Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Tην περασμένη εβδομάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έδωσε στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα έρευνας από την οποία προκύπτει ότι οι περικοπές που γίνονται σε μια χώρα καταλήγουν να προκαλούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν. Και τούτο διότι η λιτότητα φρενάρει την οικονομία και οδηγεί στην ύφεση, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

Το σημαντικό δεν είναι τόσο η οικονομική ανάλυση, διότι αμέτρητοι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο, κυρίως από την προοδευτική και την αριστερή πτέρυγα, υπογράμμιζαν μονότονα τα τελευταία έτη τον αδιέξοδο και καταστροφικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόστηκε. Ελεγαν εδώ και χρόνια όσα σήμερα «ανακαλύπτει» το ΔΝΤ, αλλά δεν ακούγονταν. Το γεγονός όμως ότι σήμερα το ΔΝΤ διατυπώνει δημόσια τις θέσεις αυτές έχει σημασία διότι αναδεικνύει τα λάθη της ευρωπαϊκής πολιτικής, για τα οποία το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει η Γερμανία, η οποία το 2010 επέμεινε στην τιμωρητική αντιμετώπιση της Ελλάδας.

Ασφαλώς, η χρονική στιγμή που διάλεξε για να κάνει τις ανακοινώσεις ένας από τη φύση του συντηρητικός οργανισμός όπως το ΔΝΤ δεν είναι άσχετη με την κόντρα που έχει με τη Γερμανία. Οι χώρες εκτός Ευρώπης πιέζουν τη Γερμανία να αναλάβει τα κόστη της ευρωπαϊκής κρίσης γιατί δεν θέλουν πλέον να πληρώνουν εκείνες τα σπασμένα. 

Εστω και αργά, λοιπόν, δημιουργούνται κάποιες συνθήκες για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη προς όφελος της οικονομικής ανάπτυξης προτού να είναι αργά.

Ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι οι δημόσιες επενδύσεις και οι πολιτικές ενίσχυσης της απασχόλησης, και φαίνεται ότι κάτι αρχίζει να κινείται σε αυτό το επίπεδο στην Ευρώπη - χωρίς ακόμα να είναι σαφές πού θα καταλήξουν οι διεργασίες αυτές. Η νεοφιλελεύθερη λογική απέτυχε και οι συνταγές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια είχαν ως μόνο αποτέλεσμα την επέλαση της φτώχειας.

Ακραίο παράδειγμα, δυστυχώς, η χώρα μας, η οποία ήταν η πρώτη που έπεσε στην παγίδα και σήμερα πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα της καταστροφικής πολιτικής. Η συγκυρία ίσως να ευνοεί τη χώρα μας, εφόσον όμως αλλάξουμε τακτική. Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να ακολουθεί τυφλά τις επιταγές της ισχυρής Γερμανίας, ελπίζοντας ότι θα ανταμειφθεί σαν ένα καλό παιδί που έκανε τα μαθήματά του, πρέπει να διεκδικήσει δυναμικά διαφορετική αντιμετώπιση, αλλά και… αποζημίωση για τις ζημίες που υπέστη. Ως αποζημίωση, βέβαια, νοείται ένα πακέτο επενδύσεων, ο μόνος τρόπος για να στηριχθεί μια οικονομία που καταρρέει και φέρνει μια κοινωνία στα όρια του εμφύλιου πολέμου.

Η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να έχει έτοιμο ένα επενδυτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης με αναλυτική τεκμηρίωση και έτοιμους επενδυτικούς φακέλους, αντί να αναλώνεται στον εντοπισμό των επόμενων συντάξεων που θα κόψει για να ικανοποιήσει την τρόικα.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.