Δημήτρης Χ. Παξινός

Και ασφαλώς, βασικός προορισμός του ανθρώπου είναι να αναθρέψει τα παιδιά του με βάση κάποιους κανόνες και αξίες, έτσι ώστε, με βάση τη δική του ιδεολογία ζωής, να έχουν μια ισόρροπη ψυχοπνευματική ανάπτυξη, να είναι υγιή, να αποκατασταθούν γενικά και ειδικά. Να είναι ευτυχισμένα.

Παρατηρώντας τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά, με πιάνει μια μελαγχολία. Μελαγχολία για τον τρόπο που μεγάλωσαν μέσα στα τσιμεντένια κουτιά, χωρίς ελεύθερους χώρους, χωρίς πράσινο, χωρίς ανάσα. Κι όταν μετά από χρόνια κατορθώσουν να αποκτήσουν το πτυχίο τους, αρχίζει ο τεράστιος αγώνας για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, που θα οδηγήσει στην οικονομική τους ανεξαρτησία, και στην συνέχεια στην δημιουργία οικογένειας.

Μελαγχολώ, βλέποντας την κακή ψυχολογία τους για το αβέβαιο αύριο, παρά τα επιστημονικά τους εφόδια, παρά τις θαυμάσιες, πολλών από αυτά, μεταπτυχιακές σπουδές. Μελαγχολία, όταν βλέπω γονείς να απευθύνονται απεγνωσμένα σε κομματικά γραφεία, πεπεισμένοι, ότι μόνο έτσι θα έχουν τύχη, προκειμένου να πετύχουν την επαγγελματική αποκατάσταση των βλασταριών τους.

Αλήθεια, πόσες αγωνίες για όλους αυτούς τους νέους επιστήμονες, όλο αυτό το υπό διαμόρφωση επιστημονικό προλεταριάτο, που μετά τόσους αγώνες και θυσίες προσωπικές και οικογενειακές, βγαίνουν σε αναζήτηση δουλειάς και βρίσκουν τις πόρτες ολόκλειστες. Άραγε, τι να σκέφτονται, όταν ήδη βρίσκονται σε μια μεγάλη ηλικία και προσπαθούν να ορθοποδήσουν, με την οικονομική βοήθεια, όλης της οικογένειας, που ακόμη κρατά γερά στην Ελλάδα, ως θεσμός, ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας.

Τι να σκέφτονται, όταν βλέπουν την αιφνίδια άνοδο όλων αυτών, που δεν προσπάθησαν ποτέ στη ζωή τους, όλους αυτούς τους μεγαλεπήβολους, που έταξαν εαυτούς να προσφέρουν υπηρεσίες στον ελληνικό λαό, για να ωφεληθούν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.

Τι να σκεφτούν, όταν οι έχοντες και κατέχοντες έχουν γίνει η νέα άρχουσα, ανάρχουσα τάξη, που κυριαρχεί ανενδοίαστος, με διακομματικά κριτήρια, έχοντας επιβάλλει τους όρους της, όρους ασύδοτης και ανεξέλεγκτης αγοράς.

Τι να σκεφθούν, όταν βλέπουν αυτήν την οίηση και την αλαζονεία ανθρώπων, που κατέλαβαν θέση εξουσίας και έγιναν μικροί θεοί, μικροί βασιλείς. Τόσο μικροί στην πραγματικότητα, που κανείς δεν τους βλέπει. Τόσο μικροσκοπικοί είναι! Αλλά αυτοί, δυστυχώς, ζουν στο δικό τους κόσμο, στη δική τους εικονική πραγματικότητα και με κοθόρνους, δεκανίκια και άλλα προσθετικά, έγιναν γίγαντες στη νανοσύνη τους.

Τι να σκεφθούν, όταν πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται με τρόπο αγοραίο και χυδαίο, για διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Όταν απαξιώνονται θεσμοί του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, από τα ίδια τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν. Όταν η αξιοκρατία έχει πλέον καταστεί λέξη κενή περιεχομένου, ηχούσα πλέον μόνο ειρωνικά.

Άσχημα, γιατί δεν μπορώ να τους μιλήσω για «καλή πρόοδο», αφού δεν συνοδεύεται συνήθως από αξιοκρατικούς κανόνες, δεν μπορώ να τους μιλήσω για υγεία, αφού το περιβάλλον διεθνώς καταστρέφεται απ' αυτούς στους οποίους έκοντες - άκοντες, παραχωρήσαμε την απόλυτη εξουσία.

Άσχημα, γιατί δεν μπορώ να τους υποσχεθώ μια καλλίτερη Δικαιοσύνη, αφού κι αυτή ξεφτίζει και χάνει το ζωντανό χρώμα που είχε, γιατί η θεά Θέμιδα έχει κλείσει τα μάτια οριστικά, έχει αποσυρθεί, μη αποδεχόμενη αυτά που συμβαίνουν.

Άσχημα, γιατί δεν μπορώ να τους πω, ότι ο κόσμος που τους κληροδοτήσαμε είναι καλλίτερος απ' αυτόν που τόλμησαν να ονειρευτούν, ότι είναι πιο δίκαιος, πιο ανθρώπινος, πιο κοντά στην φύση και στο πνεύμα. Αισθάνομαι άσχημα, ακόμη, διότι δεν έχω να τους παρουσιάσω πρότυπα, που σε μας αφθονούσαν, αξίες που μας ωθούσαν να αγωνισθούμε για ένα καλλίτερο κόσμο. Ποιος είναι αυτός ο καλλίτερος όμως κόσμος; Αυτός των ψευδαισθήσεων ελευθερίας, Δημοκρατίας, αξιοκρατίας, Δικαιοσύνης; Αυτός ο επίπλαστος εξωραϊσμένος κόσμος, ο φθαρμένος; Τι να πω στα παιδιά μου, τι να πω σ' αυτά τα νέα παιδιά, τα όμορφα, τα συγκροτημένα, τα θαρρετά, που είναι έτοιμα να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, αρκεί να πιστέψουν ότι αξίζει τον κόπο. Σ' αυτά τα νέα παιδιά, που ξεπερνώντας κατεστημένες, αναχρονιστικές αντιλήψεις, προσπαθούν κι αναζητούν τα νέα πρότυπα από μόνα τους. Όχι από την τηλεόραση, όχι από τα εύπεπτα περιοδικά, αλλά μέσα από το βιβλίο, που βρίσκεται σε άνθηση. Μέσα από πλείστες πρωτοβουλίες ομάδων ανθρώπων, που με τρόπο συγκινητικό αγωνίζονται για ένα καλλίτερο αύριο, ομορφότερο, μέσα από πνευματικές αξίες, δημιουργώντας ένα νέο κόσμο, που θα πρέπει να σκύψουμε για να αφουγκρασθούμε τον παλμό τους, την δροσερή τους αύρα.

Υπάρχει καιρός να επανορθώσουμε λιγάκι; Ναι, υπάρχει. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει!


*Πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών