Δημήτρης Παγαδάκης

Σπάνια στην πολιτική μια εμμονή έχει αγγίξει τέτοια φετιχιστικά ύψη. Οταν όμως πρόκειται για τον αδίστακτο Μπόρις Τζόνσον όλα είναι αναμενόμενα. Ακόμα και το μπουρλότο στην αγγλική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η ακραία λαϊκιστική του ταυτότητα εξάλλου έχει σφραγιστεί ανεξίτηλα εδώ και χρόνια με τις έννοιες «ανευθυνότητα», «αλαζονεία», «τυχοδιωκτισμός».

Με τέτοιες προδιαγραφές δεν ήταν απλώς ο συνήθης ύποπτος για την προκλητικά μεθοδευμένη ναρκοθέτηση του νομοθετικού ελέγχου στη Βουλή των Κοινοτήτων. «Ηταν ο αμείλικτος δράστης». Για χάρη του Brexit -πάνω στο οποίο έχει ποντάρει όλη του την πολιτική καριέρα- έβαλε προσωρινό λουκέτο πέντε εβδομάδων στο Γουεστμίνστερ και δημιούργησε ένα χωρίς προηγούμενο πολιτικό χάος που σπρώχνει το Ηνωμένο Βασίλειο στο χείλος της νευρικής παράκρουσης. Αναπόφευκτα η κυνικά προμελετημένη πρωτοβουλία του να αναστείλει για περισσότερο από έναν μήνα τις εργασίες του Κοινοβουλίου ξεσήκωσε αναβρασμό και θύελλα αντιδράσεων σε όλη τη χώρα.

Εντονες διαδηλώσεις και οργισμένες διαμαρτυρίες ξεκίνησαν σε πολλές βρετανικές πόλεις, ενώ επιφανείς δικηγόροι υπέβαλαν επείγουσα αίτηση στο ανώτατο δικαστήριο για δικαστική αναθεώρηση του σχεδίου του. Οι βουλευτές των Εργατικών υποστήριξαν ότι δεν θα αποχωρήσουν από την αίθουσα του Κοινοβουλίου εφόσον ο Τζόνσον κλείσει τη Βουλή. Εν τω μεταξύ, ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι υπογραφές κάτω από το αίτημα Βρετανών πολιτών να ακυρωθεί η συγκεκριμένη απόφαση του πρωθυπουργού. Μάταιη μάλλον προσπάθεια, δεδομένου ότι το αίτημα για «ανάκληση του άρθρου 50 και παραμονή στην Ε.Ε.» συγκέντρωσε πάνω από 6 εκατομμύρια υπογραφές, αλλά η κυβέρνηση τις έγραψε κάτω από τα παλαιότερα υποδήματα της Τερέζας Μέι. Στη διάχυτη ατμόσφαιρα όξυνσης προστέθηκε το τιτίβισμα του πασίγνωστου ηθοποιού Χιου Γκραντ που έγραψε: «Αντε γ@μ@σου, υπερπροβεβλημένο λαστιχένιο παιχνίδι μπάνιου. Η Βρετανία είναι αηδιασμένη με εσένα και τη μικρή συμμορία με τα μ@λ@κισμένα τσιράκια σου». Η κατάσταση εκτραχύνθηκε όταν τα ίδια τσιράκια του υπερφίαλου Μπόρις τού απάντησαν σε στυλ «κοίτα ποιος μιλάει», υπενθυμίζοντας στο κοινό τη σύλληψή του το 1995 στο Λος Αντεζελες μετά από ακόλαστες επαφές δημοσίως με την επί πληρωμή εκδιδόμενη Ντιβάιν Μπράουν. Τα πρώτα επεισόδια της έκρηξης φρενίτιδας μόλις άρχισαν στην κατά τα άλλα ψύχραιμη Γηραιά Αλβιόνα.

