Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η ειρωνεία είναι ότι η Βρετανία μετά το Brexit, και μάλλον χάρη σε αυτό, έχει πολύ καλύτερες επιδόσεις παρότι αρχικά χειρίστηκε το ζήτημα της πανδημίας με χαοτικό τρόπο.

Εκεί που η Ε.Ε. ήθελε να δώσει σε όλο τον κόσμο ένα παράδειγμα του πόσο αξίζει να ανήκει μια χώρα στην Ε.Ε. και πόσο λάθος ήταν το Brexit, βρέθηκε να έχει μείνει δραματικά πίσω σε σχέση με τη Βρετανία και η Κομισιόν να αναγκάζεται να απολογείται για τις καθυστερήσεις στον εμβολιασμό. 

Στην υπόθεση των εμβολίων το Brexit δικαιώνεται.

Περίπου 3% των Ευρωπαίων έχουν εμβολιαστεί, ενώ στη Βρετανία το ποσοστό φτάνει το 15% και στις ΗΠΑ το 10%.

Στην ίδια της την πατρίδα, μάλιστα, τη Γερμανία, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έγινε στόχος προσωπικών επιθέσεων από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τον Σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σολτς. Μόνο η Ανγκελα Μέρκελ υπερασπίστηκε την πρόεδρο της Κομισιόν και μάλλον χλιαρά, ενώ έχει έρθει κι εκείνη σε δύσκολη θέση επειδή αναλαμβάνει την ευθύνη για ανάθεση της προμήθειας των εμβολίων στην Ε.Ε., αντί να γίνει από τα κράτη-μέλη.
Η υπόθεση ξεκίνησε ως ένα τολμηρό εγχείρημα ενότητας, μια απόπειρα να ανατραπεί η αρνητική εικόνα που σχηματίστηκε στην αρχή της πανδημίας, όταν οι χώρες-μέλη έκλειναν τα σύνορα στο ιατροφαρμακευτικό υλικό.
Στην πορεία, όμως, αποδεικνύεται ότι οι υπήρξαν καθυστερήσεις, δισταγμός και εμμονή σε επουσιώδη ζητήματα, όπως το… κόστος των εμβολίων.

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στον διεθνή Τύπο, η Βρετανία έκλεισε τη συμφωνία με την AstraZeneca τον περασμένο Μάιο και πλήρωσε περί το 3,47 ευρώ το εμβόλιο, ενώ η Ε.Ε. έκλεισε τη συμφωνία τέλη Αυγούστου και πλήρωσε περίπου 1,78 ευρώ.

Η καθυστέρηση είναι ακατανόητη και βέβαια δεν δικαιολογείται από το χαμηλότερο κόστος που επιτεύχθηκε. Πέραν του ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το να υπολογίζει κάποιος μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ είναι ανήθικο, τελικά, ακόμα και με οικονομικά κριτήρια το κόστος είναι πολλαπλάσιο. Με τις καθυστερήσεις χάνονται περισσότερες ανθρώπινες ζωές, ενώ κάθε μέρα που καθυστερεί η επίτευξη ανοσίας, οι οικονομίες παραμένουν κλειστές και η ζημία είναι κολοσσιαία.

Δυστυχώς, η υπόθεση αναδεικνύει τις παθογένειες της Ε.Ε., τις εγγενείς δυσκολίες διακυβέρνησης, αλλά κυρίως την ατολμία και την αβελτηρία των ηγεσιών.

Παρόμοια προβλήματα υπάρχουν και σε σχέση με το Ταμείο Ανάκαμψης. Παρότι ξεκίνησε ως ένα γενναίο βήμα για κοινή αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομικής καταστροφής που προκαλεί, τελικά τα χρήματα είναι λίγα, καθυστερούν και απ’ ό,τι φαίνεται πάλι θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλείο για να ασκηθούν πολιτικές πιέσεις στις χώρες μέλη.

Σε κάθε κρίση, η Ευρώπη εμφανίζεται, δυστυχώς, κατώτερη των περιστάσεων. Η υπόθεση των εμβολίων επιβεβαιώνει τον κανόνα και δείχνει ότι το πιθανότερο είναι η Ε.Ε. να βρεθεί ακόμα πιο πίσω οικονομικά και κοινωνικά μετά τη μεγάλη κρίση που έχει προκαλέσει ο νέος κορωνοϊός.