Γ. Δημητρομανωλάκης

Δεν θέλω να αναφερθώ στα χθεσινά. Ούτε τι έγινε μέσα στην Βουλή , ούτε τι έγινε εκτός Βουλής.  

Θέλω μόνο να αναφερθώ στην σημερινή ημέρα.  Πήγα στις 8,30 το πρωί στον οδοντίατρο.  Στις 9,30 στο σούπερ μαρκετ. Είδα ανθρώπους του μόχθου. Τον κύριο που κόβει το τυρί.  Την κυρία που ζυγίζει τα φρούτα.Τον κύριο που στην βροχή πουλάει κάστανα. Το περίπτερα στην γωνία.  Τον φαρμακοποιό.

Συνάντησα και μίλησα με πάνω από δέκα ανθρώπους. Και τον σπουδαγμένο στην Σουηδία γιατρό και τον καστανά του δημοτικού. Τους είδα όλους στενοχωρημένους.  Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους .

Όλοι ρωτούσαν... "Ποιο είναι καλύτερο; Να είμαστε στο ευρώ ή στην δραχμή;  Και τώρα θα μας σώσουν οι Ευρωπαίοι;

Όμως παρά το γεγονός ότι όλοι αγωνιούσαν εν τούτοις έλεγαν ότι ελπίζουν.

Ελπίζουν να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο. Ότι μέσα από την στάχτη  θα αναγεννηθούμε.  Ότι σήμερα είναι δύσκολα άλλα αύριο ίσως να είναι καλύτερα .

Έχω και εγώ μια ελπίδα.  Ότι το σάπιο πολιτικό σύστημα πεθαίνει.
Έχω και εγώ μια ελπίδα . Ότι σήμερα θα ζήσουμε με λιγότερα άλλα κάποια μέρα ίσως να έχουμε περισσότερα.
Έχω και εγώ μια ελπίδα.  Ότι θα δημιουργηθούν νέες δουλειές. Ίσως όχι τώρα άλλα σε λίγους μήνες.
Έχω και εγώ μια ελπίδα. Ότι θα υπάρξουν νέες παραγωγικές ιδέες για ένα καλύτερο αύριο.

Aυταπάτες δεν υπάρχουν. « Εάν δεν υπάρξει φυγή προς τα μπρος τότε είμαστε καταδικασμένοι» . Για μια ζωή..