«Πραξικόπημα»

Από τη μεριά τους οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τζόνσον θεωρούν την αντιθεσμική κίνησή του ιταμή επίθεση κατά της βρετανικής δημοκρατίας. Τη χαρακτηρίζουν «πραξικόπημα» και ένα βήμα πριν από την ολίσθηση προς μια δικτατορία. Οι πιο φλεγματικοί, πάντως, υιοθετούν τη ρήση του Ταλεϊράνδου «αυτό που έγινε δεν είναι έγκλημα, είναι κάτι χειρότερο, είναι λάθος!» και πίνουν μια γουλιά τσάι για να καταπραΰνουν την οργή τους. Από την πλευρά του ο Τζόνσον αφουγκράζεται τις πυκνές διαμαρτυρίες ως εκδήλωση μιας σειράς τζάμπα και βερεσέ αιτημάτων για μια υπόθεση που έχει κακοφορμίσει μετά το υπέρ του Brexit αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα τον Ιούνιο του 2016. Επί της ουσίας θέλει να απαλλαγεί από τον νομοθετικό έλεγχο ενός διχασμένου Κοινοβουλίου, το οποίο δεν έχει αποδεχθεί μια συμφωνία απόσυρσης που θα μείωνε το σοκ της οριστικής αποχώρησης της χώρας από την Ε.Ε.

Καθώς, λοιπόν, είναι σίγουρος ότι δεν του φτάνουν τα κρίσιμα βουλευτικά κουκιά για να υποστηρίξει όσα θα διαπραγματευτεί με τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 17 και 18 Οκτωβρίου, με αστείες προφάσεις ανακάλυψε για τη λειτουργία του Σώματος της Βουλής ένα διαδικαστικό τερτίπι περιορισμένων χρονοδιαγραμμάτων. Τόσο ασφυκτικών που εξανεμίζει τη δυνατότητα των βουλευτών να συμφωνήσουν ώστε να αποτρέψουν νομοθετικά το όποιο σενάριο, ιδίως ένα σκληρό και άτακτο Brexit, που τελεσίδικα θα τους παρουσιάσει ο πρωθυπουργός πριν από την οριστική αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. στις 31 Οκτωβρίου. Κάπως έτσι, εν μέσω κοινωνικών αναταράξεων, αλλά και διαιρέσεων των βουλευτών από βαθιές ιδεολογικές διαφορές και προσωπικές εχθρότητες ο «άπαιχτος» Μπόρις κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι των εξελίξεων. Σαρκάζει την αντιπολίτευση, τσαλακώνει το κύρος της πρώτης Βουλής στον σύγχρονο κόσμο, εκβιάζει το δημόσιο σώμα και περιφέρεται καμαρωτός σαν εκείνο τον κόκορα που πίστευε πως ο ήλιος ανατέλλει μόνο για να ακούσει το λάλημά του.

Ο άπαιχτος «ΜπόΤζο»

Ο ξεμαλλιασμένος «ΜπόΤζο» εκστασιάζεται να το παίζει πρωθυπουργός. Τυπικό προϊόν εκείνης της επιχρυσωμένης βρετανικής ελίτ που είναι πεπεισμένη για την ανωτερότητά της, λατρεύει το επίσημο πόστο του στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ. Είναι γι’ αυτόν η προνομιακή δουλειά που πάντα ονειρευόταν να κάνει. Από τον Ιούλιο που ανέλαβε τη θέση χαίρεται την κάθε στιγμή. Απολαμβάνει το προσωπικό πρωθυπουργικό αεροπλάνο, το σέρβις των υπηρετών, τη στρατιά των συμβούλων, τις τετ-α-τετ συναντήσεις με τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον κόσμο. Νιώθει να αναβιώνει στο πρόσωπό του η ολότελα χαμένη αυτοκρατορική δόξα της Αγγλίας. Τότε που κάθε νεαρός αριστοκρατικής καταγωγής μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης θα μπορούσε να σταλεί να κυβερνήσει μια μεγάλη αποικία στην Αφρική. Το ότι η πρωθυπουργία στη σημερινή Αγγλία δεν έχει καμία σχέση, για παράδειγμα, με την αντιβασιλεία των Ινδιών του 19ου αιώνα είναι γι’ αυτόν μάλλον επουσιώδης λεπτομέρεια. Οπως λεπτομέρεια για τον ίδιο είναι ότι δεν εξελέγη από εθνικές κάλπες πρωθυπουργός της χώρας του, αλλά από λιγότερα από 100.000 κομματικά μέλη του Συντηρητικού Κόμματος. Επιπλέον, είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνασπισμού από Συντηρητικούς βουλευτές και συναδέλφους τους από το μικρό Βορειοϊρλανδικό κόμμα DUP, η οποία διατηρεί οριακή πλειοψηφία μόλις μιας ψήφου (326 στους 650) στη Βουλή των Κοινοτήτων.

