Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Μια ευκαιρία να παραμείνει η Ελλάδα στο κλαμπ των Ευρωπαίων δίνουν οι αποφάσεις της περασμένης εβδομάδας. Για την ακρίβεια μια τελευταία ευκαιρία, και αυτό μόνο επειδή η Ευρώπη δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς: η δική μας κατάρρευση θα κόστιζε πολύ ακριβά στις ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ είναι πολύ πιθανό ότι θα κλόνιζε το ευρώ και ίσως και το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.

Η στήριξη είναι σημαντική και η ευκαιρία μεγάλη, αλλά και οι κίνδυνοι πολλοί: από το να αποσταθεροποιηθεί το διεθνές περιβάλλον σε βαθμό που να μην «αντέχουν» οι αποφάσεις μέχρι το να μην καταφέρουμε εμείς να βάλουμε την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης. Ο δεύτερος κίνδυνος είναι και ο σοβαρότερος, δεδομένου ότι οι διεθνείς εξελίξεις σίγουρα δεν είναι στο χέρι μας. Και το έργο ανάταξης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδιαίτερα με τον κορσέ της λιτότητας και του μνημονίου να πιέζει ασφυκτικά.

Από την άλλη πλευρά, όπως έδειξαν τα πράγματα μέχρι σήμερα, όσο η διεθνής κρίση χειροτερεύει τόσο επιταχύνεται η λήψη αποφάσεων. Οσο οι αγορές πιέζουν το ελαττωματικό κατασκεύασμα του ευρώ τόσο οι πολιτικές ηγεσίες αναγκάζονται να προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις - έστω και «μισές». Η ενίσχυση του EFSF ήταν ένα βήμα -έστω αναγκαστικό και ημιτελές- προς ένα ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών και την πολιτική ενοποίηση.

Το αποτέλεσμα της μάχης αγορών - ευρωζώνης δείχνει να διαμορφώνεται υπέρ της τελευταίας. Αλλά είμαστε ακόμη στο ημίχρονο. Γιατί στην πραγματικότητα το κυρίαρχο ζήτημα που αναδείχτηκε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν είναι μόνο η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αλλά του ευρώ. Και οι αγορές θα δοκιμάσουν και πάλι τις αντοχές του συστήματος και τη συνοχή της ευρωζώνης.

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα της Κυριακής