Τάσος Καραμήτσος

Να ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα του ανασχηματισμού που συντελέστηκε υπό την πίεση, για να μην πω υπό τον πανικό, των Τεμπών, αφού ο προηγούμενος έγινε μόλις πριν από εννέα μήνες. Εφυγε ο Σταϊκούρας γιατί χρεώθηκε την έλλειψη οποιασδήποτε πειστικής απάντησης στο ερώτημα αν έγινε κάτι δραστικό για την ασφάλεια των τρένων μετά το τραγικό δυστύχημα, συνεπώς ο Μητσοτάκης παραδέχτηκε ευθέως ότι ο υπουργός του… χάζευε εδώ και 18 μήνες και αντί να φτιάξει την τηλεδιοίκηση μετά τον «Daniel» στην περιοχή των Τεμπών, δεν υπέγραφε μια απλή επέκταση σύμβασης ή δεν έκανε ό,τι άλλο έπρεπε εν πάση περιπτώσει για να λύσει το πρόβλημα της ασφάλειας των τρένων. Ερώτημα, το έλυσε το γραφείο του Πρωθυπουργού; Η απάντηση είναι όχι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και ίσως γι’ αυτό και για άλλες πολλές αρρυθμίες της κυβέρνησης και του Μεγάρου Μαξίμου ο πρωθυπουργός έβαλε εκεί τώρα τον Χατζηδάκη να παρακολουθεί το κυβερνητικό έργο.

Από εκεί και στο εξής ο Μητσοτάκης, έστω με καθυστέρηση 18 μηνών, απεδέχθη προχθές ότι η κυβέρνηση που έφτιαξε μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του και το περίφημο rotation απέτυχε. Επιχείρησε, λοιπόν, έναν ευρύ ανασχηματισμό… του ανασχηματισμού της κυβέρνησης της δεύτερης θητείας του, αφού όντως το να πέφτει από το 41% στο 28% στις ευρωεκλογές και σήμερα να βρίσκεται κοντά στο 24%, με 10 μονάδες κάτω στα ποιοτικά της στοιχεία (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της δημοτικότητάς του), είναι ένα εξαιρετικά ανησυχητικό εύρημα.

Ο Μητσοτάκης, τοποθετώντας τον Χατζηδάκη στη θέση του συντονιστή της κυβέρνησης στο γραφείο του είναι σαν να δέχεται ότι δεν λειτουργούσε καλά η ίδια η κυβέρνηση ή έστω κάποιοι υπουργοί του. Η γνώμη μου είναι ότι αν δεν λειτουργεί καλά ένας υπουργός τον αλλάζεις, δεν του βάζεις... τσεκαδόρο. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι το σχήμα που έφτιαξε, με «ελεγκτή κυκλοφορίας» τον Χατζηδάκη στο Μαξίμου, θα λειτουργήσει, μακάρι να έχω άδικο.

Ειδικά, όμως, όταν στα βασικά παραγωγικά υπουργεία έχει βάλει τον Πιερρακάκη, που είναι το «εύρημα» του ανασχηματισμού και πολιτικός ανταγωνιστής του Χατζηδάκη, ή τον Παπασταύρου, που μπορεί εύκολα να παρακάμψει τον αντιπρόεδρο και να πάει κατευθείαν στον πρόεδρο της κυβέρνησης, δεν το βλέπω και πολύ λειτουργικό. Δηλαδή ο Χατζηδάκης θα αποκτήσει έναν ρόλο «υπερΣκέρτσου» πιο πολιτικοποιημένο και πιο ενισχυμένο λόγω θέσης και εμπειρίας και θα ελέγχεται πιο αποτελεσματικά έτσι το κυβερνητικό έργο; Είναι κρίμα πάντως, αλλά έχει και κάποιο ρίσκο γιατί ο Χατζηδάκης υπήρξε ένας αποτελεσματικός υπουργός Οικονομικών και ναι μεν αντικαταστάθηκε από ένα πολύ πετυχημένο στέλεχος, τον Πιερρακάκη, ο οποίος, όμως, άφησε στη μέση τη δουλειά του στην Παιδεία.

Εχω κι άλλες απορίες, για τον ανασχηματισμό βέβαια, όπως για παράδειγμα τι εξυπηρετεί η επιστροφή ενός μη εκλεγμένου στελέχους-υπουργού που υπέπεσε σε βαρύ πολιτικό ατόπημα και χειρισμό και εξεδιώχθη πριν από έναν χρόνο από το ίδιο το Γραφείο του Πρωθυπουργού (Παπασταύρου). Τι μεσολάβησε επίσης μέσα σε εννέα μήνες και κρίθηκε ξανά κατάλληλη για υπουργοποίηση η Δόμνα Μιχαηλίδου και πώς ένας από τους πλέον έμπειρους και μαχητικούς υπουργούς, ιδίως σε θέματα Δικαιοσύνης, ο Βορίδης… μετανάστευσε από το Μέγαρο Μαξίμου στο υπουργείο Μετανάστευσης.

Αλλά αυτές είναι βέβαια δημοσιογραφικές απορίες, στις οποίες, όμως, μαζί με άλλες πολλές που δημιουργούνται όσο τελειώνει η θητεία της κυβέρνησης, θα καλείται να απαντάει ο Μητσοτάκης γιατί, όπως είναι γνωστό, αυτός κυβερνάει.

Κατά τα λοιπά ο ανασχηματισμός χαρακτηρίζεται και από καλά στοιχεία, όπως η ανάδειξη νέων προσώπων σε κρίσιμες θέσεις, του Κυρανάκη στη μάχη να αποκτήσει ξανά αξιοπιστία η κυβέρνηση στο ζήτημα της ασφάλειας των τρένων και του Χρίστου Δήμα στο δύσκολο -λόγω επιχειρηματικών ισορροπιών- υπουργείο Υποδομών. Ηρθαν και αρκετά νέα πρόσωπα σε θέσεις υφυπουργών, τα οποία περισσότερο εξυπηρετούν εσωκομματικές και περιφερειακές ισορροπίες, είναι όμως αποδεκτό και σύνηθες πολιτικά να παίρνουν και αυτοί τις ευκαιρίες τους.
Ολα αυτά, λοιπόν, καταλήγουν σε ένα ερώτημα, αν μετά το στραπάτσο από τα Τέμπη μπορεί να συνέλθει η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός να «το γυρίσει» και να κυβερνήσει έστω μέχρι τη λήξη της θητείας του. Σε ένα εξαιρετικά αβέβαιο διεθνές περιβάλλον που δεν γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει, δίχως να έχουμε βρει τα πατήματά μας ως χώρα απέναντι στο νέο καθεστώς Τραμπ και με αντιπολίτευση το «κόμμα των Τεμπών» με αρχηγό τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει, αλλά πάντως καλύτερα ο Μητσοτάκης και μια μονοκομματική κυβέρνηση μέχρι τις εθνικές εκλογές και βλέπουμε, παρά το χάος και η ακυβερνησία.