Στο πολιτικά στενόμυαλο, όμως, ξανθό κεφάλι του «ΜπόΤζο» όλα αυτά είναι μικρά και ασήμαντα. Αισθάνεται ο «εκλεκτός» για να φέρει σε πέρας μια αποστολή, κάτι σαν σταυροφορία, την οποία μόνος του την περιέβαλε απερίσκεπτα με σχεδόν ιερό χαρακτήρα. Εγωκεντρικός από ιδιοσυγκρασία, φαντασιώνεται ότι ως ηγέτης των Τόρις αποτελεί τη μετενσάρκωση στη σύγχρονη καθημερινότητα του ασυμβίβαστου χαρακτήρα του πολιτικού του ειδώλου, του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Και με αυτή την αυταπάτη πλασάρεται ως ο αρχηγός μιας κυβέρνησης προσηλωμένης σε έναν και μόνο σκοπό. Ωστόσο το Brexit δεν είναι η μάχη της Αγγλίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναπόδραστα, στη σκιά του θαρραλέου βρετανικού πατριωτισμού επιμένει άγαρμπα σε μια διαβρωτική διαίρεση της χώρας με αντιφατικές υποσχέσεις, καταχρηστικές στρεβλώσεις και επιθετικές χειραγωγήσεις. Ολα υπό τον μόνιμο σταθερό παρονομαστή της ατζέντας του που εκδηλώνεται από τον ίδιο με τη δεσμευτική φράση: «Φεύγουμε από την Ε.Ε. στις 31 Οκτωβρίου. Δεν υπάρχουν αν, ίσως και όχι. Do or die. - Κάν’ το ή Πέθανε».

Ατυχώς για τον «ΜπόΤζο», η τελευταία κωμικοτραγικά νταηλίδικη αποστροφή του συνθήματός του -απότοκο του μείγματος του στυλ του ανάμεσα σε Tory machismo και εξωφρενικό κλόουν- απειλεί να τον στοιχειώσει για πάντα. Οχι μόνο επειδή η προγραμματισμένη εγκατάλειψη της Ε.Ε. την 31η Οκτωβρίου πέφτει ανήμερα του Halloween, της ημέρας των μεταμφιέσεων με δόσεις ευθυμίας και τρόμου που τόσο ταιριάζουν στο ταμπεραμέντο του.

Ηταν γνωστό τόσο στην πατρίδα του όσο και σε όλη την Ευρώπη ότι ο Μπόρις Τζόνσον στόχευε σε ένα άτακτο Brexit χωρίς συμφωνία, χωρίς μεταβατικές περιόδους, χωρίς αποπληρωμή των ανοιχτών λογαριασμών της χώρας του με την Ε.Ε. και δίχως σχέδια για το ποιες θα είναι οι μελλοντικές σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου με τις Βρυξέλλες. Από την ημέρα που έγινε πρωθυπουργός κανένας στην Ευρώπη δεν είχε ψευδαισθήσεις για το τι θέλει και κυρίως ποιος είναι ο Τζόνσον. Δεν τον παίρνουν, άλλωστε, στα σοβαρά και κανείς δεν τρέμει στις απειλές του. Σε αντίθεση με τον επίσης έξαλλο Τραμπ, τον οποίο υπολογίζουν, αν δεν τον φοβούνται κιόλας, εξαιτίας της μεγάλης χώρας του που έχει σημαντική επιρροή στην Ευρώπη, τόσο λόγω της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της ασφάλειας. Με τον Τζόνσον απλώς δεν ασχολούνται. Ακόμη και όσοι δεν τον περιφρονούν ανταποκρίνονται στις «ιδέες» του με ένα σχετικά ευγενικό χασμουρητό που υπονοεί περίπου χλευαστικά «στο καλό και να μας γράφεις».

