Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Tο σχέδιο για την Ευρωζώνη ξεδιπλώνεται σταδιακά. Η Γερμανία σκοπεύει να καθαρίσει τα οικονομικά προβλήματα, τις φούσκες, τις “μαύρες τρύπες” και κάθε είδους ανοίγματα στην Ευρωζώνη, φορτώνοντας το κόστος στους επενδυτές, τους καταθέτες και, βέβαια, στους εργαζόμενους των άλλων χωρών.

Τότε και μόνο τότε θα δεχθεί να προχωρήσει σε περισσότερη ενοποίηση, με κοινές εγγυήσεις για τα χρέη και τις τράπεζες.

Με λίγα λόγια θα αναλάβει τα κόστη που της αναλογούν για το ευρώ μόνο αφού βάλει τους άλλους να πληρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα.

Αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο.

Όσο δεν έχει δεσμευθεί για τα χρέη των άλλων χωρών -όπως θα γινόταν εάν δεχόταν τα ευρωομόλογα ή το κοινό ταμείο για τη διάσωση χωρών και τραπεζών- πάντα θα υπάρχει μια  αμφιβολία “στο βάθος” μήπως κάποια στιγμή το ξεκόψει και τραβήξει χωριστό δρόμο με τους άλλους Βόρειους.

Το πιθανότερο είναι ότι η Γερμανία κρατά και τα δύο ενδεχόμενα ανοιχτά και θα κρίνει τη στιγμή εκείνη, ανάλογα με τις συνθήκες.

Αυτές φαίνεται ότι είναι οι επιλογές της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης και μέχρι στιγμής τις επιβάλλει.

Το ζήτημα είναι ότι το σχέδιο πάσχει σοβαρά.

Με την τακτική του “ξεφουσκώματος” (απομόχλευση) που επιβάλλει στους υπόλοιπους “πνίγει” την οικονομία και διακινδυνεύει να οδηγήσει όλη την Ευρωζώνη σε γενικευμένο οικονομικό αδιέξοδο.

Επιπλέον, το κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται για τις χώρες που υποφέρουν κάποια στιγμή θα δημιουργήσει κοινωνικές και πολιτικές τριβές, ίσως και εξεγέρσεις όπως έχουν προβλέψει ακόμα και “συστημικοί” Ευρωπαίοι πολιτικοί.

Το δόγμα του σοκ

Οι σκηνές που διαδραματίζονται σήμερα στην Κύπρο δεν είναι τυχαίες: Αστυνομοκρατούμενες πόλεις, φυλασσόμενες τράπεζες και αποπροσανατολισμένοι πολίτες που στερούνται πλέον βασικά αγαθά ελλείψει χρημάτων και καταλήγουν να παρακαλούν να δοθεί μια λύση, μια οποιαδήποτε λύση... αρκεί να έρθουν τα αεροπλάνα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας φορτωμένα χρήματα, για να βάλουν βενζίνη, να αγοράσουν τρόφιμα, να ζήσουν.

Βλέπουμε να εφαρμόζεται στην πράξη το δόγμα του σοκ και το μήνυμα είναι: Ιδού το χάος για όποιον δεν δέχεται τις επιλογές μας.

Η Κύπρος χρησιμεύει ως παράδειγμα τιμωρίας. Είναι το “Δίστομο” του οικονομικού πολέμου που εξελίσσεται, όπως παρατήρησε ο οικονομολόγος, πρώην βουλευτής Βαγγέλης Παπαχρήστος.

Η Γερμανία, όταν στηρίχθηκε μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με το σχέδιο Μάρσαλ και τη διαγραφή του χρέους της (το 1953, με σύμφωνη γνώμη και της Ελλάδας) εξελίχθηκε σε ένα υπόδειγμα κοινωνικής ειρήνης, ευημερίας αλλά και πολιτικής πρωτοπορίας αναδεικνύοντας το ρεύμα της οικολογίας.

Αντίθετα, λίγα χρόνια νωρίτερα, υπό συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και πίεσης την οποία της είχαν επιβάλλει οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οδηγήθηκε σε οικονομικό αδιέξοδο, υπέκυψε στο Ναζισμό και αιματοκύλισε την Ευρώπη.

Η ίδια χώρα, ο ίδιος λαός, υπό διαφορετικές συνθήκες.

Το ερώτημα είναι γιατί σήμερα επιβάλλει τις ίδιες "μαύρες" συνθήκες στους εταίρους της.

Διότι, αν μη τι άλλο το πιθανότερο είναι ότι οι αντιδράσεις στα γερμανικά σχέδια θα είναι εκείνες που θα τα οδηγήσουν σε αποτυχία. Και στην περίπτωση αυτή το κόστος θα είναι δυσβάστακτο για όλους. Και για την ίδια τη Γερμανία.