.