Τα ταξίδια στο εξωτερικό

Στο πρώτο ταξίδι του στο εξωτερικό ως Βρετανός πρωθυπουργός κατέφτασε στη Γερμανία, όπου η πάντα ανοιχτή σε συμβιβασμούς και ικανή στις διαπραγματεύσεις Ανγκελα Μέρκελ τον αντιμετώπισε παγερά, επισημαίνοντας ότι «δεν είναι δουλειά της καγκελάριου» να βρει λύσεις στο πρόβλημα των συνόρων της χώρας του με την Ιρλανδία που ανήκει στην Ε.Ε. Ο ίδιος έκανε συγκρατημένα κάποια από τα γνωστά καραγκιοζιλίκια του, σύμφωνα με την άποψή του ότι τα ανέκδοτα είναι ένας «πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να στείλεις το διπλωματικό σου μήνυμα». Δήλωσε «Wir schaffen das» («θα τα καταφέρουμε»), ένα σχόλιο που έκανε η Μέρκελ το 2015 στην αρχή της προσφυγικής κρίσης, όταν πολλοί ζητούσαν άσυλο στη Γερμανία.

Τα αστεία του δεν είχαν την αναμενόμενη απήχηση στους βλοσυρούς και αποφασισμένους Γερμανούς να δείξουν την ευρωπαϊκή τους αλληλεγγύη στην Ιρλανδία, οπότε αναχώρησε με μάλλον κάθιδρο το αλαζονικό του κοστούμι. Μπορεί να μην το δείχνει, αλλά έχει επίγνωση ότι η έξοδος της χώρας του από μια εμπορική σχέση δεκαετιών θα έχει αναγκαστικά απρόβλεπτες οικονομικές συνέπειες. Ηδη τουλάχιστον 35 Συντηρητικοί βουλευτές τον έχουν προειδοποιήσει ότι αντιτίθενται σθεναρά στην αποχώρηση από την Ε.Ε. χωρίς συμφωνία. Παρότι δεν είναι και οι φανατικότεροι οπαδοί της παραμονής στην Ενωση, δεν θέλουν εξαιτίας ενός ασύντακτου Brexit να χρεωθούν τις πιθανές ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα στη χώρα. Εν όψει μάλιστα μιας επερχόμενης οικονομικής καταιγίδας, οι ίδιοι παραδέχονται πως «πιθανότατα θα χάσουμε την κουζίνα, αλλά θα μπορούσαμε τουλάχιστον να σώσουμε την κρεβατοκάμαρα».

Στη επόμενη στάση του, στο Παρίσι, ο Τζόνσον γλύκανε το παραμύθι του απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος τον άκουγε βερεσέ καθισμένος στητός στον καναπέ του Μεγάρου των Ηλυσίων. Ηταν τόσο χαλαρή, άρα ανούσια, η ανάλαφρη κουβέντα τους που ο Γάλλος πρόεδρος τον άφησε αστειευόμενος με μπόλικο χιούμορ να πατήσει στιγμιαία το παπούτσι στο τραπεζάκι του καφέ που βρισκόταν ανάμεσά τους. Το φωτογραφικό ενσταντανέ ερμηνεύτηκε από τους οπαδούς του Αγγλου πρωθυπουργού ως απόδειξη πυγμής απέναντι στους ξένους ηγέτες. Δεν τον χάλασε καθόλου τον Τζόνσον που αγωνιά ώστε οι λεονταρισμοί του στο εσωτερικό να κρύβουν ότι συμπεριφέρεται σαν γατάκι στο εξωτερικό.

Το πώς οι βρυχηθμοί μετατρέπονται σε νιαουρίσματα το επιβεβαίωσε στη διάσκεψη κορυφής των G-7 στην Μπιαρίτζ της Γαλλίας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Εκεί, στις όχθες του Ατλαντικού, πέταξε το πολύχρωμο μαγιό του γελωτοποιού και έβαλε το σοβαρό κοστούμι ενός μεγαλόφωνου ρήτορα, που όσο να ’ναι το ’χει, και έδωσε παράσταση ως ορθολογικός πολιτικός που αναζητά έναν συμβιβασμό, ενώ δείχνει αποφασισμένος να πείσει τους «Ευρωπαίους φίλους και συνεργάτες» για την ειλικρίνεια και τον πραγματισμό του. Στο μακιαβελικό μυαλό του, πάντως, στριφογύριζε ότι αν οτιδήποτε στραβώσει προσεχώς με τους πρώην 27 ευρωεταίρους, θα μπορεί να ρίξει κάθε άδικο πάνω τους, δεδομένης αυτής της δημοσίως καλής και ήπιας συμπεριφοράς απέναντί τους. Τον πραγματικό του όμως εαυτό τον ξαναβρήκε στην ίδια σύνοδο μετά το πρωινό με ομελέτες και λουκάνικα, τα οποία συνέφαγε με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Οι δύο αμφιλεγόμενοι ηγέτες με την αμοιβαία αγαρμποσύνη τους χαλαρά μεταμφιεσμένη σε πολιτισμό του μαχαιροπίρουνου μοιράστηκαν, σε αυτό που αποκλήθηκε «Blond Breakfast», εκτός από την παρόμοια απόχρωση των μαλλιών τους, την από κοινού αισιοδοξία ότι θα κάνουν μια φανταστική διαπραγμάτευση, αφού ξεκαθαρίσουν πρώτα μερικά από τα εμπόδια στον δρόμο τους. Ενθαρρυμένος ο Τζόνσον από την υποστήριξη του Τραμπ, επέστρεψε αγέρωχος στην Αγγλία. Και τα έκανε όλα λίμπα. Οπως, προφανώς, είχε προσχεδιάσει.

