Δημήτρης Χ. Παξινός

Ανάλογα με τα συμφέροντα, εκκολάπτονται και οι κοινωνικές σχέσεις, που εύκολα και ασυλλόγιστα τις ονομάζουμε φιλίες. Κάπως έτσι αυτοαποθεώνονται, πλάθοντας όνειρα, γεμίζοντας φαντασιώσεις ότι περιτριγυρίζονται από φίλους έτοιμους να συνδράμουν, να στηρίξουν σε κάποια δύσκολη στιγμή. Αλλωστε, είναι τόσο πολλοί και επιτήδειοι οι αυλοκόλακες… Θα έλεγα χαρισματικοί, σε τέτοιο βαθμό που όταν πλέον τους πάρεις είδηση είναι πολύ αργά. Το κακό έχει γίνει και συνήθως είναι ανεπανόρθωτο μέχρις ότου έλθει η στιγμή της πτώσης των αυτοανυψωμένων, την οποία ακολουθεί η εγκατάλειψη, αλλά και η αρνητική κριτική. Οξύτατη και ανελέητη, που υπερβαίνει κάθε μέτρο.

Αν, δε, συνδυαστεί η πτώση με σκάνδαλο, υπαρκτό ή μη δεν έχει σημασία, τότε οι χθεσινοί κυρίως «φίλοι» εξαπολύουν τηλεοπτικούς μύδρους προκαταλαμβάνοντας τη Δικαιοσύνη. Η ετυμηγορία έχει ήδη εκδοθεί. Ενοχος! Επί ποίας ποινής; «Την αυστηρότερη», προτείνουν οι τηλεεισαγγελείς. Το τηλεοπτικό κοινό μοιάζει ικανοποιημένο, συμφωνεί και επιβάλλει την ανώτατη ποινή. Αυτήν του διασυρμού, της ηθικής, κοινωνικής εξόντωσης που δεν αποκαθίσταται ούτε μετά θάνατον…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τους λίγους αυτούς, τους οποίους το Κολοσσαίο καταβρόχθισε; Μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και ποιοι συμβάλλουν σ’ αυτό; Κυρίως όλοι αυτοί οι οποίοι, προκειμένου να καλύψουν τις δικές τους αποτυχημένες επιλογές, αναζητούν τα θύματα, τους αποδιοπομπαίους τράγους. Αν χρειαστεί κατασκευάζουν πράγματα, σκευωρούν.

«Τους δίνουν», για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση.

Αρκεί μια αναφορά στο Διαδίκτυο με τους ανθρώπους τους, «σμπίρους» τούς έλεγαν παλιά. Κατόπιν σειρά έχει η τηλεόραση. Το κυρίαρχο μέσο ενημέρωσης ή διαστρέβλωσης… Διαλέγετε και παίρνετε. «Μα πού πήγαν όλοι αυτοί οι πολυάριθμοι φίλοι μας;» αναρωτιούνται οι κατηγορούμενοι.

Ολοι στο Κολοσσαίο! Ολοι βορά στα θηρία, τα οποία τα εξέθρεψαν και τα εκπαίδευσαν, τα ίδια πρόσωπα με την πολιτική τους για πολλά χρόνια. Δημιούργησαν ένα τέρας που τώρα πια δεν μπορούν να ελέγξουν. Γιατί δεν μπορούν να το ταΐσουν. Εξαντλήθηκαν τα αποθέματα.

Κι όταν οι ηγέτες αποδεικνύονται ανίκανοι, τυχάρπαστοι, εξουσιομανείς, η οδηγούσα στη διαφθορά απληστία διογκώνεται. Μέχρι να ηχήσει ο κώδωνας κινδύνου, οπότε κάποιοι, λιγότερο τυχεροί πλέον, κατά προτίμηση οι τιθέμενοι εκτός θέσης εξουσίας, θα πρέπει να θυσιαστούν. Κι εκεί δεν διακρίνεται ο «καλός καγαθός» από τον καταληστευτή του δημοσίου πλούτου. Ολοι είναι το ίδιο! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη. Κι αυτά άνθρωποι τα κυβερνούν και προέχει, σχεδόν αποκλειστικά, το συμφέρον τους. Το συμφέρον του λαού τους, που συμπίπτει με τη σωστή λειτουργία του ως κράτους δικαίου. Με ασφαλιστικές προς τούτο δικλίδες.Εμείς, λόγω ανικανότητας, λόγω εκτεταμένης εν τέλει διαφθοράς, μετεξελιχθήκαμε από ευνομούμενη πολιτεία σε κρατικό πελατειακό καρκίνωμα και αρκεστήκαμε σε μεταφυσικές προσδοκίες. Στον από μηχανής θεό, στον σωτήρα τον οποίο αναζητήσαμε στα ουράνια, αλλά και στους γήινους κόσμους.

Πότε στους δυτικούς συμμάχους μας, πότε στο «ξανθό γένος» καβάλα στο άλογο, το οποίο ακόμη περιμένουμε από την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αλλά ποτέ δεν έρχεται. Είναι και οι… αποστάσεις μακρινές άλλωστε, κι ίσως εκεί οφείλεται η καθυστέρηση. Το «ξανθό γένος» ούτε στην Κύπρο εμφανίστηκε για να σώσει, αλλά μόνο για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά το συμφέρον του. Δεν υπάρχει συναισθηματισμός σ’ αυτά, αλλά μόνο κυνισμός, που κυριαρχεί στην πολιτική. 

Η Δύση μάς έδωσε ουκ ολίγα. Κι αυτή όμως τώρα μας θεωρεί αναλώσιμους. Από μας εξαρτάται τέτοιοι να μη γίνουμε. Συμπέρασμα: όλοι, πολίτες, κράτη, είμαστε αναλώσιμοι. Από μας εξαρτάται να μην το επιτρέψουμε. Αυτό όμως θέλει πολύ σκληρή δουλειά, για ν’ αποδώσει στο μέλλον ηγέτες δυνατούς, συνειδητούς, πραγματιστές, έντιμους. Αυτό είναι το ζητούμενο. Για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα!