Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Υπάρχει μια αντίφαση και ένα μεγάλο ψέμα πίσω από τις τοποθετήσεις όσων διακηρύσσουν ότι «η Ελλάδα έκανε το καθήκον της» και επομένως πρέπει να πάρει την επόμενη δόση. 

Εχει διαπιστωθεί ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Το τεκμηρίωσε πρόσφατα ειδική έρευνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο σε κάθε περίπτωση δεν είναι και ο… προοδευτικότερος οργανισμός στον πλανήτη. 

Οι δηλώσεις των αξιωματούχων, ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε όσα έπρεπε, μπορεί να ακούγονται θετικές και καθησυχαστικές, αλλά είναι τελείως προσχηματικές.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολιτική προπαγάνδα, η οποία έχει στόχο να αποπροσανατολίσει όχι μόνο τις κοινωνίες, αλλά και τις λεγόμενες «αγορές». Εντάσσονται στην απόπειρα της ευρωπαϊκής ελίτ να πείσει το σύστημα των αγορών ότι ξέρει τι κάνει, ότι έχει σχέδιο και μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα χωρίς να δια­λυθεί η ευρωζώνη - παρόλο που η πραγματικότητα διαρκώς τη διαψεύδει. 

Την ίδια στιγμή διεξάγεται μια εκστρατεία πειθούς των πολιτών ότι όλα όσα γίνονται μπορεί να έχουν ένα κόστος για τους ίδιους, την κοινωνία και τη χώρα στην οποία ζουν, αλλά είναι στη σωστή κατεύθυνση γιατί θα οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο.

Το μήνυμα αυτό εκπέμπεται από πρόσωπα τα οποία εκπροσωπούν θεσμούς και μηχανισμούς οι οποίοι είναι ενδεδυμένοι με τεχνοκρατικό κύρος και μια επίφαση πολιτικής νομιμοποίησης. 

Υποτίθεται ότι «αυτοί ξέρουν». Οτι έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, την επιστημονική επάρκεια και την αντικειμενικότητα την οποία απαιτεί η θέση τους. Επομένως, όταν ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν λέει ότι στην Ελλάδα «έχει γίνει πρόοδος», ο μέσος πολίτης αντιλαμβάνεται ότι... κάτι καλό συμβαίνει. Μπορεί ο ίδιος να υποφέρει, αλλά τα πράγματα κάπου καλύτερα θα οδηγήσουν. 

Ουδείς, όμως, από τους «σοφούς τεχνοκράτες» καλείται να αναλάβει τις ευθύνες για την αστοχία των προβλέψεων τα τελευταία χρόνια.

Η προπαγάνδα αυτή αναπαράγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα τελευταία χρόνια, ακόμα και μη πολιτικά πρόσωπα, όπως εκπρόσωποι της Κομισιόν στην Ελλάδα, τοποθετούνται πιο πολιτικά επί των πραγμάτων και δεν αρκούνται στον τεχνοκρατικό λόγο. Τάσσονται, για παράδειγμα, υπέρ των αποκρατικοποιήσεων, υπονοώντας ότι είναι κάτι αντικειμενικά καλό. Λες και πρόκειται για κάποια επιστημονική αλήθεια, όπως το γεγονός ότι το νερό γίνεται πάγος στους μηδέν βαθμούς Κελσίου και όχι για μια πολιτική άποψη με συγκεκριμένη στόχευση - με κερδισμένους και χαμένους. 

Την ώρα που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο των 30 τελευταίων χρόνων καταρρέει και αναζητείται νέο πλαίσιο για την οικονομία, η ευρωπαϊκή ελίτ των τεχνοκρατών, η οποία υπηρετεί στις Βρυξέλλες, θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρωτοπορία με προειδοποιήσεις και προτάσεις. Να είναι εκείνη που θα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της λιτότητας στην οικονομική ανάπτυξη, για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται οι χώρες της περιφέρειας και, εν τέλει, για τον αυξανόμενο κίνδυνο διάλυσης του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος.

Αντί γι’ αυτό, βρίσκεται πίσω ακόμα και από το υπερσυντηρητικό ΔΝΤ, το οποίο -έστω και για δικούς του λόγους- αναθεωρεί ορισμένα οικονομικά δόγματα.