Εκμεταλλεύτηκε το ότι η δημοκρατία του Ηνωμένου Βασιλείου δεν έχει γραπτό σύνταγμα και συνεπώς το βρετανικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί με ένα ασαφές σύνολο άγραφων παραδόσεων και παρωχημένων εθίμων που μπορούν να χαρίσουν σε έναν φιλόδοξο πρωθυπουργό μεγαλύτερη ευελιξία αλλά και περισσότερα προνόμια, τα οποία επιτρέπει η Βουλή με όλη της την αρχαϊκή ιδιαιτερότητα. Μεμιάς ο Τζόνσον ζήτησε την άδεια της Βασίλισσας για να κλείσει τη Βουλή, λίγες μόνο ημέρες αφότου ανοίξει τον Σεπτέμβριο. Τίποτε το παράδοξο. Παραδοσιακά το Βρετανικό Κοινοβούλιο διακόπτει τις εργασίες για λίγες εβδομάδες κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας συνόδου, αλλά και κατά τον Σεπτέμβριο εξαιτίας της διεξαγωγής των ετήσιων συνεδρίων των πολιτικών κομμάτων. Είναι, άλλωστε, συνηθισμένη πρακτική να αναστέλλονται οι κοινοβουλευτικές εργασίες πριν από την ομιλία της Βασίλισσας, η οποία σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας κοινοβουλευτικής περιόδου. Και φυσικά διαφορετικό από τη διάλυση του Κοινοβουλίου, η οποία γίνεται πριν από γενικές εκλογές. Αυτή τη φορά, όμως, ο ίδιος επέμεινε να παραταθεί χρονικά η αναστολή. Η Βασίλισσα Ελισάβετ από το ανάκτορο του Μπαλμόραλ στη Σκωτία, όπου μονίμως περνά τις θερινές διακοπές της, ενέκρινε με ανακοίνωση του ιδιαίτερου συμβουλίου του Στέμματος το σχέδιο του πρωθυπουργού. Και ξέσπασε σάλος.

Σύσσωμοι οι οπαδοί της μοναρχίας ανατρίχιασαν επειδή ο Τζόνσον έσυρε σκανδαλωδώς την και τυπικά πολιτικά ουδέτερη Βασίλισσα στα 93 της χρόνια στο επίκεντρο μιας πολιτικής κρίσης. Τον κατηγόρησαν ότι χειραγωγεί με επιθετικότητα το ανώτατο πολιτικό αξίωμα της χώρας επιδιώκοντας να επιβάλει τη δική του κομματική ατζέντα. Η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν παρέβη κανέναν έγγραφο ή άγραφο νόμο. Το μόνο που είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η διάρκεια της περιόδου αναστολής και οι πολιτικά εκμεταλλεύσιμες περιστάσεις υπό τις οποίες διακόπτονται οι εργασίες του Κοινοβουλίου από τις 11 Σεπτεμβρίου. Και εδώ ο ο Τζόνσον έκανε διά γυμνού οφθαλμού τόσα μαζεμένα αντιδημοκρατικά πέναλτι που ακόμη και ένα πολιτικό VAR θα απαξιούσε να αξιολογήσει.

