Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Από ότι φαίνεται, το επόμενο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια: Η τρόικα θα προσποιείται ότι ξέρει τι κάνει με την Ελλάδα και θα απαιτεί την υλοποίηση του προγράμματος  “διάσωσης”, ενώ η ελληνική πλευρά θα  προσποιείται ότι επιχειρεί να εφαρμόσει το ανεφάρμοστο.
 
Στη νέα εκδοχή του έργου, η αλλαγή φαίνεται να είναι ότι η νέα κυβέρνηση  θα επιχειρήσει να ανταποκριθεί στο... αδύνατον με περισσότερη αποφασιστικότητα και περισσότερο φιλότιμο, γιατί είναι πιο αποφασισμένη από την προηγούμενη.
 
Δυστυχώς, όμως, το βασικό πρόβλημα δεν οφείλεται στην έλλειψη αποφασιστικότητας ή πολιτικής βούλησης -παρόλο που υπάρχει κιαυτό. Το θεμελιώδες ζήτημα είναι ότι η δομή του προγράμματος που εφαρμόζεται στη χώρα μας δεν πρόκειται να οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση.
 
Η κυβέρνηση, όμως, αποφάσισε να μη θέσει το ζήτημα αυτό, τουλάχιστον προς το παρόν.
Με τον τρόπο αυτό, όμως, ο φαύλος κύκλος αναπαράγεται.
 
Η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα ο τομέας των υπηρεσιών, ο οποίος “φούσκωσε” την περίοδο του φθηνού δανεικού χρήματος ξεφουσκώνει. Ο τζίρος και οι θέσεις απασχόλησης που είχαν δημιουργηθεί χάνονται και δεν πρόκειται να επανέλθουν στον ορατό ορίζοντα, καθώς οι άλλοι τομείς της οικονομίας (ο αγροτικός και η μεταποίηση) δεν έχουν την απαραίτητη δυναμικότητα για να απορροφήσουν θέσεις εργασίας.
 
Οσο για τις διαρθρωτικές αλλαγές που υποτίθεται ότι θα δημιουργήσουν νέα απασχόληση, αυτές θα αργήσουν να φέρουν τα όποια αποτελέσματα. Ακόμα και εάν πολλοί από όσους χάνουν τη δουλιά τους (εξαρτημένη εργασία ή αυτοαπασχόληση) στο εμπόριο, στις υπηρεσίες ή αύριο στις υπό αναδιάρθρωση τράπεζες έχουν τη δυνατότητα και την ετοιμότητα να αλλάξουν κλάδο εργασίας, θα πρέπει να περιμένουν αρκετά χρόνια.

 
Η περίφημη παραγωγική αναδιάρθρωση γίνεται σε ορίζοντα δεκαετίας, υπό ομαλές συνθήκες. Οταν επιπλέον υπάρχει ένα κλίμα κατάρρευσης που αποσαθρώνει ακόμα και τις υγιείς επιχειρήσεις οι μεταρρυθμίσεις είναι σχεδόν αδύνατες.
 
Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι το επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα. Η ελληνική κραυγή αγωνίας στο Eurogroup θα έπρεπε να αφορά στο ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλες αντοχές. Δεν μπορούν δύο γενιές Ελλήνων να μείνουν άνεργοι για δέκα χρόνια.
 
Και βέβαια, δεν πρόκειται η εικόνα να αλλάξει προς το καλύτερο το Σεπτέμβριο, ώστε να γίνει τότε με καλύτερους όρους η επαναδιαπραγμάτευση.
 
Αντιθέτως, δεν αποκλείεται το φθινόπωρο η συνοχή της κυβέρνησης και το πολιτικό κεφάλαιό της να βρίσκονται χαμηλότερα, αποδυναμώνοντας έτσι τη δυνατότητα ελιγμών.
 
Αλλωστε, οι  “εταίροι” θα επιχειρήσουν να κρατήσουν “ανοιχτό” το ζήτημα τηςεπιμήκυνσης και της περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους ως μέσο πίεσης για να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλες τις δημόσιες πολιτικές: αποκρατικοποιήσεις, πώληση της δημόσιας περιουσίας, επενδυτικοί νόμοι, αναδιάρθρωση του Κράτους.
 
Και θα το πράξουν προωθώντας κατά κύριο λόγο τα δικά τους κρατικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.