Στόχος του ήταν να αδρανοποιήσει επί πέντε εβδομάδες το Κοινοβούλιο, ώστε όταν επανέλθουν στις 14 Οκτωβρίου στις εργασίες τους οι βουλευτές -μόλις δύο εβδομάδες πριν από την προβλεπόμενη ημερομηνία της αποχώρησης της χώρας από την Ε.Ε., την 31η Οκτωβρίου- να έχει ακυρώσει κάθε νομοθετική πρωτοβουλία του Σώματος που θα μπορούσε να αναχαιτίσει ένα πολύ πιθανό άτσαλο Βrexit.

Παιχνίδι καθυστερήσεων

Ετσι κι αλλιώς, το μεγαλύτερο μέρος του Κοινοβουλίου, που δεν είναι εντελώς μαζοχιστικό, δεν θέλει ένα σενάριο χωρίς συμφωνίες. Καθόλου τυχαία στις ημέρες της πρωθυπουργού Τερέζας Μέι αρνήθηκαν τρεις φορές τη συμφωνία διαζυγίου της χώρας με την Ε.Ε., αλλά δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε εναλλακτικό σχέδιο για το Brexit. Ωστόσο απέρριψαν κάθε έξοδο της χώρας χωρίς διαπραγμάτευση. Παρά τις μανούβρες και το βασανιστικό παιχνίδι των καθυστερήσεων που παίζει, ο πονηρός Τζόνσον πουλάει σανό στους βουλευτές του κόμματός του περί θέσπισης ενός «τολμηρού και φιλόδοξου νομοθετικού προγράμματος για το Brexit». Αλλωστε την ίδια ημέρα που ανακοίνωσε το κλείσιμο του Κοινοβουλίου, ο απεσταλμένος του Ντέιβιντ Φροστ ταξίδεψε στις Βρυξέλλες για να συνεχίσει τις συνομιλίες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Με τέτοια κόλπα προσδοκά μια win-win κατάσταση. Καταρχάς, για να διαπραγματευτεί σαν αυτοκράτορας με τους Ευρωπαίους, έχοντας βουβή την Αγγλική Βουλή, και σε δεύτερο χρόνο να «λουκιάσει» εκβιαστικά όλους τους βουλευτές όταν κατόπιν τους φέρει στο Κοινοβούλιο μια ενδεχομένως άθλια συμφωνία ή έστω μια παράταση για το Brexit.

Λογικά οι φανατικοί της αποχώρησης από την Ε.Ε. θα ανέμιζαν το λάβαρο της περήφανης εξόδου και οι οπαδοί κάθε συμφωνίας θα είχαν αποκούμπι όποιο deal διαπραγματευόταν ο πρωθυπουργός. Ηδη σοβαρή μερίδα του χρηματοπιστωτικού City καθώς και η Συνομοσπονδία της Βρετανικής Βιομηχανίας (CBI), που αγωνιούν μήπως κατεδαφιστούν αναπάντεχα μέσα στη μαύρη τρύπα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, πιέζουν τον Τζόνσον για κάποιο ελάχιστο συμβιβασμό, ομαλό διακανονισμό και φιλική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το ίδιο επιχειρεί και το υπέρ του Brexit κομμάτι του αγχωμένου επιχειρηματικού κόσμου, που παρότι δεν προβλέπει τον αφανισμό του εκτός Ε.Ε., θεωρεί πιθανή κυβέρνηση των Εργατικών υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν ως μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντά του. Αναπόφευκτα σε αυτές τις αντιθέσεις, τις ίντριγκες, τους βυζαντινισμούς και τις φαύλες συναλλαγές τόσο εντός του Κοινοβουλίου όσο και μέσα στην κοινωνία εκμεταλλεύεται ο Τζόνσον για να πλασαριστεί ως ο αδιαμφισβήτητος ήρωας που υλοποίησε όσα υποσχόταν, παρότι έσυρε τη χώρα στον γκρεμό της ανυποληψίας και της οικονομικής καταστροφής.

Με μια προϋπόθεση. Μην του κάτσει το ασύντακτο Brexit που θα τον εγγράψει ανάγλυφα στις πιο ζοφερές σελίδες της Βρετανικής Ιστορίας.

Τότε όλο το κωμικό ταλέντο του «ΜπόΤζο», που με τα καμώματά του έχει επάξια κερδίσει τον διεθνή γέλωτα, θα ακυρωθεί μονοκοντυλιά, καθώς οι Ευρωπαίοι θα διαμηνύουν σπαρταριστά σε όλο τον κόσμο ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.